To Irlandia przyniosła mi szczęście

"Mamo, wstań już i nie płacz..."

Cześć, Mamo. Cieszę się, że cię widzę. Wiem, że mnie nie słyszysz, że nie czujesz mojej obecności, ale ja nadal jestem przy tobie. Siedzisz przy nagrobku, na którym jest napisane jakieś imię. To nie moje, prawda? Nie przejmuj się, Mamo, że ja takiego nie mam. Wiem, że nie miałaś wtedy na to siły, a ja byłem taki malutki. Mocno płakałaś, a ja nie wiedziałem, dlaczego. Nadal jestem z tobą, mimo, iż nie widzisz i nie czujesz mnie w swoim cieplutkim wnętrzu.

Mamo, tam gdzie jestem, jest dobrze. Mieszkam z innymi dziećmi, takimi jak ja, które musiały przenieść się od razu tutaj. Opiekuje się nami taki Pan, na którego mówią Pan Bóg. Wiem, że czasami krzyczysz na tego Pana, mówiąc, że nie istnieje, skoro mnie tobie zabrał. Wiem, że płaczesz, kiedy Tata już śpi, albo kiedy jesteś w pracy. Starasz się wtedy nie płakać, ale charakter twojej pracy daje ci dużo czasu na myślenie. To dlatego płaczesz, bo o mnie myślisz. Pytasz czasem Tatę, czy wiedziałem, że mnie kochasz. Tak, Mamo, wiedziałem i nadal wiem.

Powiedz mi, Mamo, jaki jest Tata? Czy równie mocno mnie kocha jak ciebie? Nigdy nie mogłem go poczuć i usłyszeć, bo byłem za mały, ale teraz go widzę. Widzę, jak bardzo się o ciebie troszczy, chociaż czasami się kłócicie.

Mamo, powiedz mi, jakie imię chciałabyś mi dać? Jestem chłopcem czy dziewczynką? Sam nie potrafię tego odróżnić, a ten Pan mówi, że to nie ma znaczenia, ale ja bym chciał mieć imię, które dla mnie wybrałaś razem z Tatą. Wiem, że zawsze marzyłaś o chłopcu, więc mogę być chłopcem, jesli tylko to sprawi, że nie będziesz tak często płakać.

Mamo, wstań już i nie płacz. Kiedyś się spotkamy, na pewno. Bardzo cię kocham i będę na ciebie czekał.

Wrzuciłam to jako rozdział do powieści "Przekleństwo zwycięzcy", ale myślę, że tutaj będzie pasowało idealnie.

Napisałam ten tekst na początku lutego, co pozwoliło mi się pozbierać i podjąć decyzję o kolejnej ciąży, która niestety skończyła się podobnie. 

Dlaczego własnie ja?