Seni çizdim anne tebeşirimle sokağın köşesindeki kaldırıma,
Anlatabilir miydim şeker dağına ya da sütten denize gözümdeki yaşların nedenini !?
Olmazdı.
Çünkü nedenini bende bilmiyordum.
İnsan bilmediği duyguları, bilmediği şeyleri anlatamazmış.
Bana...
Kaderinizi sevin. Belkide sizin şikayet ettiğiniz bir başkasının hayalidir.
Küçük kız o güzel evinden geriye kalmış olan pencereye baktı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Donup kaldı, hareket edemedi.
Gözleri doldu, Bir an yanlış yere geldiğini sandı sonra ağacına baktı.
Anladı, duraksadı...
Her şeyi birileri gelip yıkmıştı sanki.
Üstelik salıncağını da koparmıştılar !
Bir daha savaşın ne demek olduğunu anladı.
Her şeyi bir anda böylesine korkunç bir şekilde anlamaya çalışmak onun dünyasını karartmaya yetmişti.
Hüzün sarmıştı şimdi bu şehri...
Ne yapmalıydı ?
Ne gelirdi ki elinden ?
Elleri de küçücüktü zaten.
Karşısına kötü adamlar çıksaydı onlara kızabilirdi belki hatta annesinin kızacağını bilmesine rağmen o adamlara taş dahi atabilirdi. Ancak kimse yoktu kötü adamlar yoktu sadece gökten yağmur yağarcasına bombalar düşmekteydi.
Çok korkuyordu.
Ama Ayla abisi kadar korkusuz olmaya karar vermişti.
Ambulanslar geçiyordu yanından.
Hızlıca koşmaya başladı bir sağa bir sola...
Dedesinin sallanan koltuğunu arıyordu.
Ona göre orda oturmuş torununun kucağına atlamasını bekliyordu dedesi...
