Bir kaç saat önce uyandığım için fazla uykum yoktu. Her zamanki gibi kulaklıklarımı taktım. Listeden rastgele bi müzik açtıktan sonra yatağa uzandım. Odaya göz gezdirdim. Neden bu duvarlar hep beyaz olur ki? Ya da odadaki hersey? Neden televizyon koymazlar?
Saate baktığımda saat 23:25 ti ve heryer çok sessizdi. Aslında suan korkuyorum çünkü oda da yalnızım ve karanlık. Korkudan basıma nevresimi çektim. Terlemistim ama umrumda değil çünkü kor-ku-yo-rum. Müzik bitmisti ve kapı açıldı. Suan ölebilirim sessiz geliyordu her kimse birden bi ses konustu;
''Hadi canım korkuyor musun yoksa'' tanıdık geldi ses ama bisey söylemedim.
''Eeee indirmeyecek misin peki o şeyi üzerinden?'' yine konusmadım. Ağlamak üzereydim gözlerim dolmustu. Bi hıçkırık çıktı ağzımdan istemsiz. Sonra biri yüzümdeki şeyi tutup kaldırdı ve kafasını tam içeri sokuyordu ki yumruk geçirdim. Ne yani gelene 'hosgeldin' diyecek halim yoktu. Yüzünü secememistim karanlıkta. Vurduğum anda inlemeye basladı. Sonra yataktan indim. Koşarak kapıya ulasmıstım ki biri gelip elini belime doladı.
''Sana burada yalnız olmadığını ve biraz eğlenmek isteyip istemediğini sormustum.'' hayır o olamaz o Poyraz denen çocuk olamaz dimi. Işığı açık arkamı döndüm ve tatatatamm Poyraz. Elleri belimde dururken. Yüzlerimiz yaklasmıstı. Sinirden ellerim titrerken ona karsılık vermedim. Asıl o psikopat , doktor odası yerine bu odalardan birinde kalması gerek.
Ben ona saskınca bakarken o kocaman gülümsemesini yüzünden eksik etmiyordu. Ve böyle çok tatlı oluyordu. Yeşil gözleri ben burdayım der gibi bakıyordu ama beni korkutmustu. 3 saniye sonrasında yüzünde şaşkınlık oldu çünkü öylesine bi tokat atmıstım ki çenesinden ses geldiğine eminim. Bu sadece beni korkuttuğu için değil bana sarıldığı içindi ayrıca.
''Hey acıdı'' elini yanağına götürdü.
''Salak mısın sen ya?''
''Ne oldu ki ne yaptım?''
''Elinin körünü yaptın!!'' sinirlerim iyice gerilmişti. 2 tokatı atmamak için kendimi zor tutuyordum.
''Ne bu sinir eğlenmek istemistim sadece.''
''Ben eğlenmedim ama. Korktum. Odama sessizce giriyosun. Benimle konusuyorsun. Üstümdeki nevresimi indirip kafanı içeri sokuyosun. Yumruk yiyiyosun hala pesimden geliyosun. Üstüne üstlük bana sarılıyosun. Ve hala gülüyorsun. Yaptıklarından memnun gibisin.''
''Ben korkutmak istememistim. Gerçekten. Özür dilerim. Gitsem iyi olacak. İyi geceler.'' beni söylediklerine inandırmak istercesine söylemisti. Saskın saskın kalsam da karsında arkamı döndüm ve yatağa yattım. Tekrar ''İyi geceler'' dedi ve bana baktı ''Sanada'' diyince arkasını döndü ve kapıyı sessizce kapattı.
******
Olay yaşanalı 3 gün oluyordu. O günden sonra bi daha hiç gelmedi. Ne aktivitelere, ne de odama. Dışarda da görmemistim onu. Yani sizi de bu sekilde korkutsalar korkarsınız. Öyle çıkışmam da haklı olabilirim. Olmaya da bilirim. Ama haklıyım. Yani beni korkuttuğu için ona tesekkür edemezdim ya.
Merak ediyordum ne yani bi daha gelmicekmis. Çok mu sert davrandım acaba? Sinirliydim öyle davranmam normal bence. Ama çok mu bağırdım. Tamam onu bulup özür dileyeceğim. Giyinmem lazım. Altıma kalın bi tayt gidip üstüne salas bi tişört giydim. Altına vanslarımı gecirdim. 1 bardak su içtikten sonra kapıyı açtım. Tam çıkıyordum ki karsımda duran tas bebek bana üzgün gözlerle bakıyordu. Poyraz odama gelmis ama kapıyı çalamamıs. Acaba önceki günlerde de aynısı yapmıs sonra da vazgecmis miydi? Neyse bu düşünceleri kafamdan silip, yüzümdeki saskınlığı gidermek adına konusmaya basladım.
