Bir Köşede Gülüşümü, Gün Batımının Kızıllıklarında Çocukluğumu, Gün Doğumlarında Sabah Çiğlerine Karışan Gözyaşlarımı, Siyah Beyaz Bir Fotoğrafta Düşlerimi Bırakıp Gitmeliyim...
Ne Varsa Geçmişimde Hepsine Bir Nokta Koyuyorum...
Artık Ne Üstünü Karalıyor Ne de Silmeye Çalışıyorum...
Herkesi Tam da Olması Gereken Yerde Bırakıyorum ve Bugünü Doğum Günüm İlan Ediyorum...
Artık Ağlamak Yok, Yeniden Gülmeyi Öğreniyorum...
Güneşe Döndüm Yüzümü Gölgemi Ardımda Bırakıyorum ve İlk Defa Kaybetmekten Korkmadan Yürüyorum...
Hiçbir Şeyi Anlamaya Çalışmıyorum, Her Şeyi Olduğu Gibi Kabul Ediyorum...
Kahkahalarımı Beni Üzenlere Armağan Ediyorum...
Hem Susmayı da Öğrendim Artık, Çok Konuşmuyorum...
Bu Aralar Kendimi Seviyorum ve Benim Olmayana Yolu Kendim Tarif Ediyorum...
Dünya Bile Yalan İken Artık İnsanlara İnanmıyorum...
Kazanamadıklarımı Kaybetmekten de Korkmuyorum...
Hiç Kimsenin Her Şeyi Hiç Olmamışım Daha da İyi Anlıyorum...
Şimdi Çok Değişik Bir Şey Oldum Kendimi Ben Bile Tanımıyorum...
Bakmadan Görüyor Duymadan Anlıyorum ve Artık Biraz da İnsanlar Beni Kaybetmekten Korksunlar İstiyorum...!
Baştan Yaşayıp Hayatı Baştan Büyümek İstiyorum...
Bak Ağlıyorum, Papatyalar Düşüyor Gözlerimden...!
Aldanma Yüzümdeki Gülüşe, Hüznümü Gülümseyerek Yaşıyorum Bu Kez...!
Bakma Böyle Ağlamaklı Olduğuma…
Vazgeçilmez Bekleyişlerin Koynunda Olsam da, Kaldırma Üzerimden Geceyi…
Biliyorum Sensizlik Üzecek Beni...
Tüketecek Sabrımı...
İsyanlara Sürükleyecek Suskun Dilimi...
Umutsuzluk Kaplayacak Fikrimi...
Yokluğun Yollarımı Karartacak...
Biliyorum Bu Gidiş İncitecek Sevmelerden Kaçarken Sana Vurulan Kalbimi...
Gelmeyeceğini Bilmek Kan Ağlatacak Yüreğimi...
Biliyorum Gitmek Gerekecek..
Kaçmam Gerekecek İçinde Adın Geçen Her Cümleden...
Hatta Kendimden Uzaklaşmak Gerekecek...
Yoksa Hep Üzecek Sevmeler Gözlerimde ki Masum Gün Batımlarını...
