Seni çizdim anne tebeşirimle sokağın köşesindeki kaldırıma,
Anlatabilir miydim şeker dağına ya da sütten denize gözümdeki yaşların nedenini !?
Olmazdı.
Çünkü nedenini bende bilmiyordum.
İnsan bilmediği duyguları, bilmediği şeyleri anlatamazmış.
Bana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu Ayla ve Elini tuttuğu kişi Abisi Yani "Huraf" Savaştan kaçmış iki küçük çocuk...
"Onlarında tek dertleri Bizim şikayet ettiklerimiz gibi Olsaydı keşke..."
Aslında bundan sadece bir kaç ay önce evin en küçük kızının kurduğu cümleler bunlardı;
"S-su çok soğuk baba üşüdüm !"
"Çok karanlık anne ışıkları kapatma !"
"Abi korkuyorum bana masal anlat."
"Dede tebeşirim yok hadi renkli tebeşir alalım olur mu ?"
Her şey çok güzeldi güzel büyük bir evimiz kocaman bahçemiz vardı. Abim beni salıncakta sallardı, Babam üzerimize su fışkırtırdı. Annemin enfes yemeklerinin kokusu tüm mahalleyi sarardı. Dedem bana renkli tebeşirler alır olanlarla yere resimler çizerdim.
Sonra bir gün bir ses geldi !
Korkunç bir ses...
Herkesi telaşlandıracak kadar korkunç...
...
...
...
Kulaklarımınızı sağır edecek kadar şiddetli ve korkutucu o ses yani savaşın başlangıcı...
Evin damına annemler görmeden çıkıp baktığımda anlamaya çalışmıştım olanları.
Gökyüzü alev almıştı masmavi rengi kızıla bürünmüştü sanki.
Bombalar !
Hiç durmadan atılan bombalar !
Diğer bir tabirle her dakikada ansızın yere düşen dev koca toplar...
O toplar, yere düşüyor düştüğü yeri küle çeviriyordu sonra,
Çığlıklar...
Hıçkırıklar...
Alevler...
Yıkılan dev binalar...
Yanan ağaçlar...
Devrilen salıncaklar...
Gözümde parlayan dev ateşler ile Donup kaldım ve küle dönen şehri izledim.
Neler olup bittiğini nerden bilecekti ki bu küçücük kız ?
Onun dünyasında papatyalar vardı, Sonu gelmez hayaller vardı.
Mesela en çok meyveli şekerleri severdi...
Ya da Renkli tebeşirleri,
Dedesinin pamuk sakallarınıda unutmamak gerekirdi pek tabii.
