mōmoku no ai | vmin

9

  Bugün yedinci hafta. Yedi haftadır seninleyim. Bir hafta sonra, seninle tanışalı iki ay oluyor. Artık seni çok iyi tanıyorum, sen de beni. Konuşmaktan başka yapabileceğimiz bir şey olmadığını düşündüğüm için sohbet ettik hep. Konuştuk. Tanıdık birbirimizi. Sana bahsetmediğim tek bir şey var. Bilmediğin tek bir şey. Kör olduğumu, evimin işlerini halleden Hoseok'tan başkasına sahip olmadığımı biliyorsun. Bir tek şeyi bilmiyorsun. Söylemek istemiyorum, söyleyemem de zaten. Cesaretim yok. Bugün elimi daha sıkı tuttun. Parmaklarımızı daha sıkı kenetledin. Saatim yine öttüğünde beni öptün. Görmediğim ay ışığının altında. 04:00. Beceriksizce karşılık verdiğimde sana, gülümsedin dudaklarımın üstünde. Nefes nefese ayrıldık sonra birbirimizden. Ayrılmadık aslında, nefesini hâlâ hissedebildiğime göre ayrılmış sayılmazdık değil mi? O gün fark ettim, dudaklarının tadı da çilek gibi. Burada sigara kokusu yok. İçmiyormuşsun da zaten. Üstüne siniyormuş kokusu, nereden bilmiyorum. Umursamıyorum da, sana yakışıyor. Ama dudaklarının tadı... bambaşka. Çilek sevmeyen bir insanı çilek fetişisti yapacak gibi. İşte tam bu yüzden, bir daha öptüm seni. Bu defa daha uzundu. Böldün ve eve götürdün beni. O gece, seninle ilk beraberliğimizi yaşadık. Sabah beni uyandırdın ve kahvaltıyı birlikte hazırladık ya, ailem olduğunu hissettim tam o anda. Uzun süredir yaşamadığım bu yaşattırdın bana. Ve aynı sabah, beni sevdiğini söyledin. Artık sevgiliydik.