summer love (Niall Horan)

Cinema

**Tessa's pov.**

- .. De schim draait zich om. Ik zie het huilende gezicht van Mark onze kant op kijken. Zijn schouders schokken en zijn benen trillen. De harde wind maakt me bang, ik kan al niet normaal op mijn voeten blijven staan. Ik ben zo bang dat Mark gewoon van de rand wordt afgeblazen. Alsof hij niks waard is, alsof hij als afval weg wordt gegooid. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen en roepen dat Mark een sukkel is. Dat hij moet stoppen met deze onzin. Maar in plaats daarvan sta ik daar, in de koude regen met het gierende water onder me, voor me uit te staren. Ik wil naar huis, warm in mijn bed. Gewoon in slaap vallen en alles even vergeten.

Mark staat daar alleen ons aan te staren. Ook hij zegt niks. Alles is stil, het is alsof de wind is gestopt, alsof het water onder ons een rustig riviertje is geworden. Alles ziet er heel even zo vredig uit. Het lijkt even niet op de nachtmerrie waar we in zijn beland. Ik haal diep adem en ruik de geur van het bos en het natte gras. Ik hield van deze plek, het was hier altijd zo rustig. Geen auto's en hoge gebouwen als wat er in de stad staat. Niet die dure villa's die in mijn straat staan. Hier was ik alleen, alleen met m'n gedachten en de vogels die vrolijk om me heen floten.

Maar nu, nu leek deze plek helemaal niet als 'mijn plekje.' Het was hier nu helemaal niet mooi. Het was akelig stil. De vogels verscholen zich diep in hun nestjes, er was geen kip te bekennen. Ik werd er zelfs een beetje bang van.

Isabel begint te schreeuwen. Bam, alles komt weer terug. De wint waait weer op zijn aller hardst en ik hoor weer het wilde water. De realiteit is terug. Mark die op de rand staat. Ik begin te rillen en te klappertanden. Ik merk nu pas hoe koud het is, in de haast heb Ik geen jas aangetrokken.

"Mark! Wat doe je? Kom mee naar huis!" roept Isabel boven het lawaai uit. Mark antwoord niet. Hij kijkt weer terug naar het water, even denk ik dat hij gaat springen maar hij blijft staan. "Jullie snappen het niet!" schreeuwt Mark dan. Hij moest eens weten, natuurlijk snapten we dit. Alsof wij nooit aan dit hebben gedacht. Alsof wij nooit met een mes onder onze kussens lagen. Wij snapten het juist. We snapten alles. De pijn die Mark nu voelt, de verschrikkelijke pijn. Het gevoel dat je er niet toe doet, het gevoel dat de wereld beter is zónder jou. Ik heb dat zo vaak gevoeld, nog steeds. Maar ik probeer verder te gaan, voor mijn vrienden, mijn nichtje. Als ik hun niet had zou ik nu naast Mark staan. Hand en hand. Aftellend van Drie.. Twee.. Eén. We zouden zingend en lachend springen, het koude water in. Weg van hier, weg van de ellende, maar ik kon het niet. En Mark mag het ook niet kunnen, hij moet hier blijven. Bij ons. Bij mij.

Ik voel mezelf wanhopiger worden bij de gedachten dat ik hier straks rond loop zonder mijn beste vriend. De beste vriend die blijkbaar smoor verliefd op me is. "We snappen het, Mark! We komen hier samen wel uit!" roep ik terug. "Ja, Mark. Geloof ons. Wij zijn hier voor jou!" roept Isabel. Mark begint met lange uithalen te huilen. "Ik kan het niet. Het heeft lang genoeg geduurd, nu kunnen ze me niet langer pesten!" snikt Mark. Ik wil dichter naar Mark toe schuiven. Om hem vast te pakken en niet meer los te laten. Maar ik ben bang dat hij springt wanneer ik dichter naar hem toe kom. Ik heb er wel eens over gelezen, dat je mensen die zelfmoord willen plegen juist moet laten gaan. Je helpt ze niet door ze tegen te houden, want het is hún beslissing. Maar dat wil ik niet. Dan ben ik maar egoïstisch, ik laat hem niét gaan, nooit meer.

Ik begin ook harder te huilen, niet om mezelf, niet om Isabel maar om Mark. Om de jongen die koud en hopeloos op de brug staat. 'Nog heel even' denk ik in mezelf. Nog heel even en dan springt hij. Mark blijft stil, te stil. Waar zou hij nu aan denken? Aan ons? Aan wanneer die gaat springen? "Mark?" vraag ik, langzaam naar hem toeschuivend. "Mark, alsjeblieft." zeg ik nog een keer. Ik probeer zelfverzekerd te klinken. Ik probeer lief en vol hoop te spreken, maar halverwege slaat mijn stem over. "Jullie hadden niet moeten komen." zegt Mark. "Hoe bedoel je? Mark. We zullen er altijd voor je zijn." zeg ik. "Altijd Mark." zegt Isabel die naast me komt staan. "E-echt?" stottert hij. "Doe normaal sufferd, natuurlijk." Ik probeer te glimlachen. Mark moet glimlachen en draait zijn hoofd weer bij. Hij kijkt naar het water. Zou hij het doen? Zou hij nu gaan springen? Ik doe mijn ogen dicht, ik wil niks zien. Ik wil niet zien dat hij springt. Ik hoor nu pas hoe erg ik begin te huilen. Lange uithalen van verdriet galmen over het bos heen. Ga niet Mark, ga alsjeblieft niet.

Langzaam open ik m'n ogen weer. Ik kijk naar de rand. Leeg. Nee. Neeee! Ik ren naar de rand toe en begin te schreeuwen. "Mark! Mark!"

"Tessa?" hoor ik achter me. Mark? Ik draai me met een ruk om. Daar staat hij, trillend op zijn benen met Isabel in zijn armen. Mark is niet dood. Mark is echt niet dood. Ik begin te lachen. "Oh mijn God. Doe me dit nooit meer aan, wil je. Nooit meer." begin ik terwijl ik in zijn armen spring. "Zo makkelijk kom je niet van me af." -

**Tessa's pov.**

"Is nobody going to answer the door?" vraag ik aan de jongens. "Did somebody ring?" vraagt Harry. "Yes." lach ik. "Unbelievable. You didn't hear me as well. You should pay more attention." De jongens lachen. "I'll go." zeg ik en begin richting de deur te lopen. Voor de deur tref ik Aisia aan, ze heeft een zwart jurkje aangetrokken met zwarte vans. "Nou, waar is die One direction van jou, Tessa." zegt Aisia zuchtend terwijl ze binnen stapt. "Ik geloof er namelijk niks van." Ik zucht. "Het is toch waar, hier, ze zitten in de tuin." zeg ik terwijl ik naar de tuin loop. Ik weet niet, ik voel me nog steeds raar bij de gedachten dat er een jongens groepje buiten zit. Vroeger, voor al het gebeuren, zou ik vrolijk mee doen. Ik zou gaan dansen en zingen. Maar dat ben ik niet meer. Ik ben bescheiden en verlegen geworden. Ik durf eigenlijk geen band meer te krijgen met vreemden, bang voor wat ze kunnen doen. Maar toen Louis me vroeg om mee te gaan kon ik eigenlijk geen nee zeggen. Ik voelde gewoon alle ogen op mij gericht. Bovendien ben ik al heel lang niet meer naar de bioscoop geweest. En The fault in our stars wou ik ook al lang zien. Ik weet niet, Niall heeft wat, iets dat zegt dat ik bij hem moet blijven. Maar van verhalen hoorde ik dat hij altijd zo hyper is en altijd praat. Nou, nu zegt hij helemaal niks. Zou hij me niet mogen of zo? Het is net alsof ik niet besta, oke, dat ben ik gewend. Maar het doet pijn.

**Niall's pov.**

"I'll go." Tessa said and left. I'm not saying anything to her. I don't know, I just can't. She's so cute, and her smile. Wow. I melt by every time she looks at me. I want to say funny things, to make her laugh. That would be amazing. But I don't know, I've never felt like this before. "So, Niall. What's wrong with you?" Harry smiled. "Nothing. Why?" I asked so confused as possible. The boys are laughing. "We know you for 4 years now, Niall. We know when you like a girl." Louis said. I felt my cheeks burn. "Ahw. Little Nialler. You're blushing!" Louis said with a childish voice. "Shut up Lou!"

The boys laugh again. "We won't say anything, Niall. This time you're going to do this on your own." Liam said. I groan. On that moment Tessa walked in with a girl behind her. She was taller than Tessa, but you saw Tessa was older. The girl was in shock when she saw us. "Oh my God. You- you are One direction!" she said with her eyes wide open. "Yes we are." Liam, Zayn and I said on the same time. Tessa giggled. Her giggle was so cute. I felt myself smiling at her. She looked at me and blushed. "Guys, meet eh- meet Aisia. My niece." she said looking at her feet.  "Nice to meet you! I'm a fan, I love your music so much." Aisia almost screamed. She has a really hard voice. "Hii." Liam smiled. Aisia smiled too. "So, should we go now?" Louis screamed. "I drive!" "Can we sit with seven people in one van?" Zayn asked. "Yea, that can. We just have to sit close to eatshother." Harry said and winked at me. Really, I love the boys. But sometimes they're so annoying. especially with girls. When one of us likes a girl or something, the other boys always want to embarrass that person. Sometimes it's fun. But when you're the victim, it's not funny at all.  "Let's go." Liam said and he stood up. The others followed.