To Irlandia przyniosła mi szczęście

Jeszcze się kiedyś spotkamy, tam po drugiej stronie.

Dzień Dziecka Utraconego

Mija kolejny rok, a ja nadal się zastanawiam, co mogłam zrobić lepiej czego powinnam unikać albo w jaki sposób się zachować, aby Was nie stracić.
I nie wiem. Pytanie pozostaje bez odpowiedzi, raniąc moje skołatanej serce i sumienie.
I choć staram się żyć normalnie, czerpać z życia pełnymi garściami, być najlepszą wersją samej siebie to często zdarza się, że to one, smutek, poczucie straty, ale też głęboka potrzeba kochania przelewają się przez moje życie jak tsunami.
I wszystko wali się jak domek z kart.
Ale ja się nie poddaje. Walczę o siebie do samego końca.
Jeszcze się kiedyś spotkamy, tam po drugiej stronie.

Szczęście jest bardzo kruche. Doceńce to, co macie, bo za chwilę los może je Wam odebrać.

Tymczasem
M.