Gün gelir canımlar, aşkımlar, hayatımlar, bebeğimler biter
ve geriye bir tek adın kalır.
Herkes gibi bakar sana, herkes gibi çağırır.
O sana adını söyledikçe için acır.
Sesini duyarken özlersin onu...
Deli gibi severken kuru bir “canım” deyişine hasret kalırsın.
Bir gün gelir seviyorumlar biter geriye yalnızca adın kalır.
Adın batar, kendi adından bile nefret edersin o an.
Canını yakar, acıtır...
Sevgilim dediğin birinin sana adınla hitap etmesi,
gitme vaktinin yaklaştığını hatırlatır.
Çünkü artık sana söylenecek başka bir şey kalmamıştır...
