Pov Marcus
Vandaag moeten ik en Martinus terug naar school. Ik heb er absoluut geen zin in. Het enige waar ik nog aan kan denken is Sierra. Het is misschien raar maar op een korte tijd ben ik echt al veel om haar gaan geven. Ik wil haar echt helpen. Maar ik weet niet hoe. Ik kan nu ook niet helpen terwijl ze nog in coma ligt. Ik weet niet meer wat ik moet doen. "Marcus... Marcus!" "Huh ja? Sorry" antwoorde ik. "Let alsjeblieft even op!" zei de leerkracht. De les ging nog even door tot na een tijdje de bel ging. Ik stond zo snel als ik kon op en pakte mijn boeken. We hadden nu pauze en ik ging ergens zitten. Ik had niet veel zin in gezelschap. Ik begon na te denken en zonder dat ik het wist stroomde de tranen over mijn wangen. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die vroeg of alles wel goed ging. Ik keek op en daar zag ik Martinus staan. "Huh ja. Alles goed hier" Antwoorde ik. "Nee Marcus, het gaat niet goed. Ik ben je broer je kan me alles vertellen." "Dankje Martinus, ik maak me gewoon zorgen om Sierra. Ik weet niet of het nog wel goed gaat komen. Wat als het nooit meer goed komt?" Vertelde ik. "Ik weet het niet Marcus. Ik denk dat het gewoon afwachten zal zijn." Ook bij Martinus zie ik nu tranen over zijn wangen stromen en ik trek hem in een knuffel.
JE LEEST
marcus and martinus
FanfictionDit gaat over een meisje sierra. Ze gaat samen met haar vriendin naar een concert van marcus en martinus. Na het concert is er ook nog een meet en greet en marcus en martinus vragen dan om haar gsm nummer. Maar niemand weet wat er thuis allemaal ga...
