Lisenin ardından üniversiteye geçmiş olan kahramanlarımız aynı üniversiteye düşerler. Muhteşem Nesil tekrar bir araya gelmiştir. Tabi bu sefer +1'le... Elbette bildiğiniz Kagami Taiga. Fakat koç bir kişinin daha alınmasını uygun görür ve başvuranlar...
Eve girdiğimde içeriden gelen sessilikten annemin ve babamın olmadığını anlamıştım. "Düşünmek için güzel bir akşam..." Odama doğru ilerlerken bir havlama sesiyle kendime geldim "Hey 2 Numara!" Eğildiğim anda yüzümün her yerini yalayıp beni gıdıklamaya çalıştığını anladım ve bunu sadece ben üzgünken yapardı. Bir anlık durdum "Ben üzgün müyüm?.." Doğrulduğumda ise üzerime atladı 2 Numara, sanki 'getir yüzünü gıdıklayacağım seni' dermişcesine kafasını uzatıyordu. Biraz baş okşama seyansının ardından kendi problemime odaklandım.
Odama geçip, hasret duyduğum yatağıma atladım "Yatak gibisi yok gerçekten" diyerek oksijen ve azotla konuştum. Odamda duyduğum ayak sesleriyle "2 numara, ben sanırım deliriyorum.."dedim. İki üç defa havladı ve dilini dışarı çıkartarak gülümsedi bana. Yatakta oturur pozisyona gelip çağırdım "Ah, gel buraya." Elimle dizlerime vurunca koşara geldi önüme. Onu tekrar sevmeye başlamıştım, bir anlık her şeyi unutmuştum ama tüylerimi diken diken eden yüzü geldi gözümün önüne ve ardından da kulaklarımda bir fısıltı gibi tekrar eden o cümlesi "Bundan sonra benimsin..."
Neden?! Neden aklıma geldikçe kalbim yerinden çıkıyor ve yüzünü görüyordum?! O benim yeni tanıştığım lanet biriydi sadece! İşte yine oldu, yüzü tekrardan geldi gözümün önüne!
Geriye doğru attım kendimi, tişörtümü tuttum ve devam ettim "Bu da ne böyle?.." Tüm vücudum onun bakışarından yeterince yorulmuştu ve bu yatak fazla yumuşaktı. "Anlamalı-" diyemeden uyumuşum zaten..
Sabah uyandığımda üstümde buruşmuş olan kıyafetlerimi gördüm, annem beni kesecekti. Şu tek kalma işi ayarlansa da rahatlasam, diye düşündüm. Fakat odamdan dışarı adım attığımda evin garip sessizliyle geceyi tek geçirdiğimi fark ettim, 2 Numara'nın varlığını saymasam tabi. O da liseden beri kocaman olmuştu ve herkes onun görkemine hayran kalıyordu. O kadar benziyoruz o görkeme bi ben sahip olamadım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Burda önemli olan köpek, biliyorum Kuroko fazla karizma😂 neyse biz yavaştan hikayeye dönelim)
Mutfağa indiğimde ise küçük bir not karşılamaştı beni;
"Kuroko, ben ve baban 2 hafta evde olmayacağız. Bazı büyük sorunlar oldu ve bunları halletmeden eve dönmemiz imkansız. Para konusundan endişelenme, fortmantoda asılı olan montumun cebine para bıraktım."
Üzülmek ile sevinmek arasında mekik dokurken aklıma okul geldi. Tam hazırlanmaya çıkarken durdum "Ama bugün tatil" Uzun bir yaşasın diye bağırmanın ardından müzik eşliğinde iş yaptım.
Yaklaşık 3,5 saat sonra kapının çalmasıyla irkildim "Kim olabilir ki?" Kapıyı açınca karşısımdaki adama baktım kaldım. Elimde bulunan bulaşık bezini de yere düşürdüm. Şaşkınlığımın ardından göz devirdim "Burayı nasıl buldun?" Karşıma dikilen kişi eğilerek yerdeki bezi aldı ve bana uzatarak konuştu "Momoi'den.." Herhangi bir yüz ifadem olmasada dahil içimde fırtınalar kopuyordu.
