Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)

hoofdstuk 49 - Louis

Wanneer ik thuiskom, ben ik inmiddels zestig gemiste oproepen, tien berichtjes en een paar uur verder.

Alle lichten zijn al uit, behalve het keukenlicht. Ik sta stil in de deuropening en kijk naar mijn moeder. Ze heeft een glas wijn vast en staart met een vermoeide blik naar haar telefoon. Ik heb haar zoveel pijn gedaan.

Het meisje in het park heeft me aan het denken gezet. Ik kan deze drama met Harry nog steeds recht zetten.

Ook ben ik klaar met het verstoppen van wie ik ben. Ik wil Harry niet meer verstoppen. Ik wil gewoon gelukkig zijn.

Ik schraap mijn keel en mijn moeder kijkt op. Haar ogen vullen zich met tranen als ze me ziet. Ik loop naar haar toe en pak haar vast. Ze drukt me tegen zich aan en ik weet dat het goed is.

Zo zitten we daar een paar minuten zonder iets te zeggen.

"Je hebt er een rotzooi van gemaakt." De stem van mijn moeder hapert een beetje. Ik knik. "Ik ga het rechtzetten. Ik ben klaar met alle drama. Ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik wil gewoon zorgeloos verliefd zijn." Ik zucht diep. Mijn moeder duwt me zachtjes van haar af en kijkt me aan. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht.

"Ik ben zo trots op je.." fluistert ze, waardoor ik tranen in mijn ogen voel prikken. Ik knipper ze snel weg. "Geen verdriet meer. Ik wil dat niet meer." Ik laat haar langzaam los.

"Is Harry thuis?" vraag ik. Mijn moeder schudt haar hoofd. "Hij is er niet, geloof ik. Iets met een vriend van hem? Niall, nooit eerder van gehoord. Hij belde Des dat hij niet mee zou eten, maar heb hem sindsdien niet meer gezien."

Niall? Is dat niet die conciërge? Wat moet Harry nou weer met Niall, net nu ik hem nodig heb.

"Thanks mam, ik ga naar bed. Dat zou jij ook moeten doen." Ik geef haar een kus op haar wang en loop de trap op, naar boven. Ik trek mijn kleding uit en ga op mijn bed liggen.

Ik ga Harry morgen alles vertellen. Ik wil geen geheimen meer en ik wil geen drama meer. Ik hou van Harry en ik heb hem nooit kwijt gewild.

Ik luister naar de stilte. Zo is het de afgelopen tijd geweest. Met Harry in het ziekenhuis heeft er zich een stilte gecreëerd in deze kamer. Ik mis zijn opmerkingen en zijn gelach. Ik mis zijn armen op me heen en zijn lippen op die van mij.

Ik heb Harry de afgelopen tijd ook niets meer dan drama geleverd. En de klap na om hem te bedriegen met zijn beste vriend? Ik ben echt de weg kwijt geweest.

Ik wil Harry, en ik wil hem voor de rest van mijn leven.

Ik zucht diep en sluit mijn ogen. Ik bem bang dat Harry me niet meer wil. Ik ben te ver gegaan. Ik check mijn telefoon nog een keer om te kijken of hij misschien iets heeft gestuurd.

Niks.

Wat moet hij toch met die Niall?

Ik ontgrendel mijn telefoon. Geen text. Al een paar uur niet meer online geweest.

Ik bijt mijn lip. Worst case scenario's schieten door mijn hoofd. Ik denk na en stuur hem een bericht voordat ik mijn telefoon weer wegleg en ik een nieuwe poging doe tot slapen:

We moeten praten, ik heb je nodig.

(a/n) it's been like what, 3 years? soooo... gisteren, vond ik dit verhaal terug en ik las het nog een keertje door. 
Ik vond het zo kut om van dit het einde te maken dat ik besloot om 's nachts een nieuw hoofdstuk te schrijven. It's not that good, but its something. 

Als er mensen nog steeds lezen, let me know in the comments lol!