GÖRÜNMEZ

TANIŞMA

Hayatım ne zaman bu kadar görünmez oldu? Ya da ben ne zaman bu kadar görünmez oldum? Soyutlandım,uzaklaştım,görmez oldum,ne ara bu kadar boş hissettim?şu son üç senede değiştim ben. Görüntüm,duygularım,hislerim. Soğudum her şeyden. Bütün bunların sebebi neydiki? Neden değiştim? İşte yine kendi sorularımla baş başayım. Zaten sorularım ve benden başka kimse olmadı şu son üç senelik hayatımda. Hayır, kimsesiz değilim yanlış anlamayın. Babam ve abim var hayatımda. Onlar benim için çok özel. Toparlanmam ve ayağa kalkmam için ellerinden geleni yaptılar. Onlar içinde zor oldu belki ama ben çok kötü oldum. Kaldıramadım onun gidişini. Belki de bencillik ediyorum. Ama ben onu o kadar çok seviyordum ki. En büyük idolüm hayran olduğum kişiydi o benim, ANNEM. Hangi çocuk annesini sevmez ki. Biz çok yakındık annemle. Aramızda sadece anne kız ilişkisi değil de arkadaş , dost , sırdaşlık ilişkisi vardı. 15 yaşıma kadar her şeyi o öğretti bana. Çocuk olmayı, genç olmayı, kadın olmayı. Kişiliğim onunla var oldu. Karakterimi onun tavsiyeleriyle belirledim çoğu zaman. Yanlış anlamayın annem ne derse robot gibi onu yapan bir tip değilim. Sadece annem beni çok iyi tanırdı. Ve kararsız kaldığım anlarda önüme iki seçenek sunar ve biri illaki benim seçeceğimden olurdu. Yani hayatımı kolaylaştırırdı işte. Ve saymayı bitiremeyeciğim  bir çok yarar. Zaten annelerin iyilikleri saymakla bitmez ki. 15 senelik hayatımda annemin bana yaptığı en kötü şey, bizi terketmesi oldu. Her şey iyi giderken annem,babam,abim,ben mutluyken, ailem huzurluyken bir anda bu huzurun bozulması, annemin gitmesiyle, yuvamızın dağilmasıyla hepimiz yıkıldık. Annem gittiğinde bir tek babam sakin kalıp durumu kabullenmişti. Abim de ilk başlarda benim gibiydi. Çaresiz ve aciz. Ama babam her zaman bizi tesselli etmeye çalıştı. Annemin boşluğunu doldurmaya çalıştı. Tabi o boşluk hiçbir zaman dolmayacak annem gelmediği sürece. Bizi sebepsiz yere terkettiğinde ona kızdım. Ama zaman ilerledikçe ona özlemim o kadar çok artıyor ki özlemim nefretimden ağır basıyor. Eğer şimdi karşıma çıksa hiçbir şey demeden onun sıcacık anne kokan kucağına atlarım. Beni sarmasını beklerim  narin, ince aynı zamanda beni her türlü kötülükten koruyacakmış gibi olan güçlü kollarıyla. İşte korktuğum şey tam olarak da bu. Bir gün karşıma çıksa ona hesap soramamak. Sorgulamadan affetmek.

Annem gittikten sonra ben de gittim aslında. Sanki bu dünyadan ruhum gitmiş gibi. Benliğimi içime gömdüm. Asıl kişiliğimi sakladım içimde. Annemin bana öğrettiği bütün o şeyler silindi kafamadan. Ya da ben hepsini beynimdeki çöplüge tıktım. Annemin bana öğrettiği bütün kadınsal yetenekler, giyim,kuşam, makyajlar, annemin bir kadında en çok önemsediği şey olan saçlar. Hiçbiri yok şimdi bende.  Hepsini yok etmeye çalıştım ama yapamadım. Mesela saçlarımı birçok kez kesmeye çalıştım ama kıyamadım, vücudumu değiştirmek zaten çok çılgınca bir aptallık olurdu. Bu kadarına cesaret edemedim. Ben de geçici bir çözüm olsa da saklamaya karar verdim. Vücudumu saklamak için  bedenimin iki kat büyüklüğunde olan siyah bol kıyafetler, saçlarımı saklamak için siyah, kafamın tamamını içine alan bir bere. Bütün bunlar beni baambaşka biri yapmanın ayrıntılarıydı. Şimdi ise görüntüm cılız bir erkek çocuğu gibi. Hatta çoğu zaman okuldakiler beni erkek sanıyorlar. Allahtan bana bulaşmıyorlar. Zaten benimle uğraşsalar hayatta bu kadar görünmez olmazdım.

Okulda da kimse benle konuşmaz, muhattap olmaz , varlığımı bile farketmezler. Bu da benim işime geliyor zaten . Böyle olmasını ben istedim. Sonuçlarına da katlanmalıyım. Şikayet etmek hakkım değil. Üç sene önce geldiğim karal kolejine başladığım günden bu yana kadar sadece bir arkadaşım oldu. Sadece bir kişi farkedebildi. En yakın diyebileceğim ama zaten bir tane arkadaşım olan Birce. Kendisi çok tatlı deli dolu bir kız. Tıpkı benim üç sene önceki  halime benziyor. O insanlar arasında ayrım yapmaz. Bu yüzden ona farklı diyorlar. Ve okulda farkediliyor. Genelde herkes tarafından sevilir. Erkekler de peşinde kuyruk oluyorlar. Çoğu erkek onu fiziği ve yüzü güzel olduğu için seviyor. Ama Birce hiçbirine pas vermiyor tabi. Aşık olmayı bekliyormuş. Eski Tutku, yani ben olsaydım ben de öyle yapardım. Bu arada ismim de Tutku. Annem bana hep en büyük tutkumsun derdi bu yüzden ismimden bahsetmek istemedim.

Adım Tutku Soyadım soykamer. Abim: Rüzgar Soykamer
Babam: Tarık Soykamer ve Annem: o hala Soykamer mi bilmem ama adı anlamı gibi olan, kadın. Annemin adı Nisa.

################################

Merhaba arkadaşlar. Bu benim wattpadde ilk hikayem. Yaklaşık 3 senedir wattpad okuyucusuyum ama bu zamana kadar hiç faaliyetim olmamıştı. Sanırım hikaye yazdığımda okunmamasından ve beğenilmemesinden korktuğum için. Sizden ricam kitabımı okuyup bana elestiride bulunmanız. Her türlü eleştiriye ve fikre açığım. (Tabi eleştiriler küfürlü olmaması şartıyla) zahmet edip hikayeme bakan herkese teşekkürler.😊😊😊