Ne kadar nasıl acı çekecek bilemez insan. Ama birini çok sevdi mi onun için acıyı bile göze almışsan eğer. Nefes alman bile büyük bir mucize..
Nasıl zaman geçti bilmiyorum. Gözümü açınca odamda olduğumu anladım. En son parkta tanımadığım birinin omuzunda ağlıyordum, hatırladığım kadarıyla bu böyledi.
Nasıl eve geldim, ne değişti bilmiyorum...?
"Kızım uyandın mı" dedi emine teyze
"Hh.. iyiyim de ben nasıl geldim buraya" dedim meraklı halim ile..
"Bir beyefendi seni getirdi kucağında" dedi, kim olduğunu o bile merak etmişti.
"Şaka gibi, Ateş'i bir başkası ile evlenirken gördüm. Ordan ayrıldıktan sonra sahil kenarında bir banka geçip oturdum ardından kim olduğunu bilmediğim biri geldi. Yanıma oturmasına ilk başta karşı iken sonra kabul ettim. Daha sonra en son omuzuna başımı koyup ağlıyordum, ne oldu bilmiyorum!" Dedim teyzeme. Çok kızdı bana ve bunda oldukça da haklı.
"Sana inanmıyorum Esila! tanımadığın biri yanına oturmasına nasıl müsade edersin. Hepsini geçtim bir de omuzuna başını koyup ağlamışsın.. Seni son zamanlarda artık tanıyamıyorum bunu bir psikolog ile görüşmeliyiz" dedi bağırarak.
"Teyze tamam her şeyde haklısın ama ben deli değilim bir psikolog ile görüşeyim" dedim dediği duruma karşı gelerek.
"Esila sana son zamanlarda bi haller olmuş. Ve ben senin deli olduğunu söylemedim. Sadece böyle bir şeye ihtiyacın olduğunu sana da iyi geleceğini düşündüğüm için söyledim. Kabul etmezsen neyin değişeceğini biliyorsun" dediği an gözlerimden çaresizliğim aktı.
"Peki... öyle olsun teyze" dedim ve odamın kapısını sertçe örtüp çıktı.
Tam her şey yoluna girdiğini düşünüyordum ki yeni bir aksilik her şeyi dağıttı etrafa.
Saat baya ilerledi. Erken uyumam lazım çünkü yarın iş var, sahip olduğumu kaybetmek istemem.
...
Sabah çalar saat ile uyandım. Odamın kapısından salona doğru başımı uzattım, Teyzem hala uyuyor olmalı..
Hazırlanıp evden tam çıkacaktım ki masanın üzerinde bir not gördüm. "Bugün saat 5"de randevun var, 21. Cad. Çam sok. No 21 kat 1. Dr. Aras Bulut Tan" diye
Notu çantama koyup taksi durağına ilerledim, içimde bir ses bugün o psikoloğa gitme diyordu. Ama bunu ayarlayan teyzem olduğu için gitmediğimi öğrenir ise beni asla affetmez.
Bugün yoğun geçen işin ardı Teyzemin sabah ki bıraktığı notu çantamdan çıkartıp aramaya başladım. Bu böyle fazlasıyla vaktimi alacak en iyisi bir taksiciye danışmak.
Öyle de yaptım. Bana yol tarifi yaptılar sağ olsunlar..
Çok uzak değildim tarif edilen yere ve sonunda geldim.
Büyük bir evdi karşımda duran, bahçeden içeri girip zile bastım.
Kapıyı açan olmadı. Biraz bekledikten sonra arkamı dönüp tam gidecektim ki kapı sesi gelince durdum.
Kapıyı açan O..!
Bankta yanımda oturan omuzunda ağladığım kişiydi!
"Beni nasıl buldun" dedi gizemli bey!
"Saçmalık mı bu!" Dedim ellerimi iki yana doğru açıp.
"Neren buldun beni" tekrar aynı soruyu sordu!
"Aras Bulut Tan kendisi bir psikolog muş, adres de burası" dedim fazla uzatmadan.
"Aras Bulut Tan benim" dediğinde aniden baş dönmesi başladı beynimde. O an ki kopan fırtına beynimde beni kötü ediyordu.
"Emine teyzem ayarladı. Ve verdiği adres yazdığı doktor ismi. Sanırsam bi yanlış anlaşılma özür dilerim iyi günler" deyip arkamı dönüp yürümeye başladım.
"Dur bir dakika" dedi, attığım adımı yavaşlatmama sebep olan ses tonu ile.
"Kusura bakmayın" dedim tam bahçeden çıkacaktım ki kolumdan tuttu.
"Doğru yere geldin, ve ben profesör Dr. Aras Bulut Tan. 4 sene oldu bu işi yapalı, senin de yardıma ihtiyacın var kabul edersen sana yardım edebilirim" dedi..
Kabul etmek istemiyorum. Ama Teyzem bana çok kızar.
"Peki kabul ediyorum" dedim, elini kolumdan çekti ve eve davet etti.
İçeri girdiğimde, gelen müzik aniden sakinleşmeme yardımcı oldu. Yukarı kata çıktık, girdiğimiz odada bir masa ve karşısında duran bir koltuk vardı.
"Otur lütfen" dedi el işareti ile koltuğu göstererek.
"Teşekkür ederim" dedim
Beyaz boş bir sayfa önüne koydu... Ve nefes aldı
"Evet Esila başla bakalım.." dedi beni tanıyor gibiydi.
"Nerden başlamamı istersiniz" dedim utanarak.
"Esila benden çekinmene gerek yok! İstediğin gibi istediğin yerden başlayabilirsin" dedi içimi rahatlatarak...!
"Peki... adım Esila 20 yaşındayım. Babam ve annem yok kardeşim de yok tek ailem Emine teyze. Tasarımcı olarak çalışıyorum.." deyip sonra sustum... uzun sessizlik sonrası..
"Buraya kadar her şey yolunda ama senin hayatını değiştiren ne? Son zamanlarda ve o gün parkta neden ağlıyordun" dediğinde yutkundum, ter bastı bi an
Bunu farketmiş olacak ki masanın yan tarafında duran pencereyi açtı...
"Şimdi koltuğa uzan, ve gözlerini kapat... Seni rahatsız eden neyse anlatmaya başla" dediğinde sıra sıra yapmaya başladım.
Yerimi aldığımda "Beni değiştiren sadece duygularım. Daha düne kadar hiç bir şeyi umursamayan Esila şimdi daha çok dert etmeye başladı. Ve en çok da bana ondan zarar geliyor" deyip tekrar sustum.
"Peki... Esila hiç yıldız kayarken dilek tuttun mu?" Dediğinde gözümü açıp sorduğu saçma soruya anlam vermeye çalıştım.
"Tedavi için cevap bekliyorum" dediğinde tekrar gözlerimi kapatıp yıldızları düşünmeye başladım...
