Divergent (Warrior)

Hoofdstuk 2 (ze wordt wakker)

Ik kijk naar haar, ze is echt mooi. Dan probeert ze haar ogen open te doen, alsof ze me gehoord heeft en ik voel me een beetje betrapt, omdat ik naar haar zat te staren. Niet dat dat kan, want ze was bewusteloos en ik dacht dit ook de hele tijd toen ik haar hand vast hield toen ze met haar bezig waren en haar in het ziekenzaal bed legden. Dan kreunt ze van de pijn. Ik aai haar over haar haar en zeg sussend. "Ssssssssh, stil maar alles komt goed." Ze probeert wanhopig haar ogen open te doen, waarschijnlijk wil ze weten wie ik ben, maar ik zeg niks. Waarom ik niks zeg weet ik eigenlijk niet zo goed. Als ze eindelijk haar ogen open heeft, kijkt ze me verbaasd aan. "Waar is mijn moeder?" Zegt ze met een zwakke stem en ik heb meteen weer meer medelijden met haar. "Ze is zelf even bij de dokter." Zeg ik zo rustig mogelijk. Ze verstijft en zwaait haar benen uit bed en gaat in 1 ruk overeind zitten. Voor ik haar kan tegenhouden laat ze haar gewicht op haar benen rusten. Meteen zakt ze er doorheen. Ze komt op de grond terecht en geeft een gil van pijn.

Ik schrik ervan, maar herstelt mezelf snel, want ik moet haar gaan helpen, dus legt ik mijn handen onder haar rug en til haar via haar rug weer op het bed. Ik ben opgelucht dat ze weer ligt, want dan heeft ze minder pijn. Hoop ik. "Mijn moeder hoe gaat... Gaat het met... Haar?" Zegt ze snikkend. Ik aai haar over haar haar. Dat heeft 2 redenen.

1. Om haar gerust te stellen

2. Omdat ik haar graag aanraak

"Het gaat goed met haar, niet meer dan doorsnee onverschrokken wonden. Ze is morgen weer de oude." Zeg ik troostend en ik ben blij dat ik dat kan zeggen. Ze heeft wel genoeg problemen met hoe ze er zelf aan toe is. Misschien is het een goed idee om haar even af te leiden. "Weet je al wat je gaat kiezen?" Vraag ik voorzichtig. "Het gene dat er bij de test uitkomt. Dus waarschijnlijk vriendschap of zelfverloochening." Haar antwoord maakt me verdrietig, maar toch schiet ik in de lach. "Wil je een hark worden?" Ze knikt en dat vindt ik jammer ik hoopte eigenlijk dat ze zal zeggen. "Nee, ik wil gewoon hier blijven." Maar dat kan ik niet verwachten. Ze heeft hier geen vrienden, logisch dat ze weg wilt. "Dus je wordt geen onverschrokkenen?" Vraag ik en ik weet dat ik verdrietig kijk, want daar kan ik gewoon niks aan doen. "Nee, mijn vader vermoord me en dat bedoel ik letterlijk." Ik kijk haar geschrokken aan, is dat de enige reden? "Heeft hij dit ook met je gedaan?" Vraag ik, want ik wil niet dat ze weet dat ik het weet, want dan moet ik vertellen dat ik mijn vriend haar heb laten bespioneren en dat is eigenlijk best fout nu ik erover nadenk. "Ja, maar zal je me morgen in en uit de trein willen helpen?" Vraagt ze en ze wordt meteen knalrood. Ik voel vreugde in me opkomen, maar ik kan niet geloven dat ze rood wordt, omdat ze me leuk vindt. Zal ze koorts hebben? "Tuurlijk, maar heb je koorts? Je bent knalrood." Ik voel aan haar hoofd. "Nee, geen koorts." Stel ik vas, als ik voel dat ze niet warm is. Ze wordt nog roder. "Dus dan ben je een beetje verlegen." Zeg ik, want dat is de enige logische oplossing die er nog is. Ik aai haar weer over mijn haar. Haar haar is echt heel zacht. "Ik ga je leren lopen met krukken." Deel ik mee, want ik weet niet of ze dat al kan en ik heb het al geleerd.

"Wat zijn krukken?" Vraagt ze. Ik schiet in de lach, maar het is geen gemeen lachje. "Ik laat het wel zien." Hij pak de krukken. "Leg je benen uit bed en kom omhoog." Zeg ik vriendelijk. Ze doet wat ik zeg en ik zorg ervoor dat ze de krukken op de juiste manier vasthoudt. Dan zorg ik ervoor dat ze staat. Dan krijgt ze door dat de krukken voor extra steun zijn.

Ik laat haar heel veel oefenen en na een tijdje heeft ze het helemaal door. Dan moet ze van me weer liggen. "Waarom ben je zo aardig voor me?" Vraagt ze. Dat doet pijn, dat ze dat zegt, want het klinkt alsof het heel raar is dat ik haar help. "Nieuwsgierigheid." Lieg ik maar snel. "Waarvoor?" Ik lach vriendelijk naar haar. "Je echte naam. Niemand weet die iedereen noemt je foutje, maar ik wil je echte naam wel eens weten." Ze kijkt verbaasd, blijkbaar had ze dat niet verwacht "Chanelle, maar ik vindt Chane een mooiere naam, dus die ga ik gebruiken in mijn nieuwe factie." Ik kijk haar onderzoekend aan. "Chane, Chane, Chane." Mompel ik dan binnensmonds en ik hoop dat ze het niet hoort. "Chane, mooie naam." Zeg ik dan hardop. "Maar ik vindt Chanelle ook wel mooi." Mijn stem klinkt een beetje dromerig. Dat is niet zo goed, want straks krijgt ze iets door! Ik staar naar haar en ik voel meteen liefde omhoog komen, dus druk ik mijn lippen op haar voorhoofd. Ze verstijft helemaal. "Wat..... Wat doe.... Wat doe je?" Stamelt ze. Ik haal snel mijn lippen weg en ga weer door haar haar. "Ik gaf je een kusje op je voorhoofd." Zegt ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is, want ik wil niet dat ze doorheeft dat ik dat normaal nooit zou doen. "Ga je met me mee naar de kolk?" Vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "Waarvoor?" Vraag ik. "Dat is een verrassing." Ik knik en ga met haar mee.