boşluğa doğru

kimsesiz

İnsanlar gidiyor tek tek hayatımdan
Işıklar sönüyor tek tek aydınlığımdan
Aslında seviyorum ben
bu karanlığı,
bu gidişleri

El oluyor bir bir sevip saydıklarım
Yabancılaşıyor bana hislerim
Biliyorum
herkesten çok yabancı oldum kendime,
herkesten çok kimsesiz

Susuyor içimdeki yol gösteren o sesler de
Sırtını dönüyorlar bana her şey gibi
Artık çok iyi tanıyorum
Penceremden damlayan geceyi,
o da benim gibi kimsesiz