ai to betsuri 》shin soukoku

[ 10 ]

Tık.

"Akutagawa?" Atsushi, yaslandığı kanepede kafasını geriye attı fakat kaldığı odanın kapısı kapalıydı.

Yine de keskin kulakları, duyduğu sesin neye ait olduğunu ayırt edemeyecek değildi.

Kapı gıcırtısı.

"Akutagawa!"

Yerinden kalktı ve hızlı adımlarla önce odadan, ardından küçük evden çıktı. Etrafı saran günebakanların arasındaki patikadan geçerken, birkaç adım ötesindeki siyah saçlı robota ulaşmaya çalışıyordu. Sarı çiçeklerin seyrekleştiği, patikanın sonundaki tren yoluna kadar onu takip etti. Robot durduğunda, aralarında sadece iki adımlık bir mesafe vardı.

"Atsushi, profesör söylemişti." Akutagawa, arkasında Atsushi ve ayaklarının etrafında birkaç günebakan varken, önündeki yolu izlemeye başladı. Güvenlik çubuğu yukarı kalkıktı, bu da henüz trenin yaklaşmadığı anlamına geliyordu. "Ölürsek insan olabilirmişiz."

"Bu doğru değil."

"İnsan olursan kimse seni bırakmaz." Atsushi, robotun söyledikleriyle metal bedenini saklayan tişörtü parmakları arasına almadan edemedi. Gerginliği, bunu yapmasına sebep olan şeydi. Normal bir insan olsa dudaklarını ısırabilirdi fakat yumuşak bir deriye sahip değildi. "Bir an önce," Siyah saçlı oğlan, iki adım gerisindeki kişiyle yüzleşmek için arkasını döndü. "ölmem lazım."

"Akutagawa!"

Atsushi koşarak iki adımlık mesafeyi kapattı ve kollarını hızla Akutagawa'nın bedenine sardı. Onu sıkı bir kucaklaşmanın arasına aldığı sırada sert göğüsleri birbirine çarpsa da iki robot için acı verici değildi. İnsanların aksine, onların fiziksel dayanıklıkları çok daha üstün bir seviyedeydi.

"Dazai-san da bir gün bizi bırakacak, Atsushi" dedi Akutagawa, koyu renk gözleri yaşlarla parlarken. Kolları güçsüzce iki tarafında sallanıyordu fakat Atsushi ikisini taşımak için de yeterince kuvvetli gibiydi.

Biz robotuz.

İkisi de onları izleyen bir çift gözden habersizken, Atsushi titreyen sesiyle söyledi. "Öyle bir şey yok!"

Ama...

Gerçekten mi?