We Will Meet Again // Rivetra

in

"Ağlayan suratların hareket ve kıvrımlarının aynı zamanda gülüşü resmetmek için kullanıldığını bütün ressamlar bilir. Bu iki ifadeden birinin henüz kesinleşmediği bir tabloya çizim esnasında baktığınızda, söz konusu ifadenin gülmeyle mi yoksa ağlamayla mı sonuçlanacağını söylemekte zorlanırsınız. Zaten çok fazla kahkaha atınca da gözümüzden yaş gelmez mi?"

▪

Takımı öldükten sonra hayatında değişen hiçbir şey yokmuş, onların ölümünü zerre umursamıyormuş gibi görünse de Levi; yaptığı seçimlerin beraberinde getirdiği sorumluluğun altında eziliyor ve duygularını saklamak için tarif edilemez bir çaba gösteriyordu. O; insanlığın özgürlüğü için uğraş veren en güçlü asker, bu yolda emri altında olan çoğu kişinin ölüşünü bizzat gözleriyle görmüş bir insandı. İlk aşkını, evleneceği kızı devlerin onlardan çaldığı özgürlüklerini geri alma yolunda kaybetmiş, değerli dostlarına, ailesine güvenerek yaptığı seçimde hüsrana uğramıştı. Fakat o, bunları umursayacak kadar bencil biri değildi. Gerekirse yaptığı yanlış seçim ve işlediği derin günahların omzuna yaptığı ağırlıkla beraber kanatlarını açar, özgür olurdu.

Önceden sahip olduğu şeyleri kendinden uzaklaşmış görüyor ve unutulmuş şeyler onun için birer birer gerçek oluyordu. Kilidin altında yatan gerçekleri öğrendiğinde sırtındaki kanatlara sıkıca bağlanmış olan zincilerden kurtulmasa bile, onların biraz gevşeyeceğini ve yoldaşlarının umutlarının az da olsa gerçekleşeceğini düşünmüş fakat yanılgısı yüzüne tereddütlere yer vermeyecek bir şekilde çarptığında kanatlarını çevreleyen o zincir sanki eskisinden de sıkı bir hâle bürünmüştü.

İnsan; her konuda ve zaman fark etmeksizin, ne kadar inkâr etse de içinde bir umut bulundurur ve onu sonucun olumlu olacağına inandıracak olaylar gerçekleştiği zaman bu umut büyür. Umutların ve çiçeklerin arasındaki benzerlik de budur; bir çiçeğe su verdiğinizde tüm güzelliğiyle açar, içinizdeki umut taneciğini besleyecek olaylar yaşandıkça mutluluğa olan inancınız artar.

Fakat unutmamanız gereken önemli bir şey vardır; her şeye rağmen o çiçek solabilir, umutlar birdenbire tükenebilir ve sonuç üzücü olabilir. Bu yüzden hiçbir şeye kesin gözüyle bakmamak gerekir.

Her şeyin çözümü olacağına inandığınız o sıkı düğümü çözmeye öylesine odaklanmışsınızdır ki, gözlerinizi açıp gerçek dünyaya dönmeniz ve o ipin eskisinden daha büyük bir düğüme sahip olduğunu fark etmeniz gereğinden uzun sürer. Ve siz sadece emeklerinizin karşılığını alamadığınız için üzülmezsiniz, sıkıntılarınızın artmasının getirdiği zorluklara da katlanmak zorunda kalırsınız. Zaman ise yüzyıllardır yaptığı şeyi sürdürür, bir nehir gibi akmaya devam eder.

Sevinçli günlerin görüntüleri geliyordu aklına. Işığın görmediği yerde çürümeye yüz tutmuş cesetler belirginleşiyor, yaşadığı hayatın izlerinin de kısmen unutulmuş bir masal gibi insandan insana aktarılmasını diliyordu. Hayatın kıvrımlı akışından dolayı sızlanışları tekrarlanıyor ve güzel saatlerin, mutlu hayalleri ile avunularak ondan önce ölmüş o iyi insanların adları anılıyordu. Fark etmesi uzun sürmemişti onun da bir zamanlar beraber savaştığı insanlar gibi kanatlarının kırılıp diğer yoldaşlarına aktarıldığını, farklı hissediyordu; nefes aldığı tüm bu süreç boyunca, yaşadığı her bir gün korku, dehşet ve savaş içerisinde geçip sadece birkaç dakikalığına mutluluğu bulduğu bu acımasız dünyadan ayrılmanın onu böylesine farklı hissettirebileceğini bilseydi önceden, mücadelesinde daha az ısrarcı olabilirdi. Aklına gelen bu düşünceyle aniden derinden gelen bir yerlerinin acıdığını hissetti, şu an böylesine farklı hissetmesinin nedeni mücadelesindeki korkusuzluğuydu, bunu bilmek ona iyi hissettirdi. Yaptığı şeyler bir hiç uğruna değildi, pişmanlığı yoktu.

▪

yazdığım ennn kısa bölüm, lnt olsca üşngçlk
sizi fazla bekletmek istemediğimden hep, kafamı bir yerlere vurup sorumluluklarımı almayı öğrendiğim zaman bu bölüme birkaç şey daha eklerim belkii ♡
beklettiğim için üzgünüm, umarım affedilirim?
ek olarak, mantıksal ilerleyiş açısından bu bölüm ve bundan önceki bölümün yer değişmesi gerekirdi ancak dediğim gibi bu bölümü yazmak sebebini bilmediğim bir şekilde zorladı beni (sanırım daha önce hiç ölmediğimden nasıl yazmam gerektiğini saptayamadım)

umarım beğenmişsinizdir!! ♡ (hâlâ okuyorsanız)