"Çarpıştığımız o günü hatırlıyor musun? O gün farketmiştim seni. Seni ve..."
Rüzgarda dalgalanan kırmızı pelerine bakıp mırıldandı
"Superman'i"
-
Savaştığımız o günü hatırlıyor musun? O gün anlamıştım seni. Seni ve..."
Karşısındaki masmavi gözlere...
Sıkıcı bir haftayı daha geride bırakmıştık ve o çocukla aramızda geçen saçma olaydan sonra hiç karşılaşmamıştık. Bu garipti. Çünkü araştırmalarıma göre pek de sakin durabilen bir çocuk değildi. Evet, onu araştırmıştım. Eğer tanımadığınız biri size asıl sizi tanıyormuş gibi davransaydı emin olun sizde araştırırdınız. Bir şeyler bildiğinden şüphelenmiş miydim? Evet. Peki şüphelerimde haklı mıydım? İşte orasından pek emin değildim.
Huzurla içime derin bir nefes çekerken arkama yaslanıp etrafı incelemeye başladım. Burayı seviyordum. Ne zaman bunalsam buraya gelir ve etrafı izleyip defterime bir şeyler karalardım. Çizim konusunda pek yetenekli olduğumu söyleyemem lakin elimden geleni yapıyordum.
Tabi birileri bana insanların hayatlarının çizimlerimden ve çizimlerime harcadığım zamandan daha önemli olduğunu hiçte hoş olmayan bir şekilde öğretene kadar. Şimdi ise buraya sadece kaçmak için geliyordum ve gelirken elimde eskisi gibi defter olmuyordu.
Unutmak için çabaladığım anılarımı hatırlamaya başladığımı farkettiğimde hızla kafamı iki yana salladım. Şimdi olmazdı. Birincisi bura bir şeyleri hatırlamak için pek de güvenlikli bir ortam değildi. İkincisi ise buna hazır hissetmiyordum.
Yavaşça oturduğum banktan kalkıp evime doğru yürümeye başladım. Düşünmemeye çalışıyordum lakin o çocuk aklıma gelip duruyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Telaşlanmalı ve bu işi kökünden çözmeli miydim yoksa sakin olup çocuğun açık vermesini mi beklemeliydim? Açıkçası yeniden aynı şeyleri yaşamak istemiyordum yani bir şeyler yapma seçeneğini elemem gerekiyordu. O zaman beklicektim.
Ara sokağa girdiğimde uzaktan gelen bir çığlık sesi duydum. Kaşlarımı çatıp biraz daha ilerledim ve kimsenin beni göremeyeceğinden emin olduktan sonra üstümdekileri çıkarıp toprak yolun kenarına bıraktım. Umarım birileri çalmazdı.
Hızla sesin geldiği yöne doğru uçtuğumda canım pizza çekmişti. Kesinlikle işim bittikten sonra pizza dükkanını basmalıydım. Bunu aklıma not edip dikkatimi tekrar işime vermeye çalıştım. Lakin çığlık sesleri kesilmişti. Tahminen seslerin geldiği yere inerken etrafımı hızla taradım. Görünürlerde kimse yoktu. Görünürlerde değil görünmeyen yerlerde bile kimse yoktu. Tamamı boş depo ve evlerle dolu olan bu mahallede hiçbir şey yoktu. Acaba yanlış yerde miyim diye düşünürken tekrar yükseldim ve daha geniş çaplı etrafı taradım. Kaşlarımı çattım. Bir kadının çığlık atmasına neden olacak hiçbir şey olmuyordu.
Yanlış alarm diye düşünüp geri dönecekken sağ tarafımdan hızla gelen mermi ile irkildim. Sesini duymuştum ve bana çarptığında canımın yanmayacağını biliyordum. Ama yine de irkilmiştim. Sanırım buna hiçbir zaman alışamayacaktım.
Merminin nerden geldiğine bakmak için etrafı taradığımda yine hiçbir şey bulamadım. 'Kurşun' diye geçirdim içimden. Lanet olasıca biri benimle gayet güzel dalga geçiyordu ve bu beni sinirlendirmek için yeter de artardı. Hızla uçup 1500 metrekarelik alanı didik didik ettim -ki biraz ileri gidip insanların özel hayatına şahit olmuş olabilirim- ve yine bir şey bulamadım.
Sinirlendiğimle kalıp boşverdim ve eve döndüm. Her kimse umursamayacaktım. Kendince eğleniyordu lakin bir daha aynı şey tekrarlanırsa bu sefer onu öldürecektim.
Üstümü değiştirip buzdolabını açtım ve karşılaştığım hüsran hayatın bana naber deme şekliydi. Dün yaptığım ve yaparken neredeyse canımı verdiğim güzelim sarmalarım bitmişti. Hızla dolabı kapatıp unuttuğum pizza siparişini vermek için telefonu elime aldım ki yine bir şeyi unuttuğumu farkettim.
