Sessiz sokaklara sığındım bu gece.
Yüzümü aydınlattı minicik bir ışık süzmesi.
Bir kaldırım kenarına oturdum.
Karanlıktı sokak.Ama korkmadım.
Korkularımızdan kaçtıkta ne oldu sanki?
Yoldan geçen arabaları seyrettim bir süre.
Ayağa kalktım yürümeye başladım.
Korkmuyordum korkmam için bir neden yoktu çünkü.
Korkarsan kaybedersin diye fısıldadı bir ses.
Ben çoktan kaybettim zaten.
Inat ediyordu bir ses.Kaybetmemi istemiyordu.
Ayağa kalk dedi.Yaşamalısın.
Savaşmak için güçlü olmalısın.
Ben güçlümüyüm peki ?
Belki evet belki hayır.
Yaşamak için sebeplerim vardı.
Bana güç veren umutlarım.
Direnmelisin diyen kalbim.
Ruhum çekilmişti.Ama bedenim hala direniyordu.
Savaşmalıyız değil mi eğer kazanmak istiyorsak pes etmemeliyiz.En kötüsüde ne biliyormusunuz.Insan zamanla hissizleşmeye başlıyor.En son ne zaman güldüğünü unutuyor.En son ne zaman kahkahalarla güldünüz?En son ne zaman heycanlandınız?Yada en son ne zaman huzurlu uyudunuz?Farkettiniz mi her kelimenin içinde bir zaman kelimesi var.Çünkü zaman durmaz.Ne akrep nede yelkovan durmayacak.Durduramayız.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KITAPLARA SIĞINDIM
Chick-LitBazen çaresiz kalırsın.Kalabalık içerisinde yapayalnız kalırsın.Sığınmak istersin birşeylere derdini paylaşmak.Bende kitaplara sığındım.Kitaplar kapağı açıldığı an içinde birçok duygu barındırır.Kitaplar seni yargılamazlar.En iyi dostun kitaplardır.
