Gözlerimi hafifçe araladığımda hastanede olduğumu anlamıştım. Geçirdiğim kriz yüzünden kendimi kaybetmiştim ve son hatırladığım bir flaş patlamasından ibaretti. Olayda Taehyung yanımdaydı, büyük ihtimal hatta kesinlikle beni buraya getiren de oydu. Çok geçmeden odanın kapısı aralanmıştı.
"Hyung, çok merak ettim seni ne oldu, neredeydin?" Ahh ben Jungkook'u tamamen aklımdan çıkartmıştım.
"Taehyung'la dışarı çıkmıştık ama aniden krizim tuttu, birden yere yığıldım."
"Ne yine mi? Ne zamana kadar bu krizler devam edecek, doktor bir bilgi verdi mi?"
"Hayır ama biliyorsun ki şu an yolun çok başındayım, ileride daha iyi olmayı ümit ediyorum, Jungkook. Sen beni merak etme. Senin şu doktorla aran nasıl?" O kocaman gözleri mümkünmüşçesine daha da açılmıştı. Benim eski doktorumdan etkilendiğini anlayamayacak kadar salak değildim. Bir haftadır sürekli peşinden koşuyordu şu anki haline bakılırsa adamın bizimkine pek yüz verdiği söylenemezdi.
"Hyung yok öyle bir şey ne doktoru ya? Neden onunla bir aram olsun?" Ah minik tavşan birden gerginleşmişti bu onu çok komik gösteriyordu. Özellikle o sonuna kadar açtığı ağzı, gergin olduğunda kullandığı el kol hareketleri... Yoksa bizim çocuk, o doktora aşık mı oluyordu.
"Tabii Jungkook, anlıyorum. Kesin yoktur, aynenn."
"Tamam, belki biraz etkilenmiş olabilirim ama büyütecek bir şey yok adam zaten beni istemediğini açıkça belli ediyor." Üzülmüştü.
"O adam her ne dediyse senden etkilenmediğinden değil de senin kadar küçük birinden etkilendiği için söylemiştir. Bu yüzden kendini üzmeni gerektirecek bir durum yok."
"Teşekkürler, sanmıyorum ama umarım öyledir." Konuşmasını bitirdiğinde kapı çalınmıştı. Gir, dediğimde beklediğim kişi sonunda 273 numaralı odaya giriş yapmıştı.
"Selam Jungkook ve Jimin."
Jungkook "Selam." dediğinde birbirlerine ufak sırıtışlar yollamışlardı. Hatta Taehyung'un göz kırptığını da gördüğüme emindim. Bu ikisi ne ara bu kadar yakın olmuştu?
"Ben artık gideyim, malum birkaç işim var." deyip odadan ani bir şekilde kaçmıştı.
"Nasılsın?"
"Ne kadar iyi olabilirsem o kadar iyiyim yani değilim." Sarı saçları cidden ona ayrı bir hava katıyordu, bakan kişinin bir kez daha dönüp bakacağına emin olduğum bir hava. Bugün sade siyah bir tişört altına siyah deri pantolon giymişti. Bu halini tanışmamızdan bu yana hiç görmemiştim belki de asıl stili buydu. Daha onu hiç tanımadan güvenmeye başlamıştım. Normalde olsa asla yapmayacağım şeyleri ona güvenip yapmıştım. Ki ben normalde kimseye güvenmem. İşte anormallikler burada başlıyordu.
"Daha iyi olacaksın, yanındayım, yanındayız." Jungkook'un yanımda olacağı kesindi ama bu 1 haftadır tanıştığım adam neden yanımdaydı, neden ben onun yanımda olmasını istiyordum?
"Ben kriz geçirirken son hatırladığım bir flaş patlamasıydı. Bunu bana nasıl açıklamayı düşünüyorsun?" Cidden uyandığımdan beri aklıma takılmıştı ve mantıklı bir açıklama bulamamıştım. Taehyung'a güvenmem ne kadar doğruydu, bilmiyorum.
"O an telaştan ne yapacağımı şaşırmıştım ve kamera boynuma takılı olduğundan elim çarptı, yemin ederim ki başka amacım yoktu." Güvenmeli miydim bilmiyorum ama aklımdaki sesleri susturamadığım kesindi.
"Peki Taehyung öğretmen olduğunu söyledin ama sürekli buradasın, senin bu saatlerde okulda olman gerekmez mi?" Cidden aklıma takılan diğer sorulardan biri de buydu. Nasıl oluyordu da sürekli burada olabiliyordu? Sonuçta bir kurumda çalışıyordu ve çalışma saatleri belliydi.
"Ameliyat olduğum için 2 hafta boyunca izinliyim. Jimin neden bu kadar kuşkucusun? Biraz kabullenmeyi denesen her şey daha iyi olacak gibi."
"Ben kuşkucu değilim, sadece yeni tanıştığım bir insanla bir anda yakın olmak benim için zor. Biliyorsun insanları pek seven birisi de değilimdir. Karakterim bu." Evet cidden öyleydi beğenmiyorsa benimle arkadaş olmaya çalışmayı bırakmalıydı.
"Tamam, haklısın bir anda çok üstüne gelmemeliydim. Tekrar geçmiş olsun ve iyileşeceğine eminim. Dediğim gibi biz yanındayız. Umutsuzluğa kapılsan da, kendinden nefret etsen de yanındayız. Ben olmasam bile Jungkook yanında bunu unutma. Şimdi gitmem gerekiyor, bir arkadaşımla randevum var."
"Görüşürüz, Taehyung."
Hem yanındayız diyordu hem de ben olmasam bile Jungkook yanında diyordu. Hayır biraz net olamaz mı insan? Ah Taehyung seninle işimiz zor çünkü ben pek güvenilecek ya da güvenecek bir insan değilim. Her ne kadar bir yanım sana güvendiğimi söylese de mantığım güvenmemem gerektiğini söylüyordu. Bir insana güvendiğinde onu tamamen tanımak, yapacağı hareketleri bile bilmen gerekir ama biz bu kıvama ulaşamadık.
JUNGKOOK
Aslına bakarsak bir haftadır bir hiç uğruna duygularımı dinleyip bir adamın peşinden koştum. Nedense şu an tüm bunları boşuna yapmış gibi hissediyordum.
Bir kere adamla aramda 7 yaş vardı. Bu büyük bir sorundu, her ne kadar yaş aşka engel olmasa da. Onun iyi bir işi, bir mesleği vardı ben ise hala öğrenciyim ve hazırlanmam gereken bir sınav var. Bu durumda kafamı ona takmam ne kadar doğru ki? Tamam belki hayatı anlık yaşayan birisiyim ama önümde girmem gereken, geleceğimi belirleyecek bir sınav var. Kimseye ayıracak vaktim yok, sadece kendi işlerime odaklanmalıyım. Yoongi denen herif benim için bir hevesti ve burada bitecek. Nasıl olsa Jimin Hyung hastaneden taburcu olacaktı. Zaten bu ergen duygularım yüzünden ona gereken önemi verememiştim. Şimdi tüm kalbimle yanında olabilirim.
Bu düşüncelerle hastanenin mavi koridorunda yürürken birden karşıma yüzü gözü şiş, uykusuzluktan göz altları morarmış bir adet Yoongi çıktı. Bana yıllar gibi gelen ama aslında 2 saniye olan gözlerimizin birbirinde takılı kalmasıyla ilk kafasını çeviren ben olmuştum. Verdiğim karardan anında vazgeçecek türde bir insan değilim. Ki ben kafamı çevirmesem onun çevireceğine emindim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkadaşlar bölüm sonunda nasıl gittiğini bana belirtirseniz diğer bölümleri de ona göre yazmaya çalışırım
he bir de bölüm şarkısına türkçe rap koymamak için zor duruyorum ZŞCAŞELDŞOEJSĞKFMAĞPRKD
