Bahçede birlikte oturuyor, rastgele fotoğraflar çekiniyorduk ve bu anları ölümsüzleştiriyor olmak beni son derece memnun ediyordu zira yakıp kül ettiğim anıların bıraktığı boşluğu doldurmasını istediğim tek insan Zayn'den başkası değildi.
"Peynir!" dedim klişeleşerek ve dil çıkardım. Ağzımın üzerine hafifçe vurduğunda bunu yaptığı için parmağını yaladım ama umrunda gibi gözükmüyordu. "Zayn?"
"Selly." dedi saçımı kulağımın arkasına sıkıştırırken, bunu yapmasını seviyor ve huzur buluyordum.
"Bana doğru söyle." dedim. "Bütün bunlar gerçek, değil mi? Bir anda ellerimin arasından kayıp gitmeyecek kadar gerçek hepsi."
"Gerçek." dedi. "Hatta her şeyden daha gerçek ve ben bu gerçekliğe, bunu bana bahşeden sana sonsuz minnet içerisindeyim."
Ona sarıldım. "Seninle bir sahil kıyısında oturmak, uzun uzun sohbet etmek isterdim, gece esintisiyle oluşan dalgalar yüzümüze minik damlalar olarak vursun, kumsallarda dolaşmak, çılgın kalabalıklardan uzaklaşmak isterdim. Her yorulduğumda yaslanacağım omuz sen ol, birlikte gün batımında sarılıp uyuyalım isterdim." (inşallah yüksek sadakat telif atmaz)
"Kim bilir belki bunlar gerçek olur." diye yanıtladı beni. "Belki üstümüzden bir kuş geçer, kanadından bir tüy düşer."
"Gün doğarken." dedim omzuna yaslanırken. "Ya da güneş batarken."
"Ya da," diye başladı cümleye. "gün batımından şafak sökene kadar?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dusk Till Dawn • Zaylena
Short Story"... çünkü ben, günbatımından şafağa kadar seninle olacağım ve seni kollayacağım."
