The Missing Twins

Good news from the doctor

POV Sophie 

Ik voel me nu al een paar weken misselijk mijn man Leonard heeft gezegd dat ik naar de dokter moet gaan. Vandaag ga ik samen met mijn man naar de dokter hij heeft een dag verlof gepakt om zeker te zijn dat  ik naar de dokter ga.

"Schat ben je klaar?" vraagt Leonard "Ja alleen nog mijn schoenen aantrekken en mijn handtas nemen en dan ben ik er!" roep ik vanuit de woonkamer. Leonard staat al in de gang bij de voordeur te wachten op mij "Voila klaar" zeg ik tegen hem, hij kust me snel even op mijn voorhoofd " kom lieve schat neem je fiets uit de garage dan kunnen we vertrekken het is nog 20 minuten fietsen" zegt mijn man. Ik neem mijn blauwe fiets uit de fietsenstallingen in de garage en leg mijn handtas in het mandje en zo vertrekken we richting de dokter. 

20 minuten later melden we ons aan de balie en de mevrouw vraagt om plaats te nemen in de wachtzaal. Even later horen we "Mevrouw Delacour" lacht de dokter vriendelijk. We volgen hem naar zijn bureau " neem maar plaats" zegt hij vriendelijk. We gaan op de stoelen zitten die hij aan wijste, hij lacht naar ons en vraagt dan wat kan ik doen voor jullie?" vraagt hij Leonard neemt het woord " dokter mijn vrouw voelt zicht al enkele weken misselijk en we zouden graag willen weten wat er aan de hand is." De dokter kijkt ons even aan en stelt dan een vraag " mevrouw, denkt u dat u zwanger kunt zijn?" Ik schud heel zachtjes met mijn hoofd terwijl er een traan over mijn rolt, mijn man antwoord op de vraag "neen dokter, we hebben 5 jaar geleden te horen gekregen dat we geen kinderen kunnen krijgen, het doet ons nog veel verdriet zoals u kunt zien." "Het spijt me dat ik het moest vragen,mevrouw zou ik een staaltje bloed mogen afnemen?" Ik knik en ga dan op de onderzoekstafel liggen en doe mijn vest uit. De dokter is na een 10 tal minuten klaar "U heeft binnen de 2 weken het resultaat" zegt hij. Een kwartier later zijn we terug op weg naar huis, tijdens het fietsen zitten we ieder bij zijn eigen gedachten, ik denk terug aan 5 jaar geleden toen ik het voor het eerst hoorde. 

Flashback 5 jaar geleden 

Leonard en ik proberen nu al een paar maand zwanger te worden maar het lukt ons maar niet, we hebben een afspraak gemaakt bij de dokter, we krijgen vandaag te horen wat er zou zijn. 20 minuten later zetten we onze fietsen in de stalling en melden ons aan, na een kwartier zijn we aan de beurt. We nemen plaats aan de bureau en wachten geduldig tot de dokter komt met de uitslag, de deur gaat open en dan weer dicht. De dokter is er met de uitslag " Mevrouw, meneer" zegt de dokter "Ik heb hier de uitslag bij mij en het ziet er niet zo goed uit, het zit namelijk zo" even pauzeert de dokter voor hij verder gaat " u kunt geen kinderen krijgen, het spijt me voor u" zegt de dokter "Ik wens jullie alle steun toe in deze moeilijke periode" We zeggen gedag en gaan in stilte naar huis.

"Schat we zijn er, ga je mee naar binnen?" Ik knipper even met mijn ogen en knik ja en even later barst ik in huilen uit "Het doet zoveel pijn, ik wil zo graag een kindje" huil ik in de armen van mijn man.

2 weken later 

Hier zitten we dan vol zenuwen zit ik hier bij de dokter te wachten, Leonard kon niet mee gaan hij had vandaag een belangrijke klant op zijn werk. "Aah mevrouw Delacour, ik heb de resultaten en ik moet u een dikke proficiat geven u bent zwanger al 2 maand nu net vandaag en het is een tweeling." Ik kijk de dokter aan ik kan het niet geloven ik ben zwanger eindelijk na al die jaren is het ons toch gelukt. "Dddanku wel dokter" zeg ik nogal laat. Wanneer ik thuis aankom begin ik super hard te gillen en te huilen van geluk, wacht maar tot Leonard dit te hoort straks.  Ik zet alles klaar , ik heb lekker gekookt voor ons om zo het nieuws te kunnen vertellen aan Leonard. Als snel hoor ik de voordeur open en dicht gaan. "Lieverd ik ben thuis, waar ben je?" vraagt hij "Ik ben in de keuken, doe je wel even je schoenen uit en doe je pantoffels aan ik heb gepoetst vandaag!" roep ik naar hem. 

Een kwartier later zitten we aan tafel Leonard is aan het vertellen over zijn werk en vraagt " zeg hoe was het eigenlijk bij de dokter vandaag" " Eum het ging wel, ik heb de resultaten en het is" ik wacht even tot ik ineens heel luid roep" IK BEN ZWANGER EN WE KRIJGEN EEN TWEELING." Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden, en dan verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht, hij tilt me op en springt met me op en neer. "Eindelijk lieverd is het ons gelukt, onze grootste droom wordt dan toch nog werkelijkheid, ik kijk er nu al naar uit om de kinderkamer te maken en alles in orde te  brengen." "Schatje rustig ik ben nog maar net vandaag 2 maand zwanger er zijn nog 7 maand voor ze er zijn en neen ik weet niet of het 2 meisjes of 2 jongens gaan of jongen en een meisje neen dat gaan we pas de 8ste maand vragen goed?" Hij knikt als akkoord, we gaan terug aan tafel zitten en eten verder, s'avonds bellen we iedereen op om morgen avond samen iets te gaan drinken om onze zwangerschap te vieren. Ik leg even mijn handen op mijn buik en glimlach bij de gedachten dat we binnen kort met zen 4 zijn. Ik kijk naar Leonard en hij is aan het bellen met zijn moeder en ik hoor haar heel luid gillen.