Erken uyuyorsundur artık o yokken
Canını sıkan olmuyordur akşamları
Keyfini kaçırmıyordur hiç kimse
Kurtuldun "ne gecem, ne gündüzüm var" dedirtenden
Gitmek miydi gerçekten tek çare?
Bile bile gözyaşları döktürmek miydi arkandan?
Deli gibi sevdiğini bildiğin birini derde terketmek miydi?
Bırakmak mıydı paramparça kalbiyle güvendiği yolun en başında?
Mutlusun şüphesiz, rahatsın onsuz
Sevgisinden ilgisinden boğulmazsın şimdi
"Rahat bırak" deyip telefonu kapatmazsın suratına
"manyak mısın!''da demezsin diyemezsin!
Çünkü, giderken hayallerini aldın ondan,
Umutlarını, yarınlarını kopardın
Sevgiye, aşka olan inancını söküp aldın
Gözlerinin içindeki ışığı, gülümsemeyi ardından yalvaran bakışlarla değiştirdin!
Bakmadın hiç arkanda bıraktığın yaşlı gözlere
Bir düştü bin ittin tutmadın ellerinden
Her köşe başından çıkıp gelmeni hayal ederken çıkmaz sokaklarda sürükledin onu
Tüm inancıyla, tüm kararlılığıyla sana gelmişken kapattın tüm kapıları ona
Kapanan her kapıda daha çok yandı canı
Yandıkça kül oldu savruldu
Savrulduğu her yerde seni aradı, herkese seni anlattı
Dinlemekten bıkanlar oldu anlatmaktan bıkmadı seni
Çok şükür dedi varlığına çok şükür
Unut diyenlere arkasını döndü hep umudunu gizledi onlardan
Sen ona fazlaydın diye başlayan cümleleri tamamlamalarına izin vermedi asla
Kötü tek bir kelime söylemedi, söyletmedi
Kızamamıştı bile sana acıyordu kalbi ama olsun diyordu canından çok sevmişti, canından geçebilecek kadar çok
Bekledi her gün sabırla, uyumaya zorlarken gözlerini içinden hep seninle konuşurdu
"İyi geceler sevgilim yine çok soğuk kalbim titriyorum" derdi,
"Sevdiğim kapat artık güzel gözlerini" diyeceğin günlerin hayaliyle umut dolardı... Ama olmadı... Olmadı...
