Garip Bir Adam / Taehyung

Stop

          2015.26 Ekim - Seul

Bazen duvarlar sizi alıp götürebilir en eski şehirlere, denizlere veya bulutların üstüne.

Ben ise karşımda duran beyaz duvarda bir şey göremiyordum.

"Yn bir şey ye artık. Ya da konuş yoksa delireceğim artık."

Ağzıma dayadığı kaşığı ağzıma almam için ısrar ediyordu.

Annem daha yeni ölmüştü.

Babam ise o gün ben Taehyung'un kollarında bayılırken bırakıp gitmişti  bu şehirde.

Artık bitmişti her şey.

Gitmişti sevdiğim herkes.

Ailem yoktu.

Annem ölmüştü.

"Yn iki gündür yemek yemiyor ve konuşmuyorsun."

Taehyung babası ile kaldığı büyük evde beni istemediğim halde misafir olarak tutuyordu.

"Canım acıyor Taehyung."

Gözyaşlarım bembeyaz olan yüzümde görünmeye başlarken Taehyung yavaş bir şekilde elindeki tepsiyi küçük masaya bıraktı ve bana yaklaştı.

Onu durdurarak ona bunun doğru olmadığını söyledim ve ayağa kalkarak kapıya yavaş adımlarla yaklaştım ancak arkadan boynuma sarılan Taehyung'un elleri beni yine durdurmuştu.

"Önce canın yanacak, sonra alışacaksın bu acıya Yn. Benim de canım yandı. Sana yardım etmeme izin ver. Hatırlıyor musun o günü? 7 yaşında parkta annemi kaybettim diye ağlıyordum. Birden sen geldin ve bana üzülmemem gerektiğini söyledin. Devamını hatırlıyosun değil mi?"

Hatırlıyorum Taehyung.

'Annen seni yukarıdan izliyor. Yanında.'

Sana sıkıca sarılıp bunları söylemiştim.

"Şimdi de ben senin gitmene izin vermiyorum. Annen seni yukarıdan izliyor. Yanında Yn. Acımasın lütfen kalbin. Çünkü benim de kalbim acıyor."

Gözyaşlarım daha da artarken sana doğru döndüm ve dolan gözlerine baktım.

"Acıyor Taehyung. Çok acıyor. Kalbim çıkacak gibi. Dayanamıyorum. Bir anda kaybolması beni yerle bir ediyor. Bana 'Yanındayım' desin istiyorum."

Ona bu sefer ben sıkıca sarılırken saçlarıma dokunduğunu hissetmiştim.

"Yanındayım. Hiç gitmiyeceğim Yn. Söz hiç gitmeyeceğim. Söz..."

Bazı insanlar bizim için yaratılmıştı.

Onlar ile aynı şeylere gülüyorduk.

Ancak bazı insanlar ile aynı kalp ritmine sahiptik dünyada.

Tek onlar ne hissettiğimizi anlıyordu.

Taehyung şu an beni anlıyordu.

Tıpkı annem gibi saçlarımı okşuyordu.

Tıpkı annem gibi...

Taehyung bana iyi gelir diye düşündüm ama tam tersi.

O bana çok iyi geliyordu.

Kalbimde yanan odunları kalın sesi ile bir bir ıslatıp söndürüyordu.

"Ağla. Bırak tüm içindekileri. Savur, kır parçala ama sessiz kalma Yn. Söz veriyorum hiç yanından ayrılmayacağım."

Söz verdiğin gibi yaptın Taehyung.

Ama ben sözümü tutamadım.

Affet beni lütfen...