summer love (Niall Horan)

hard vs. hard

**Tessa's pov.**

Aisia en ik hebben nog even boodschappen gedaan en we hebben wat gegeten bij Nandos. Nu zitten we weer in de auto naar het huisje.

"En, gaan we vanavond stappen?" vraagt Aisia. "Jij mag gaan, ik ben kapot en ga vroeg slapen." zeg ik gapende.

"Alleen is niks aan.." mompelt Aisia.

"Dan ga je niet?" lach ik. "Kom op Tess, we moeten het hier verkennen!" zegt Aisia terwijl ze me een duwtje geeft. "Raak me niet aan." zeg ik sarcastisch. Aisia is stil.

"Hey, rustig. Het was een grapje." lach ik. "We gaan morgen wel naar een club."

Aisia lacht. "Oke."

"Doe het muziek maar harder." zeg ik terwijl ik naar de radio knik. Aisia zet de muziek harder en begint te zingen.

" Sometimes I start to wonder, was it just a lie? .. If what we had was real, how could you be fine? .. Cause I'm not fine at all! "

Ik begin mee te zingen.

" I remember the day you told me you were leaving! I remember the make up running down your face! "

zingen we mee met de muziek.

Alles was perfect vandaag, het mooie weer, het prachtige uitzicht van Londen en de keiharde muziek van '5 seconds of summer'. Ik begin te schaterlachen. Aisia draait de volume knop om. "Wat heb jij nou?" lacht Aisia. "Ik weet niet, ik wil gewoon genieten."

"Zo mag ik het horen, een nieuwe start of niet?" vraagt Aisia.

Ik weet wat ze bedoelde, ze bedoelde Dave. Een nieuwe start, een nieuw leven, en daar hoorde hij niet bij. Maar kan ik dat wel? Ik bedoel, hem laten gaan. Eén jaar samen is niet niks. Hij heeft me zoveel gegeven. Kleding, sierraden,

hij heeft me zelfs populair gemaakt.

Voordat we wat kregen was ik niemand, gewoon het stille meisje achter in de klas. Waar mensen de naam niet van wisten, ook al zaten ze al een jaar bij elkaar in de klas. Daarom snapte ik niet dat hij bij mij kwam zitten in de pauzes. Waarom hij míj opeens thuis wou brengen met z'n scooter. Ik snapte het niet, nog steeds niet trouwens. Maar ik ben dankbaar dat hij het deed. Zonder hem had ik het nut in het leven niet meer in gezien.

"Ja, een nieuwe start." lach ik terug. Zelf wist ik dat ik mezelf voor loog. Maar dat hoeft Aisia niet te weten. Niemand trouwens. Ze snappen het toch niet. Aisia snapte de foto ook niet, snapte ik het überhaupt wel? Nee.

Aisia steekt haar duim op. "mooi!" En ze doet de muziek weer harder. Ik glimlach. "We zijn er." zeg ik. "Help je even met de tassen?"

Aisia knikt en doet de deur open. Ik stap ook uit en pak een paar tassen van de achterbank. "Tessa, waarom koop je altijd zo veel?" lacht Aisia. "Hoezo veel? Dit hebben we gewoon nodig." zeg ik terug. Aisia haalt iets uit één van de tassen. "Twee paar nieuwe jeans?" zegt ze met een grijns. "Ik had nieuwe nodig." zeg ik terwijl ik m'n neus ophaal. "Tess, je hebt al 10 broeken mee genomen. En daarbij ook nog shorts." Aisia moet lachen. "Sommige hebben een obsessie met schoenen, sommigen met broeken." lach ik. "Weird."

"Jij bent weird." zeg ik terwijl ik naar de deur loop. Aisia mompelt nog wat onverstaanbaars.

"Hier, breng de boodschappen maar naar de keuken." zeg ik als we binnen stappen. Aisia loopt voor me aan de keuken in. Ze zucht diep wanneer ze de tassen neer zet. "Waarom zoveel eten, we kunnen toch elke avond uit eten gaan? Veel leuker." zegt Aisia. "En veel duurder." vul ik haar aan.

"Geld zat toch, je ouders zijn rijk, weet je nog?"

"Hmm.." zucht ik. "Ik wil geld sparen voor mijn studie. Misschien begin ik wel een eigen mode lijn. Daar moet je veel geld in steken."

"Altijd al de verstandige geweest, met je getalletjes en kleding obsessie." lacht Aisia. Ik lach terug. "Dat beschouw ik dan maar als een compliment." zeg ik. "Is het ook."

Ik begin de spullen in de koelkast te zetten. Aisia helpt. "Wat doe je? Je doet Nutella niet in de koelkast." zeg ik terwijl ik de pot in één van de kastjes zet. "Hoe moet ik dat weten?" zegt Aisia geïrriteerd. "Hey, hier is je moeder niet om alles voor je te doen." zeg ik fel.

"Dat doet ze ook helemaal niet. Ik kan best voor mezelf zorgen." zegt ze terug. "Heb ik gemerkt, je gedraagt je als een baby." zeg ik terwijl ik verder ga met de boodschappen. "Dat doe ik niet!" roept Aisia als ze de keuken uit loopt. "Oh nee? Wat doe je nu dan?" roep ik haar achterna.

"Shut up! Doe niet alsof je altijd alles weet." roept Aisia vanaf de woonkamer. Ik rol met m'n ogen en negeer haar verder. Dit is Aisia. Bij de kleinste opmerking voelt ze zich aangevallen. Het ene moment is ze super aardig en het andere moment is ze de grootste trut die ik ken.

Op Isabel na dan.. Ik sta stil bij de gedachten. Isabel was altijd mijn beste vriendin. Ze was er altijd voor me. En nu? Nu doet ze alsof ik lucht voor haar ben. Alsof ik niet besta.

Hoe zou het eigenlijk met haar gaan? Ik heb al zo lang niet meer met haar gesproken. In de pauzes zat ik altijd bij Dave en 'the gang'. Zo noemde iedereen ze tenminste. En nu was ik er lid van. Ik hoorde erbij. Het was net alsof Isabel dat niet kon waarderen. Alsof ze jaloers was dat ik er bij hoorde, en zij niet. Echte vriendinnen gunnen elkaar toch alles? Toch?

- Isabel kwam de kantine binnen, samen met Mark en Nick. Ze keken om zich heen of er nog ergens plek was. Ze liepen langs de tafeltjes, maar niemand gaf aandacht aan ze. Natuurlijk niet. Het waren de onpopulairen, daar gaf niemand aandacht aan. Ik word verdrietig van het idee dat ik er ooit bij hoorde. En nu hoor ik er gewoon bij. Nu wil iedereen naast me zitten, wat een gaaf gevoel is dat.

Ik wil zo graag dat gevoel met Isabel en de jongens delen. Ze zou het geweldig vinden.

Ik zwaai naar ze als ze langs mijn tafel komen. "Kom hier zitten. Plek zat." lachte ik en schoof een stukje door. "Nee bedankt." zegt Isabel terwijl ze me een dodelijke blik geeft. De jongens kijken geschrokken van mij naar Isabel. Zelf ben ik ook geschrokken.

"Mark?" vraag ik aan hem met een beetje wanhoop in m'n stem. Isabel is al doorgelopen. Hij denkt na, dat zie ik. Na lang wachten lijkt hij eindelijk iets te zeggen, maar niet dat gene waar ik op hoopte. "Sorry, Tessa." zegt Mark en loopt door. Niet te geloven. Mark, die zo smoor verliefd op me is, of ehh- was. "Nick?" zeg ik nog wat wanhopiger. Hij kijkt naar beneden en loopt door.

Stom verbaasd blijf ik achter. "Wat maakt het uit, Tessa. Wat heb je nou aan die losers?" zegt Dave als hij een arm over mijn schouder legt en me dichter tegen hem aantrekt. "Inderdaad." lach ik. Ik schrik van mezelf. Inderdaad? Helemaal niet. Ik was de loser hier. Niet hun, hun hebben niks gedaan.

Ik hoor gelach achter in de kantine. Ik kijk om. Daar staat hij, Mark met al zijn eten over hem heen. Zijn hele gezicht zit vol met spaghetti. Om hem heen staan Dave's vrienden te lachen. Ik snapte meteen wat er was gebeurd en wurmde me uit de grip van Dave. Dave pakt m'n pols. "Laat ze." zegt hij met gefronste wenkbrauwen. Ik sla zijn hand weg en ren naar mijn vrienden.

"Mark? Gaat het?" vraag ik bezorgd. Ik veeg wat spaghetti van zijn gezicht af. Hij glimlacht. "Waarom ben je hier?" hoor ik Isabel achter me zeggen. "Omdat, omdat jullie mijn vrienden zijn." stotter ik. "O ja? Vrienden hè? Vrienden steunen elkaar altijd en laten elkaar niet in de steek. Wij, Tessa, zijn geen vrienden." zegt ze fel. De woorden komen hard aan. Ik wil wat terug zeggen, maar krijg niks over m'n lippen. "Kom, we vragen aan de conciërge een nieuw shirt." zegt Isabel tegen Mark. Ze lopen met z'n drieën weg. Verslagen blijf ik achter met spaghetti resten in m'n handen. "O ja, ik heb jullie niet nodig!" roep ik ze achterna. De hele kantine kijkt naar ons. Isabel blijft door lopen. "Weet je waarom? Jullie zijn losers. De grootste nullen van de school! Niemand mag jullie!" roep ik. De school lacht in koor. Isabel kijkt om. Ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft en ze draait zich weer om. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Nu ben ik ze voor goed kwijt. Mijn beste vrienden, weg.

Dave en zijn groepje komen lachend aan lopen. "Goed gedaan babe, eindelijk snap je wat voor losers het zijn." lacht Dave. Ik moet lachen. "Ik was gewoon dom om dat in te zien." zeg ik. -