Το τέλος της Αθωότητας

Κεφάλαιο 7

«Όχι, δεν έχει κάτι. Μάλλον τον έχουν επηρεάσει οι συνθήκες.», είπε.

Σύντομα είχε νυχτώσει και ο Τσάρλι ακόμα δεν είχε επιστρέψει. Ο Γουίλ επειδή φοβόταν είχε έρθει να κοιμηθεί δίπλα μου. Μόλις τον πήρε ο ύπνος σηκώθηκα και πήγα στην θάλασσα, δίπλα στην σκηνή. Πήγαινα εκεί όταν ήθελα να σκεφτώ. Έτσι όπως, βγήκα από την θάλασσα είδα τον Τσάρλι να κάθεται στην άμμο. Όταν με είδε, ήρθε προς το μέρος μου.

«Αλάσκα;», ρώτησε.

«Τι θες;» ,απάντησα νευριασμένα.

«Τι έπαθες τώρα;», ξαναρώτησε με ένα αγνό χαμόγελο.

«Τσάρλι δεν μας παρατάς...», είπα.

Άρχισε να γελάει. Κλώτσησα λίγη άμμο με το πόδι μου. Με κοίταξε χωρίς να πει τίποτα αλλά διέκρινα ένα μικρό χαμόγελο.

«Δεν σε είχα για τόσο σκληρή.», είπε ειρωνικά. Γέλασα.

«Για πες τώρα, τι έγινε πριν;», είπα και ήλπιζα να μην εκνευριστεί και φύγει ξανά.

«Αυτό μικρή, δεν σε αφορά.», είπε .

«Καλά...», είπα και εγώ.

Όταν φτάσαμε στην σκηνή, πήγα και ξάπλωσα δίπλα στον Γουίλ.

«Πως πήγε;», ρώτησε ο Γουίλ πονηρά.

«Τί; Γιατί δεν κοιμάσαι;», προσπάθησα να πω αυστηρά.

«Έλα που δεν καταλαβαίνεις.», συνέχισε.

«Δεν έγινε κάτι.», απάντησα.

Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του σαν να με κορόιδευέ.

Μέσα σε λίγο με είχε πάρει ο ύπνος.

Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησα, ο Γουίλ δεν ήταν δίπλα μου. Γύρισα σιγά σιγά για να δω τι γίνεται και μίλαγε με τον Τσάρλι. Έκανα την κοιμισμένη για να ακούσω τι έλεγαν αλλά τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν το χαμόγελο του. Αυτό το χαμόγελο.

Σηκώθηκα και πλησίασα τον Τσάρλι.

«Γεια. Λέω να πάρω τον Γουίλ και να πάμε για καμιά βουτιά στη θάλασσα. Πώς σου φαίνεται;», με ρώτησε.

«Ναι, γιατί όχι;», απάντησα.

Μετά από λίγο ο Τσάρλι φώναξε τον Γουίλ και πήγαμε. Ήταν πολύ ήσυχα. Καλά να μου πεις πώς να είχε φασαρία αφού ο κόσμος είχε εγκαταλείψει τα σπίτια του. Όποτε το σκεφτόμουν μου έφερνε αναμνήσεις.

Τα νερά ήταν χαλαρά. Καθίσαμε και για μια στιγμή κοίταξα τον Τσάρλι. Εκείνος με κοίταξε πίσω με το βαθύ του βλέμμα . Ανατρίχιασα. Όταν ακούστηκαν φωνές να πλησιάζουν, κοίταξα αλλού. Ήταν ο Μάνος και ο Νίκος. Πριν προλάβουμε να πούμε κάτι είχαν ήδη βγάλει τα ρούχα τους και ετοιμαζόντουσαν να βουτήξουν. Μέσα σε λίγο όμως το νερό άλλαξε. Έγινε πιο δυνατό. Όταν πήγα να βγω άκουσα έναν ήχο που δεν μπορούσα να περιγράψω. Γύρισα να δω. Τι στον διάβολο. Τσουνάμι.

«Μπείτε στο νερό. ΤΩΡΑ.», φώναξα και μπήκα στο νερό. Δεν πρόλαβα να δω αν οι άλλοι μπήκαν. Ξαφνικά τραβήχτηκα μέσα στο νερό. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

(Θέλω να πω συγνώμη γιατί τα τελευταία κεφάλαια είναι πολύ μικρά)

Τι έγινε μόλις τώρα;