A Nobody Story (On-Hold)

Getting to know the Nobody

(Chapter 1.)

Janeickha's POV

Hi! Im Janieckha Ria Mendez. Since inintroduce na ako ni author eh you must know me already. hihi

"Hoy kinakausap mo nanaman ang sarili mo. Baliw ka talaga, Im gettin out of here. Pasok na ko ha? Ikaw din, late ka nanaman" Sabi sabay alis ni Drew, younger bro ko.

Di man lang ako binigyan ng chance magsalita. Kibastos talagang bata Ni hindi nga ako tinatawag na ate nun eh. Hayyy makaligo na nga muna.

*After almost 1HR, Lumabas nako ng C.R

"Oh nako kang bata ka! Ba't ngayon ka pa lang lumabas ng C.R? Anong oras na oh. 6:30 pasok mo tapos 6:10 KA DYAN LUMABAS?! papasok ka pa ba talaga? mabuti sana kung paglabas mo eh dyan na yang school mo!! .. Bla bla bla" Bungad sakin ni mama paglabas na paglabas ko sa banyo. Hay ki gandang umaga nga naman oh.

"Goodmorning din mom. Thanks for the greeting. Well, ayos na po yung gamit ko. Mag aayos at magbibihis nalang po ako kaya kalma lang po okay?." Sagot ko habang nagbibihis.

"At aba kalmado pa? Eh late ka na nga. Magco-college ka nalang eh late ka pa din! Kelan ka ba matuto ha? Pag wala na ako, pag wala na kami ng papa mo? Harujusko kang bata ka! Di ko na alam ang gagawin ko sayo". Sambit ni mudra.  Ano kayang pinaglalaban nito? Hayy kaVB kapag ganyan ang start ng umaga mo no? haha pero ako sanay na. Yun nga lang minsan nakakapikon din talaga. Di talaga siya papatalo sa dakdakan.

Time Check: 6:25

Sinukbit ko na ang bag ko sa likod habag patuloy pa rin siya sa pagdada si mama.

" - O tingnan mo papasok ka nanaman ng walang laman ang tiyan mo. Yan ang sinasabi ko kung papasok ka lang ng maaga edi sana may time ka pa- ..." Pinutol kong sinasabi niya.

"Ssh ma. Alam mo namang Di na talaga ako nagbrebreakfast sa umaga eh, okay lang yan and isa pa, malapit na graduation kaya okay nang malate dahil puro praktis nalang sa martsa ang pagkaka abalahan. Osya, pasok na ako ma." *Smac sa pisngi niya.

"Hay nako. Sinasabi ko sayo baguhin mo na yang pagiging late mo. Osya Mag ingat ka." Huling salita niya at lumabas nako sa bahay.

Okay, Off to my beloved school, Republic Institute. Im riding on a bus na, 6:30. Haha im hell of a latecomer. Yeap since Elem. ako uso na  sa akin ang qoute na  "Its Better to be late than to be absent." May dahilan naman kasi kung bakit ako ganito. Di naman talaga ako ipinanganak na latecomer sadyang may karanasan lang na naging sanhi nito and now, i got used to it. It's one of the characteristic that my personality has and difficult to get rid of.

Gusto niyo malaman kung bakit at pano? Sige, madali naman akong kausapin eh. :)

/FLASHBACK:

Tuesday yun ng umaga. Napakagandang umaga for me. Grade 4 ako nun at napakasimpleng bata lang. Masaya ako that day kasi ihahatid ako ni papa using his car at ni mama sa school. A very good headstart of the day. and another thing eh Maaga ako on that day. I remember every little details of that remarkable day ng childhood ko. I was using a pink backpack and my hair was braided on both sides. Im really happy till i reach the school. Sana maging tunay na maganda ang araw na ito sa akin. *Crossfingers* Sana walang mang asar sakin today, please lord. :))) Im so excited. I proceed to the second floor.

Along the stairs, I can hear my classmates voices and their noise. It made me smile till i reached the Open door  and suddenly, the noise stopped and my classmates as well.

Lahat sila nakatitig sa akin at ang smile ko kanina ay unti unting nawala.

"Ang pangit mo! Kabayo! haha." Sigaw na isa kong classmate at binato ako ng papel

"ay yung iyaking kabayo oh pumasok na! haha whoo! batuhin."

"Germs! yuck, dapat di kana pumasok! mahawa pa kami sa virus mo!"

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. Tawa nila. Pinagbabato nila ako lahat ng papel while they are calling me awful names. Lahat sila, Mapababae o mapalalaki kahit yung isa kong friend na kala ko BFF eh ayun, ginagawa din yung ginagawa sakin. And the last thing i did was to drop  my pink bag to the floor and run downstairs to the Comfort Room. Literally, I get comfort there. I cried. yun lang naman ang magagawa ko, hanggang dun lang  ako.

Im not brave enough to fight back.

Im not beautiful nor rich like them.

I cannot go with their trip in their lives.

all i can do is to cry and cry.

Ayoko na din magsabi sa parents ko kasi it always ending up naiistorbo ko sila kakapunta sa principal's office and baka nagsasawa na sila. Ayoko na din magsumbong sa teacher kasi the last time i did it my adviser told me na " Kasalanan mo kasi eh. Iyakin ka kaya ang sarap mo asarin."  It marked thats why i never had the guts to do it again. walang nagtatanggol sa akin.

I am just a weak one

Nobody likes me

Im weird.

All i can do is to cry

I am not like them

Im a Trash

Im No one

I'M NOBODY.

/End of Flasback.

#madrama :D