mōmoku no ai | vmin

7

Bugün yerimden aynı saatte kalkmadım. Tam 3 hafta oldu. Son 1 haftadır her akşam el ele tutuşuyorduk. Ne o benim sesimi duydu, ne de ben onun. Erkek olduğunu anlamıştım, elleri ince uzun ve kemikliydi. Erkek elleri. Anlamak çok da zor değildi. Saat gece, ya da sabah her neyse, 4'e geliyordu. Sesli saatimin her yarım saatte bir saati söylemesinden biliyordum bunu. 03:30. Kaç dakika olduğunu bilmediğim süre sonrasında, ilk defa konuştu benimle. "Merhaba Ay," dedi bana. Tam o sırada bileğimdeki saat öttü bir daha. 04:00. Bana mı söylemişti, Ay'a mı söylemişti anlayamamıştım başta. Daha sonra sanki düşüncelerimi okumuş gibi bana söylediğini söylemişti. Saatin geçliğinden kaynaklanan soğuk havaya doğru yavaşça nefes verdim. "Merhaba," diyerek karşılık verdim elleri güzel çocuğa. Adımı sordu, konuştuk biraz. Adının Kim Taehyung olduğunu söyledi. Ah bir de, parmaklarımın tombul ve kısa olduğunu, boyumun da fazlasıyla kısa olduğunu, bunları tatlı bulduğunu söyledi. Daha sonra adımı sordu bana, söyledim. İsmimin de yüzüm gibi güzel olduğunu söyledi. O an keşke ben de ona aynı şeyi söyleyebilseydim dedim. Yapamadım. Onun yerine erken olduğunu bile bile, onun da isminin kalbi kadar güzel olduğunu söyledim. Gülümsedi. Yemin ederim gülümsediğini gördüm. Duydum. Ses çıkarmadı evet, gözlerim kördü evet ama hem duydum hem de gördüm. Sonra hiç konuşmadık. Yarım saat geçtiğinde sessizce elimden tutup kaldırdı beni. Eve kadar eşlik etti bana, teşekkür edip eve girdim. Aylardır ilk defa güzelce uyudum o gece.