ESCAPE (R5Fanfic)

Bölüm 8

Hadi ama aç şu telefonu. Saat gece yarısını çoktan geçmişti Ama Ross hala telefonlarıma cevap vermiyordu. Odada hızlı bir şekilde volta attığımı halıya takılıp düşmem sayesinde farkettim.

Teşekkürler tanrım(!)

Toparlanıp ayağa kalktım. Bir şeyler yapmalıydım ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Bu da beni çıkmaza sokuyordu. Tıkırtı seslerini duyduğumda koşarak aşağıya indim. Ross yorgunluktan bitap düşmüştü. Neredeydin diye bile soramadım. Sanki bu dünyada değil gibi bir hali vardı. Bilirsiniz bedenen burda ama ne etrafı algılıyor ne de konuşacak bir tavrı vardı. Gözleri birkaç saniyeliğine bana kaydı ve geri çevirdi. Elindeki anahtarı masaya bırakıp koltuğa uzandı. Peşinden gidip başucundaki koltuğa oturdum.

"Uyumamışsın" dedi çok normalmiş gibi. Gözlerini kapatıp yutkundu. Sağ eliyle başına masaj yapmaya çalışıyordu.

"Seni defalarca aradım ama cevap vermedin. Mesajda yazdığın şey de neyin nesiydi?"

"Allison..."

"Yani anlamıyorum..."

"Allison saki.."

"Tanrı aşkına ne geçiyordu ki aklından be-"

"Allison, yeter!" Oturur bir vaziyete geçmişti. Bağırmasıyla çok konuştuğumun farkına vardım.

Dudaklarımı yalayıp çekingen bir gülüş takındım.

"Üzgünüm."

"Böylesi daha iyi. Şimdi, soru sorma. Cidden hiç havamda değilim. Attığım mesajı unut bir şey olduğu yok. Sadece yolda bir köpeğe çarptım o kadar."

"İnanmamı mı bekliyorsun?" Omuz silkti.

"Sana kalmış. Ben uyumaya gidiyorum iyi geceler."

Bu muydu?

Harika diye geçirdim içimden. Kafayı çıldıracağım!

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Bu ev çok sıkıcıydı. Ross'la konuşmayalı günler olmuştu. Tek başıma ne yapabilirdim ki? Sadece yemek yiyip odama çıkıyordum. Bazen yemeği bile odamda yiyordum. Ross çoğu gece eve gelmiyordu. Nerede olduğunu merak ediyordum, gerçekten ama konuşmamaya yeminli gibi ne o laf atıyordu ne de ben. Sadece bir an önce okula gitmek istiyordum. Neyseki az bir süre kalmıştı. Yataktan kalkıp banyoya giderken odamın kapısı çaldı. Açtığımda Ross pervaz yaslanmış karşımda duruyordu.

"Selam."

"Selam?"

"Konuşalım mı?" Önünden çekilip odaya girmesi için yol açtım.

"Teşekkürler." İlerleyip yatağın önüne bağdaş kurarak oturdu. Karşısındaki yatağa oturdum. Gözlerime baktı ama bir şey söylemedi. Kollarımı bağladım.

"Seni dinliyorum."

"Merak ettiğini biliyorum. Neden konuşmadığımızı veya neden bu halde olduğumu."

"Hayır. Etmiyorum" Güldü.

"Tamam, kendini kandır. Devam ediyorum. Bu hayatı ben seçmedim. Babam bu kirli işlere bulaştığı için ben de kendimi bir anda bu işin içinde buldum. Senin de kafanı karıştırdığımın farkındayım ama ben böyleyim. Olmak istediğim ve olduğum insan farklı." Konuşması bittiğinde ayağa kalktı." Bunları sana neden söyledim bilmiyorum ama kendimi zorunda hissettim. Şimdi gidebilirim. " Arkasını döndü.

" Ross. " Ayağa kalktım, yüzünü bana çevirdi. Bir adım atıp aramızdaki boşluğu kapattım ve ona sarıldım. Bu yaptığım şeyi beklemiyordu. Tabi ben de.

" Zorunda hissettim. " Ayrılıp yüzüne baktım." Kabul ediyorum. Dengesiz bir ruh halin var ama bu seni kötü biri yapmaz. Dediklerine inanıyorum. Eminim bunun üstesinden gelirsin."

"Bilmiyorum Ally," Adımı kısaltarak konuşması kalbimi tekletmişti.

"İstersen konuşabiliriz hala. Biliyorsun hiç arkadaşım yok ve burası sıkıcı." Ne yapacağını bilmeyen bir hali vardı.

"Deneyebilirim." dedi yatağıma yerleşirken.

"Güzel..."

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Akşam olmuştu ve biz hala konuşuyorduk. Sevdiğim yemekler, hayvanlar hatta 1. sınıfta okulda merdivenlerden yuvarlanıp rezil oluşumu bile anlatmıştım. Ross sadece dinledi beni.

"Saatlerdir anlatıyorum sıkılmadın mı?"

"Bilmem, benim de pek arkadaşım olmadı. Hatta hayatımda ilk defa biriyle bu kadar uzun oturup onu dinledim." Gülümsedim.

"İlkler güzeldir." O kadar şey arasında geçen gece yaptığını sormamıştım. Cesaretimi topladım.

"Baksana Ross, geçen gece neler olduğunu anlatmak ister misin?"

Anlamamış gibi gözlerini kıstı. "Yani köpek olayı. İnandırıcı değildi."

"Neden soruyorsun?"

"Gerçekleri bilmek istiyorum."

"Allison, güzel vakit geçirdik. Bırak güzel kalsın." Zaferi elde edememiştim.

"Belki sonra." Ayağa kalktı. "Bu kadarı yeterli. Gitmem gerek."

"Nereye?"

"Okul işlerini halletmem gerekiyor. "

"Bu saatte? Hiç inandırıcı değilsin." Saate baktı.

"Yuh! Bu kadar zaman geçtiğinin farkında değilim. Çok oyaladın beni."

Omuz silktim." Sen istedin. " Göz devirdi ve odadan çıktı.

Bu çok farklıydı. O gün beni buraya getiren kişiyle karşımdaki kişi aynı değildi. Ben bu Ross'u sevmiştim. Yatağa uzandım. Yani bilmiyorum, haklıydı. O bunları yapmak istemiyordu ama başka çaresi yoktu. Tıpkı benim burada kalmak istemeyip burada kalmaya mahkum edilmem gibi...

~~~~~~~~~~~~

uzun bir aradan sonra selam. hikayeyi tekrar okudum ve bu 5-6 senelik bir hikaye. gerçek bölümleri bilgisayarımda kaldı ve açılmıyor uzun süredir. bu yüzden gidişatta zorlanıyorum. umarım kısa sürede toparlanır. iyi okumalar