The Missing Twins

The birth

POV SOPHIE

Vandaag is het zover, na 9 maand kan ik eindelijk mijn 2 meisjes in mijn armen houden en omringen met de liefde van mij en hun vader. Het ware zware maanden. De kinderkamer is klaar, ze mogen komen

Plots voel ik een pijn in mijn buik en voel ik iets nat en kleverig. Ik ben in paniek en roep mijn man: "Schaaaat het is zover, mijn water is gebroken !" Mijn man komt snel naar mij toe en helpt me in de auto. En hij brengt me naar het ziekenhuis. Hij roept snel een dokter. Ik word meteen naar een kamer gebracht om te bevallen.

3 uur later

Eindelijk de eerste is er al en haar noemen we Melody Delacour. De 2de is op komst. Daar is ze al, mijn 2de dochter. Ze word meegenomen door de vroedvrouw voor controle. Na een uur en half  is mijn dochter nog niet terug. er komt een dokter binnen en zegt :" Mevrouw, u dochter is verdwenen." Ik gil en schreeuw. Ik kan het niet geloven mijn dochter is ontvoerd ik voel me gebroken tot ik naast me gehuil hoor en ik kijk naast me mijn man zit met één van onze dochters is zijn armen.Ik leg mijn hand op zijn arm hij kijkt me aan hij fluistert heel zacht tegen Melody " het komt goed we gaan er alles aan doen om je zusje te vinden al is dat het laatste wat ik doe, jullie horen samen, voor altijd." Ik glimlach naar hem. 

Een 20 tal minuten later komt de politie binnen en neemt onze verklaringen op en verzekerd ons dat hij alles er aan gaat doen om haar terug te vinden, hopelijk is ze in goede handen. 

5 maand later 

De zoektocht duurt nu al 5 maanden en nog steeds hebben ze niks gevonden van onze kleine meid, geen teken dat ze nog leeft , geen enkel. Mijn man en ik hebben deze ochtend het nieuws gekregen dat de politie stopt met zoeken naar onze dochter , ze zeiden dat ze niks meer konden doen voor ons en dat ze hopelijk ooit op een dag terug bij ons is. We hebben besloten om te verhuizen naar Frankrijk hier zijn er te veel herinneringen doe ons te veel pijn en verdriet bezorgen. Alles is ingepakt en de huurders zijn ook onderweg voor de papieren te tekenen en de sleutel in ontvangst te nemen. Een uur later is alles in orde gebracht de nieuwe mensen die in een huisje komen wonen verhuizen morgen, "Zie zo alles is in de auto geplaatst lieverd" zegt Leonard als hij terug binnen komt, hij neemt Melody uit haar box en komt samen met haar naar me toegelopen en geeft haar aan mij. Ik geef haar een kusje op haar neusje en ze glimlacht " laten we dan maar vertrekken zeker" zeg ik uiteindelijk na 10 minuten, zo wandelen we naar de auto en zetten Melody in haar speciale babystoeltje  tussen ons in op de voorbank en zo vertrekken we uit dit land op weg naar een nieuw hoofdstuk in ons leven. 

5 jaar later 

Het huis is helemaal versierd met vlaggetjes en ballonnen en overal zie je het cijfer 5  hangen. Vandaag is onze kleine meid 5 geworden en dat gaan we uitgebreid vieren met de hele familie en vrienden, onze familie blijft tot  zondag logeren. Voor dat iedereen er is komt Leonard zeggen dat ik me even moet gaan omkleden omdat de gasten er zo kunnen zijn. Ik ga naar boven  en wanneer ik in onze kamer kom zie ik het knuffeltje dat voor onze dochter was bedoeld, ik neem het vast en denk terug aan 5 jaar geleden toen ze plots ruw uit ons leven word genomen, nog steeds elke dag denk ik aan haar en hoe moeilijk ik het ook vindt weet ik dat ze op een dag weer bij ons zal zijn. En even later spring ik  snel onder de douche en stijl mijn haren doe mijn make up en doe dan het rode kleedje aan dat ik deze week heb gekocht in een winkeltje in Parijs net wanneer ik  beneden kom en mijn bijpassende hakken aandoe gaat de bel, ik kijk nog even snel in de spiegel die in de gang staat en zeg tegen mezelf  dat het goed komt, ik kijk nog of mijn haar goed is en doe dan de deur open. Ik zie mijn ouders voor me staan en ze kijken me glimlachend aan "Bonjour maman,bonjour papa comment vas-tu" vraag ik, mijn moeder antwoord als snel " Nederlands kindje Nederlands praten". Mijn moeder heeft het nooit niet kunnen begrijpen dat we 5 jaar geleden zijn verhuisd zijn naar Parijs, mijn vader snapte het wel? "Kom toch naar binnen alstublieft moeder, Leonard zit in de woonkamer gewoon rechtdoor gaan ik zal jullie bagage wel in de logeerkamer zetten." Ze kijkt me even aan maar loopt toch al snel verder en al snel hoor ik haar zeggen hoe groot Melody als geworden is, ondertussen ben ik boven in de logeerkamer waar mijn ouders gaan slapen en ik ga even naar de kamer waar onze kleine meid slaapt en ik ga sta bij de muur van de foto's wanneer ik een zacht geklop hoor op de deur en mijn vader naar binnen zie komen en naast me komt staan en hij trekt me in een dikke knuffel en fluistert zacht in mijn haren dat alles wel goed zal komen, ik knipper met mijn ogen om mijn tranen binnen te houden," dit is zo'n verschrikkelijke moeilijke dag" zeg tegen mijn vader "dat weet ik, dat weet ik meisje maar je moet de moed nooit opgeven op een dag gaat ze terug bij ons zijn dat weet je, kom veeg je tranen weg en kom maar mee naar de rest Saar is er ook al en je weet dat je altijd met mij kan praten wat er ook is ik zal altijd voor je klaarstaan en er voor je zijn" zegt hij ik kijk mijn vader aan en glimlach naar hem en samen lopen we naar de rest en als Saar mij in het vizier krijgt loopt ze naar mij toe en geeft me een stevige knuffel en dan komen haar 2 kapoenen aan gelopen " TANTE SOPH TANTE SOOPH" roepen ze beiden, ik neem ze snel in mijn armen en geef ze een knuffel en een kus."Hey jongens hoe gaat het met jullie?" vraag ik, en meteen begint Lucas te praten over hoe hij het goed gedaan heeft met het zwemmen en op de voetbal terwijl zijn broer Dominic het over zijn dansen heeft kijkt mijn zus me aan met een brede glimlach. Na een paar uur hebben we gegeten en gevierd en Melody heeft al haar pakjes open gedaan en heeft heel veel nieuwe spulletjes gekregen en nieuwe kleren, speelgoed en veel snoepjes, rond een uur of negen liggen alle kleintjes in hun bed en de volwassen zitten allemaal in de woonkamer met een tas thee of koffie gezellig te babbelen met elkaar en plots gaat de bel, iedereen kijkt elkaar aan en Leonard gaat open dan en komt terug met alleen een pakje " wat is dat?" vraag ik aan hem. "Dat weet ik niet er staat geen naam of geen adres op alleen dat het voor jou is." Ik kijk hem aan en krijg een raar gevoel in mijn buik. Ik maak het pakje open en begin te huilen, " wat is er lieverd?" vraagt mijn zus, ik geef haar de brief en de foto ik vraag of ze het wil voorlezen en dat doet ze

"Beste Sophie en Leonard Delacour,

Ik wil jullie even vertellen dat het goed gaat met jullie dochter en dat ze zin goede handen is bij ons, ze is een heel mooi en lief meisje net als haar moeder en ze heeft de kuren van jou Leonard. Ik vond dat jullie het moesten weten hoe het gaat met haar ik heb er 5 jaar over gedaan om jullie te vinden, jullie dochter lag op een dag voor onze deur in een mandje met een dekentje en een brief waarin stond dat jullie niet voor haar konden zorgen, ik heb haar in huis genomen en voor haar gezorgd we hebben haar geadopteerd en zien haar als een echte dochter voor ons, wij hebben ook nog een zoon die is 5 jaar ouder dan Hope, zo heet is stond in de brief, Joeri heet onze 10 jarige zoon, ze kunnen goed met elkaar omgaan. Ze zijn echt 2 handen op 1 buik. 

Ik snap dat jullie haar willen zien, maar mijn man en ik heb even de tijd nodig om nadenken hoe we dit gaan doen, ik ben van dat kleine meisje gaan houden en wil haar niet kwijt. 

ik stuur jullie nog een brief wanneer we er klaar voor zijn om haar terug aan jullie te geven, neem het ons alstublieft niet kwalijk dat we er rustig moeten over nadenken 

Veel liefs 

M.Vd en L.Vd 

Mijn zus kijkt me even aan en legt een hand op mijn schouder en zegt " alles komt goed zie je wel , nog even geduld en ze is terug bij jullie, bij ons.