Yorgunyazar'ın Kısa Hikayeleri

İyi Geceler

İşte yeni bölüm , iyi okumalar :)

Ölüm...sıcak aynı zamanda soğuk ölüm. Her zaman bizim için bir yeri olacak tek şey , yer. Hiç mezara giremeyen olmuş mudur ? Sanmıyorum. O herkesi kabul eder. Belki benim de zamanım gelmiştir. Benim için de boş bir yeri var mıdır ? Herkesin nefret ettiği ben , kimsenin sevmediği ben. Benim için bekliyor ölüm , ben de onu.

Tek bir adım ve artık yokum. O incecik çizgideydim , nasıl buraya gelmiştim ? İşler bu hali ne zaman almıştı ? Kafamı eğerek aşağıdan geçen arabalara ve yayalara bakıyorum. Birazdan beni tanımamalarına rağmen ölü bedenime leş kargaları gibi üşüşçekler. Önemsiyiyormuş gibi. Sadece ne olduğunu öğrenmek için oysaki. Hiçbir zaman öğrenemeyeceklerini bilmelerine rağmen neden bunu yapıyorlar ?

Arkama bakıyorum. Boş çatı katı , yukarıya çıkmak için kullandığım merdivenler.

Saçlarım rüzgardan uçuşurken son kere düşünüyorum. Yapmalı mıyım ? Yoksa her şeyi bırakıp gitmek varken savaşmalı mıyım ? Her zaman güçlü olduğumu söylerlerdi , yanılıyorlardı. Ben cesur taklidi yapan bir korkaktım. En başta hayattan.

İşte başlıyoruz.
Telefonumu beyaz elbisemin cebinden çıkartıyorum ve annemi , belki de hayatım boyunca bana tek değer veren kişiyi , arıyorum. Kısa bir süre sonra hattın diğer ucunda o tatlı ses beliriyor. Gözlerim yaşlarla doluyor. Bunun olmaması gerekirdi. Buna çoktan karar vermiştim , ilk defa güçlü olacaktım.

"Anne..."

"Sen...iyi misin ? "

Sesimden anlamıştı. Biliyordum , her zaman anlar.

"Veda ediyorum. Seni seviyorum anne. Elveda. " son sözlerim. Evet. Gayet ironik.

Karşı tarafta annemin konuştuğunu duyuyorum ama anlamıyorum , aklımda tek bir düşünce var : ölüm.

Telefonu sağ tarafa fırlatıyorum ardından göz yaşlarımı siliyorum. Çok çirkin bir ceset olacağım ; gözleri ağlamaktan şişimiş , kanlar içinde. Harika. Herhalde ölmeden önce espri yapan tek kişiyimdir. Gülüyorum.

Rüzgar suratıma vuruyor ve bu beni özgür hissettiriyor. Her zaman açık havayı sevmişimdir.

Başından sonuna kadar hayatım....mutlu sayılabilir , parça parça. Genel bir hüzün hakim olmakla birlikte , kısa.

Kendimi bırakıyorum. Hava vücudumu sarıyor. Çığlık atıyor muyum ? Evet ama mutluluktan. Özgürlükten. Beni hayata bağlayan zincirleri kırdım çünkü. Özgürüm.

Büyük gürültü , bağırışlar , kan ve ölüm. İşte sonum.

Mutlu son diye bir şey yoktur , yalanlarla dolu hikayeler vardır. Mutluluk mu ? Öyle bir şey yoktur.

İyi geceler...sonsuza dek.