I ' M FİNE ♡

## 2 ## Joseph

@kuraikagetsu111 ' e ithaf edildi.

BİRİNCİ BÖLÜM SONU ⤵⤵

Bir adım atıcaktım ki sanki bir sürü kişi bana
" Umay arkana bak Umay arkana bak " diyordu. İçimden gelen sesle arkama baktım. Karşımdaki manzarayı görmemle beynimden vurulmuşa döndüm.

Çünkü şu an karşımda gördüğüm manzarada , 2 yıl önce boynumdaki yara izini aldığım kazada , yanımda arabayı kullanan , kaza sonrası kurtarılamadığı için , arabada yanarak gencecik yaşında hayatı bırakan , on sekiz yıllık can dostum gülerek bir köpekle oynuyordu.

⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇

Ama bu mümkün değildi ki. O ölmüştü. Hemde feci bir şekilde ölmüştü. Bu nasıl olur. 2 yıldır onu unutmaya çalışırken birden karşıma çıkması çok garipti.

Bunları düşünürken yoldan geçen bir kızın
" ah neden ağlıyorsunuz " demesiyle ağladığımı farkedip kendime geldim.

Umay : Şşey boşver canım. Seni telaşlandırdım galiba üzgünüm. Ve anlayışın içinde teşekkürler. Ama gitmeliyim.

Dedikten sonra kız önümde eğilip selam verdi. Ona gülümsedikten sonra tekrar önüme döndüm.
Ve karşımdaki manzarayı izlemeye devam ettim. Köpekle oynuyordu. Sonra köpeğe minik bir öpücük kondurup onu yere bıraktı. Ayağa kalktı. Benim yürüdüğüm yöne doğru yürümeye başladı.

O an ağzımdan istemsizce bir fısıltı çıktı.

Umay : Joseph. ( Cozıf ya da Cozır diye okunuyor. İstediğiniz gibi okuyabilirsiniz. ☺ )

Sonra hızlıca kalçamında altında olan pembe mor karışımı fazla kıvırcık aşırı fazla kıvırcık saçlarımı hafif topuz yapıp kapüşonumu kafama geçirdim. Cebimden şansıma çıkardığım ama o da siyah olan maskemi ağzıma yerleştirdim. Ve onun ardından yürümeye başladım.

Saat sekize kırk vardı. Yani yedi buçuğa on vardı. Yani yediyi yirmi geçiyordu. Of anla işte dostum saat geç ! Hava karanlık.

Yürüdükçe ikiden fazla katlı olan villalara yaklaşıyorduk. Buna zıtlıkla etraf daha da ıssızlaşıyordu. Kirpiğimde hissettiğim ıslaklıkla kafamı yukarı gökyüzüne çevirdim. Yaģmur yağıcaktı.

Kafamı indirdiğimde çocuk yoktu. Kaçsa sesinide duyardım. Demek ki takip edildiğini anladı. O zaman buralarda bir yededir kesin. Az önceki adımlarıma kıyasla biraz hızlı yürüyerek etrafıma arabaların arkalarına bakıyordum..

Tam çocuk kaçmış diyicekken bir beden tarafından omzumdan tutulup sertçe kaldırılıp duvara vuruldum. Bedenin sahibine minik bir bakış atıp gözlerimi kapattım. Karşımdakinin yüzü sinirliydi. Ama o sinirli yüzü o kadar özlemiştim ki omzumla beni duvara çarptıktan sonra yaralı eliminde duvara değmesiyle elimden akan sıcacık kan ve sızısını umursamamayı seçmiştim.

Sonra konuşmaya başladı. Sesinide yüzü kadar çok özlemiştim.

Biraz konuştu. Kim olduğumu falan sordu. Ama ben gözlerim kapalı 2 yıldır duyamadığım için delirmiş raddesine gelmemi sağlayan sesi dinliyordum.

Biraz daha konuştu. Baktı benden çıt yok kendi kendine konuşmaya başladı. Sonra yavaşça gözlerimi açtım. Gözlerimi açmamla onun da gözleri şaşkınlıkla açıldı.

Joseph olduğu düşünülen kişinin ağzından

Takip edildiğimi anlıyordum. Yandan kaçamak bir bakış attığımda beni takip eden kişi gökyüzüne bakıyordu. Bunu fırsat bilip saklandım. Sonra gelip beni aramaya başladı. Omzundan tutup onu duvara vurdum. Gözleri kapalıydı.