SEX, BROŃ I INNE UŻYWKI

NIBY KONIEC

Julia L siedziała sama na pokładzie. w tej chwili wszedł Mikołaj. Podszedł do niej, a ona odskoczyła jakby ze strachu.                                                                  – Spokojnie kochanie to tylko ja – oznajmił zdziwiony jej postawą.                              – Nie po prostu dziwnie się czuję.                 – Co ciebie trapi ?                                  - Kochasz mnie ? – zapytała patrząc mu się w oczy.                                       Mikołaj poczuł się dziwnie. Dobrze znał swoją odpowiedź, ale nie pokoił się jej zachowaniem.                                                – No oczywiście, ale czemu pytasz ?                  - Ta sytuacja z Julią i Piotrkiem no wiesz o co chodzi.                                     – Tak, ale Jim sprawdził, że „MANTA” na Piotrku przeprowadzała eksperymenty i to już nie był ten sam Piotrek.                                                        – No, ale czemu ona akurat. Przecież on ją kochał. Nie wmówisz mi, że to jego uczucie teraz było udawane.                  – Ale kochanie tego się nie dowiemy.           – Nie mogli mu wymazać pamięci, ani uczuć. On ją kochał, ale zwariował.             – To była chora miłość.                               – Co ona musiała czuć. Najpierw okazało się, ze jej pierwsza miłość wcale nie umarła, potem się zbliżyli, a na koniec wbił jej nóż i zrzucił z dachu.           – No i powiedział przy tym, że ją kocha – dodał.                                                – To już w ogóle musiało ją dobić na łożu śmierci.                                                  – Do mnie ta sytuacja jeszcze nie doszła. Nie rozumiem tego za bardzo.            – No to wygląda jak scena z „Gry o Tron”. Albo innego krwawego serialu.          – No, ale co musiał poczuć Krzysztof i co się z nim teraz dzieje.                                  – Tego się nie dowiemy. Zerwał wszystkie możliwe kontakty, zniszczył swój nadajnik i się pewnie gdzieś zaszyje. Kocham ciebie – powiedziała Julia i przytuliła się mocno do Mikołaja.                 – Jesteśmy na miejscu!!! – krzyczał Jim, przerywając tą romantyczną sytuację.                                                  – Że już ta zimna Grenlandia ? – pytała zażenowana Karla.                                   – Tak.                                                        wysiedli nie daleko i obserwowali ich cel.                                                                  – Co za debil buduje bazę na środku lodowca – mówiła Karla.                         – No to jaki mamy plan ? – zapytał standardowo Mikołaj.                                         Nagle poczuli lekkie trzęsienie i hałas jakby coś ciężkiego najechało na lodowiec.                                              – Co to było ?                                             Zza góry śniegu wyłonił się czołg, który wcześniej znajdował się w samolocie, lecz zabrała go babka i jechała wprost na bazę.                              – No i to się nazywa plan – oznajmiła Karla.                                                              – Serio czołg na lodowcu – powiedziała zdziwiona Julia.                                             Pobiegli do obozu. Babka jeździła i siała spustoszenie, ale nie ma tak łatwo i na nich też czekała kawaleria. Schowali się za skuterami śnieżnymi.         – A może teraz ktoś ma jakiś błyskotliwy plan ? – zapytała zdenerwowana Weronika.                           – Mikołaj i Julia biegną do pomieszczenie, w którym znajduje się walizka, a Karla, Alfred i ja poszukamy prezydenta – powiedział Jim.                                      – A my co mamy robić ? – zapytała Weronika.                                              – Kochaniutka wy zajmijcie się tymi panami co do nas strzelają – powiedział Jim.                                    Każdy ruszył do swoich zadań.                   – Przypomina mi się trochę Egipt – mówił Adam.                                             – A mi się tam wcale nie podobało.                 – No bo byłaś w trudnej sytuacji.                    – Nie w trudnej tylko w bardzo trudnej, bo musiałam rodzić. Wiesz jak to cholerstwo bolało – mówiła zdenerwowana.                                             – Dobrze już lepiej nic nie mówię.            – Nie gadaj tylko strzelaj.                      Kiedy Weronika z Adamem męczyli się. Karla znalazła prezydenta.                         – Mam go!!! – krzyczała.                            Podeszła do prezydenta, a ten dziwnie jakby chciał coś powiedzieć, ale miał zaklejone usta. Za Karlą Jim i Alfred bili się z dwoma mężczyznami.                    – Karla pomocy! – krzyczał Jim.                            – Co ty ciota, że sobie nie możesz poradzić. Ilu ich jest.                                  – Dwóch.                                                – No to musicie sobie poradzić. Ja tu rozmawiam z prezydentem.                                  Zdjęła mu taśmę z ust.                           – Kim pani jest ? – zapytał przerażony.            – Co to za kultura i bezpośredniość. Jak tam można gwałtownie i niegrzecznie odzywać się do kobiety.            Jim i Alfred nie radzili sobie. Jeden z mężczyzn rzucił Alfredem w ścianę i ten stracił przytomność.                           – Karla pomocy – krzyknął ostatni raz Jim, po czym go ogłuszyli łomem.             – No dobra idę – oznajmiła zdenerwowana i się odwróciła, gdy w jej stronę zmierzała dwójka mężczyzn.            – To, że z nimi sobie poradziliście nie oznacza, że ze mną będzie łatwo.           Jeden na drugiego spojrzał i się zaśmiali.                                                   – A ostrzegałam – powiedziała z uśmiechem – zaraz wrócę panie prezydencie.                                                Biegła w ich stronę. Najpierw zabrała laptop z torby Jima i rozwaliła go na głowie jednego z nich, a następnie zaczęła szukać czegoś w kieszeniach Alfreda.                                                    – Proszę idioto miej chociaż coś potrzebnego – powiedziała po czym wyjęła mały turystyczny nożyk – też może być.                                                Rzuciła nim prosto w głowę drugiego, lecz ten uderzył go drugą strona i tylko obezwładnił.                                                      – Szkoda- oznajmiła i pobiegła z powrotem do pomieszczenia – już jestem.                                               – Co pani tu robi ?                                        - No przyleciałam pana uratować. No to co idziemy.                                                – Nie za bardzo.                                                  – Wiedziałam, że nie będzie łatwo. Nic nowego. No to co. Niech zgadnę bomba zegarowa bardzo dobrze przytwierdzona i pewnie trzeba ją rozbroić.                                               – Tak skąd pani wiedziała.                          – W różnym bagnie się bywało.                  – Jest pani saperką albo chociaż ma sprzęt ?                                                    - to znaczy ten pan co tam za mną leży to się na tym zna, a sprzętem specjalistycznym był ten o to laptop, którym się posłużyłam.                              – Boże – oznajmił prezydent nic już nie dodając.                                               – Muszę się napić – powiedziała po czym wyjęła butelkę rumu.                         – Naprawdę. Czemu pani nie mogła tym się posłużyć ?                                           - Zwariował pan. Spokojnie poradzimy jakoś sobie. Może łyczka ?                     - Nie dziękuję. Nie piję.                                 – No to gorzej dla pana.                                 – Jak to ?                                                - No w najgorszym wypadku bomba się zdetonuję i będzie boleć, więc się znieczulam.                                            – No dobra – powiedział i wziął głębszego łyka.                                   – Woo coś czuję, ze możemy się dogadać.                                              – Niech pani coś robi wreszcie.             - Dobrze chwila. A więc tak mamy trzy kable. Czerwony, niebieski i różowy. No to wyliczanka.                                           – Nie! – krzyknął przerażony – może najpierw pani zrobi jakąś selekcję albo się zastanowi.                                                 – No dobra. W filmach najczęściej obcinają czerwony. Niebieski wygląda ciekawie aczkolwiek nie przekonuje mnie, a różowy to w ogóle tu nie pasuje. No to wyliczanka.                                             – Nie!.                                                   – No dobra jaki jest ulubiony kolor pańskiej żony ?                                              - Różowy, a czemu pani pyta ?                       - No dobra to jedziemy – oznajmiła i od razu obcięła różowy kabel. W tle było słychać krzyk prezydenta – nic się nie stało to chyba dobrze. No to teraz możemy wyjść.                                               – Nigdzie z panią nie idę jest pani niekompetentną osobą i… - przerwała mu Karla, uderzając go butelką.                  – Za dużo gadasz – oznajmiła i wzięła go na plecy.                                                       Kiedy Karla zmierzała z prezydentem w stronę Adama i Weroniki, Mikołaj i Julia znaleźli walizkę.                                                  – Wow jak łatwo poszło. Nikt nie pilnuje – powiedziała Julia.                                   – Nie ciesz się za szybko – oznajmił niezbyt przekonany Mikołaj.                         – Walizka leży. Nawet nikt nie włączył systemu rakiet. Co może nam przeszko… - urwała, gdy nagle poczuła lufę pistoletu przyłożoną do tyłu jej głowy.                                                      – Wiedziałem.                                           – Dobra miałeś rację. No to co zastrzelisz nas czy co ?                                  - Może najpierw się przedstawię.                – Nie trzeba.                                            – Mam na imię Gabriel. Mój dziadek był jednym z założycieli „MANTY”.                – No dobra formalności za nami – mówiła zażenowana Julia.                                – Chcieliście być bohaterami całego świata, lecz zaraz wasz świat pochłonie radioaktywna śmiercionośna fala bólu i zemsty.                                                          – Dasz mi swój numer ? – zapytała żartobliwie Julia – on mówi bardziej poetycko niż Mickiewicz normalnie.                – Mam was dość – oznajmił i wcisnął przycisk – nasz świat toczy choroba. Człowiek jest jak wirus. Myślimy, że możemy być bogami i mamy prawa, lecz nie znamy naszych obowiązków. Cywilizacja i tak chyliła się ku upadkowi. Cały czas czegoś oczekujemy, ale nic nie dajemy w zamian. Ludzie są zepsuci, zdegenerowani. Czas na zapłatę i… - przerwała mu w ostatniej chwili babka wjeżdżając w niego skuterem śnieżnym.                                                  – Nareszcie, bo już nie mogłam słuchać tego idioty – krzyknęła Julia.   – No dobra. Rakiety włączone mamy bardzo mało czasu i musimy biec do miejsca spotkania – oznajmił Mikołaj.         – Dobra dzieciaki wsiadajcie będzie szybciej – krzyknęła babka.                           Weronika i Adam dalej czekali. Nagle zza rogu wyszła Karla, ciągnąca na kawałku drewna Jima i Alfreda o raz niosła na plecach prezydenta.                       – Proszę o to wasza przesyłka.                          Wszyscy poczuli lekki wstrząs. Nikt nie wiedział co to. Lód powoli zaczął się załamywać.                                                      – Coś czuję, że to wszystko zaraz runie, więc musimy uciekać – powiedział Adam.                                           Karla podeszła do Jima i próbowała go zbudzić.                                                         – Co się dzieje ? – zapytał lekko zmieszany.                                                  – Zaraz zginiemy, więc wsiadaj na skuter.                                                       Kolejno podeszła do Alfreda.                                – To będzie zaszczyt – oznajmiła z uśmiechem na twarzy, zaciskając pięść i uderzyła Alfreda prosto w twarz.                 – O kuźwa! – krzyknął z bólu.                  – Nie użalaj się tylko wsiadaj z Jimem na skuter.                                                       Lód łamał się i zapadał. Po chwili dojechali do samolotu, a za nimi od razu babka i reszta z walizką.                          – Karla idziesz z prezydentem i walizką rozbroić rakiety. Reszta na mostek musimy stąd uciekać.                                    – No dobra panie prezydencie. Jakie jest hasło ?                                                     - Nie mogę udzielić pani takich informacji.                                              – Znowu chcesz oberwać.                                     – No dobra. Hasło to USA1234.                           – Boże ty sobie chyba jaja robisz, ale dobra. Teraz poproszę odcisk palca do autoryzacji.                                                   – Nie mog… - nie pozwoliła mu dokończyć i zdzieliła go w głowę.                       – Mówiłam już, że za dużo gadasz.            Wzięła jego palec. Wszystko się zgadzało. Nastąpiło rozbrojenie rakiet. Tym czasem u reszty na mostku.           – Mamy problem – powiedział Adam.      – My zawsze mamy problem – oznajmiła Julia.                                       – Tak, ale samolot nie ruszy, bo dwa silniki nam zamarzły i przynajmniej jeden trzeba uruchomić.                           – No to włączcie jakieś ogrzewanie zewnętrzne czy coś – powiedziała Julia.                                                          – Niestety to tak nie działa. Ktoś musi wyjść i go uruchomić.                                      – No dobra to kto idzie ?                             - Tylko, że ta osoba już nie wróci.                 – No to teraz dowaliłaś – powiedziała Julia.                                                               – Idę – oznajmił Alfred przez radio.             – Kiedy? Jak? Gdzie?                                       - Jestem już przy silniku – mówił dalej – co mam robić.                                            – Musisz jakoś pozbyć się lodu i poruszyć śmigło – mówiła Weronika – po prostu walnij w śmigło z całej siły.         – Dobra udało się. Chyba działa.               – On ma rację. A teraz wracaj do nas.           Poczuli wstrząs lód już łamał się pod nimi. Musieli natychmiast ruszać. Stracili z nim łączność. Było tylko słychać szum radia. Na mostek przyszła Karla.                                         – Rozbroiłam rakiety, wszyscy żyjemy – oznajmiła szczęśliwa – czemu macie takie miny jakby ktoś umarł ?                          - Alfred wyszedł uruchomić silnik. Straciliśmy z nim łączność                                             Karla nawet coś poczuła. Pod zbroją silnej kobiety kryła się wrażliwość i uczucia. Nagle usłyszała kogoś głos za sobą.                                                                – A wy co tak stoicie jakby ktoś umarł – uśmiechnął się Alfred.                                       – Wiesz co. Cieszę się, że żyjesz idioto – powiedziała Karla.                                   On patrzał jej chwilę w oczy. Zbliżali się ustami ku sobie.                                      – Dobra, ale nie myśl debilu, że to coś zmienia – powiedziała uszczypliwie, lecz z ulgą.                                                     – Dobrze.        
                         ***
Miesiąc później. Kościół. Uroczystości pogrzebowe.                                            – Odszedł dziś od nas wspaniały człowiek. Mąż narodu i przyjaciel wielu z nas tu zebranych. William Marble był dobrym, lojalnym kolegą – mówił pastor.                                               – Ja nie wiedziałem, że agent sokole oko ma na imię William – mówił Adam.   Alfred siedział i wycierał łzy.                        – Idioto to już jego piąty pogrzeb. Pięć razy umarł – mówiła Karla, szturchając Alfreda.                                                   – Jakie to smutne – mówił dalej.                – Całe życie wśród debili – powiedziała Karla, łapiąc się za głowę.                                 – Adam, a gdzie jest Weronika ? – zapytał Mikołaj.                                          – Powiedziała, że ma coś do załatwienia i później przyjdzie.                        Tym czasem we wierzy kościoła.                    Dzień dobry Williamie – powiedziała żartobliwie Julia L.                                          – Wolę agent sokole oko.                               – A ja wręcz przeciwnie. No to co już koniec.                                                               – Nie to dopiero początek.                                 – Co ty mówisz. Znowu po latach uratowaliśmy cały świat. Należy nam się odpoczynek.                                     – Julio jesteś najinteligentniejszą z nich wszystkich.                                                   – Nie. My jesteśmy jednością. Nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. Nikt się nigdy nie wywyższa.                       – Jesteś tego pewna ? – zapytał, wywierając na niej niepokój.                   – Oni są moją rodziną.                                        – Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciu.                                                     – Wiem o nich wszystko.                             – Wiesz co każdy z nich robił przez ostatnie lata.                                             – No tak w skrócie. Nie do końca.               – No właśnie.                                       – Ja im ufam.                                                  – Pamiętaj, zawsze nie ufaj nikomu. Bliscy potrafią bardziej ranić niż obcy. Nagle pod kościół przybiegła Weronika. Była zalana cała łzami.                                   – Kochanie co się stało ? Czemu płaczesz ?                                                       - Jestem w ciąży – powiedziała przez łzy.                                                                    Adam przytulił ją mocno do siebie.          – To wspaniale – powiedział, lecz nie był przekonany, ale musiał dać jej wsparcie.                                                  – I znowu to samo – oznajmił Mikołaj.