Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)

Hoofdstuk 24 - Harry

Ik kijk hoe Louis weg rent en haal mijn hand naar mijn lippen waarna ik er met mijn vingers langzaam overheen streel. "Die rat is niet helemaal goed!" Zegt Zayn die hard begint te lachen. Hij loopt mijn kant op en slaat me tegen mijn hoofd. "Je bent zo geniaal Harry. Daarom zijn wij dus vrienden." Ik voel hoe de kwaadheid in me naar boven komt en duw Zayn opzij, zo hard dat hij tegen de muur aan vliegt en naar beneden zakt. "Dude?" Mompelt hij, maar ik ren weg. Ik ga achter Louis aan, wat ik deed was verkeerd.

Ik ren de straat op en kijk goed om me heen, maar Louis is nergens te zien. "LOUIS??" Roep ik, maar ik ben best dom, waarom zou hij op mij reageren nadat ik hem dit heb aangedaan. Ik ren alsmaar recht door en probeer goed geconcentreerd om me heen te kijken. Godverdomme Harry wat heb je gedaan? Ik lik mijn lippen en denk terug aan wat er net gebeurd was, de vlinders vlogen door mijn buik, maar toch kies ik voor mezelf, fuck Harry.

Als ik naar een kwartier rennen uitgeput stil ga staan tegen een paaltje bij het station zie ik een gestalte op het perron zitten. Hij zit net voor het spoor en zijn lichaam maakt schok bewegingen, huilt hij? In de verte zie ik een trein aankomen en ik loop rustig naar de gestalte toe, en langzaam maar zeker begint het me duidelijk te worden dat het niet zomaar iemand is, nee het is Louis.

Mijn hart begint in mijn keel te kloppen en wanneer hij opstaat en dichter naar het spoor loopt, bevries ik. Harry niet nu, kom op, niet stil gaan staan nu, verpest het nou godverdomme niet weer voor jezelf. Met ale kracht in mijn lichaam begin ik te sprinten, zo hard als ik kan ren ik naar Louis. De trein komt steeds dichterbij en de afstand tussen ons is nog zo groot. Ik ga dit nooit halen, het lukt me niet. Ik kan het niet, ik ben niet zo snel.

"Louis." Probeer ik de schreeuwen, maar mijn stem laat het niet toe. De woorden komen als fluistertonen naar buiten en met mijn verstand op nul, en de trein nog 10 meter van Louis af, ren ik nog harder na hem toe en trek hem via zijn kraag naar achter.

Hij valt bovenop me en de trein raast voorbij. En op dat moment, op dat moment kan ik weer adem halen. "Louis." Fluister ik. Hij staat op en gaat op het bankje zitten met zijn hoofd in zijn handen, hij huilt, nog steeds.

"Ben je helemaal gek geworden!" Schreeuw ik. Ik begin te ijsberen op het perron en sla mijn hand tegen mijn hoofd. "Denk je dat zelfmoord de oplossing is? Zelfmoord is de oplossing op niks, hoor je me? NIKS!" Ik probeer me te beheersen, maar hij heeft me zo laten schrikken. "Wat dacht je wel niet?" Ik veeg een traan onder mijn ogen vandaan en kijk naar Louis die nog harder is gaan huilen, en dan vind ik mijn kalmte.

Ik ga stilstaan en leg mijn hand op zijn schouder. "Louis.." Mompel ik. Hij schud mijn hand eraf en ik zucht. 'Louis?" Vraag ik nogmaals. Weer negeert hij mij, het enige wat hij doet is harder huilen. "Kom op Louis, praat tegen me." Ik ga op de andere kant van het bankje zitten en zucht. "Louis, ik weet dat je niet tegen me wilt praten, en ik weet dat je me haat. En ik weet, dat wat ik je nu ga vertellen heel raar is, heel raar.." Hij schud zijn hoofd. "Louis? Ik denk dat ik verliefd op je ben." Hij draait zich geschrokken naar me om en kijkt me verbaasd aan.

"Ik weet dat het raar is, en ik weet niet wat er met me aan de hand is. Maar Louis, wat jij met me doet.. Dit gevoel ken ik niet." Fluister ik, heb ik het nou echt gezegd? "Dit zeg je alleen maar om er voor te zorgen dat ik niet echt spring." Mompelt hij. Ik schud mijn hoofd en schuif zijn kant op. "Ik weet niet wat het is, of wat je met me gedaan hebt Louis, maar ik ben zo verliefd op je.." Hij haalt zijn schouders op. "Ik ook.." Fluistert hij. "Wat?" Mompel ik. "Ik ook.." Herhaalt hij zichzelf,

"Wat ik ook?" Hij zucht. "Ik ben ook verliefd op jou." Hij glimlacht lichtjes maar ik schud mijn hoofd. "Hoe graag ik dit ook wil, ik kan dit niet, met Zayn, met school. Niemand mag weten dat ik op jongens val, het spijt me Louis, het spijt me." Mompel ik. Hij zucht nogmaals. "Het is oke, ik ben de afwijzing wel al gewend." Ik voel de tranen in mijn ogen branden, en het liefst zou ik hem nu in mijn armen nemen en zeggen dat het me spijt, opnieuw. "Ik kan er wel mee leven." Voegt hij er nog aan toe.

"Stop." Mompel ik. "Met wat?" Zegt hij verbaasd. "Me een schuld gevoel geven." Fluister ik. "Oh, dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon zeggen dat het me niet boeit." Ik schud mijn hoofd. "Het boeit je wel, dat merk ik toch." Hij zucht nog harder. "Ik ben gewoon teleurgesteld, dat is alles." Mompelt hij. "Alsof dat het dan beter maakt." Spit ik uit. "Ja daar kan ik niks aan doen." Bitcht hij. "Louis stop, ik meen dit serieus." Ik sta op. "Ja uh, ik ook?" Hij staat ook op.

"May the odds be ever in your favor, laten we maar zeggen." Mompelt hij, lachend. Zouden we weer okay zijn? "Zijn we dan, okay?" Vraag ik voor de zekerheid. "Ik denk het.." Mompelt hij. Ik geef hem een duw tegen zijn schouder. "Just friends?" Vraagt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik bijt op mijn lip, wil ik dit wel? Wil ik wel 'friends' zijn? "Aarde aan Harry?" Ik schrik uit mijn gedachten en staar naar Louis hand die hij nogsteeds naar me uitsteekt. "Wat?" Mompel ik. "Ik zei, just friends!' Zegt hij lachend. "owja." Mompel ik.

Ik schud mijn hoofd. "Wat nee? Wil je geen vrienden zijn? God ik wist het wel, je bent gewoon egoïstisch, een vieze pester. Dat ik jou ooit leuk heb gevonde-" Ik druk mijn lippen snel op die van hem om hem te laten stoppen met praten, hij moest stil zijn. Ik leg mijn handen tegen zijn wangen en voel de zijne op mijn zij. Voor even lijk ik weg te zweven, maar word al snel terug gehaald naar het nu wanneer hij me loslaat. "Ik snap jou niet?" Mompelt hij.

Ik glimlach en streel zijn wang. "Ik wil geen vrienden met je zijn." Fluister ik in zijn oor. "Ja, dat had ik begrepen maar waarom zoen je me dan?" Hij kijkt me verwarrend aan. "Omdat ik meer wil zijn." De blik in zijn ogen na mijn woorden deed me glimlachen. "Nou dat, Styles, is iets wat klinkt als muziek in de oren." Zegt hij, en voordat ik het wist, waren mijn lippen weer verbonden aan die van Louis.

Mijn tong tikt tegen zijn lippen en hij opent ze vrijwillig. Ik probeer wat druk uit te oefenen met mijn handen in zijn haar en doordat onze tongen elkaar symetrisch volgen, komen de haren in mijn nek overeind. Dit voelde zo goed, zo perfect. Veel beter als zoenen met Mayke, hierbij kreeg ik gevoelens in mijn buik, Louis gaf me deze gevoelens.

Ik laat hem los en kijk bezorgt. "Wat nu weer? Nu ga je me zeker dumpen?" Ik schud lachend mijn hoofd. "Je weet wel dat ik zo niet met je kan doen op school.. Je weet dat Zayn je hiermee gaat lastigvallen en ik niet voor je kan opkomen, right?" Hij zucht en knikt. "Ik denk dat ik dat wel kan hebben, als jij me maar beloofd, dat als ik een blauw oog heb, of een gebroken arm, dat je er daarna wel kusjes op geeft.." Ik schiet in de lach van zijn opmerking en zijn stoere gedrag, ik geloofde niet dat hij het wel kon hebben, maar ik had nu geen zin in ruzie, ik voelde me eindelijk goed bij hem.

Ik geef hem nog snel een kus en laat hem dan los. "Dit is ons geheimpje oke?" Fluister ik in zijn oor. "Ja ja, our dirty little secret." Zegt hij lachend terug. "Weet je Louis, je bent anders.. Anders dan normaal." Zeg ik, en dat is waar, het viel me nogal op dat hij anders praatte, meer zelfverzekerd. "Vind je het gek, je haalt het beest in me naar boven." Hij glimlacht. "Ach rat, hou je kop." Mompel ik als ik zijn hand vastpak en er zachtjes in knijp.