"ยิ้มอะไรอยู่ได้คนเดียวน่ะ มิสเตอร์ดาไนน์?"
เสียงเรียบแต่ทรงพลังดังขึ้นเรียกสติที่ลอยไปไกลของเขาให้กลับมา ก็พบกับสายตาที่จ้องจับผิดของศาสตราจารย์ประจำวิชานามว่า อแมนด้า ที่กำลังบรรยายอยู่หน้าคลาส "การสอนของฉันมันมีอะไรน่าขำอย่างงั้นหรือ?"
ดีแลนหุบยิ้ม(ที่ไม่รู้ตัวว่ายิ้ม)ทันที "ขอโทษครับ มิซซิสอแมนด้า"
อแมนด้าหรี่ตามองนักศึกษาหนุ่มด้วยสายตาตำหนิ ก่อนจะเริ่มบรรยายต่อจากที่ค้างไว้...
"แปลกนะ ปกตินายตั้งใจเรียนตลอดนี่นา มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นงั้นเหรอ?" รูเพิร์ต ทราวิส หนึ่งในคลาสเมตที่เขามักไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆถามขึ้นหลังจากจบเล็คเชอร์คลาสของศ.อแมนด้า
"ไม่มีอะไรมากหรอก" ดีแลนตอบแบบไม่ใส่ใจระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินไปหาอาหารรอบบ่ายกิน ...ใช่ มันคืออาหารรอบบ่าย เพราะอแมนด้าไม่เคยเลิกคลาสตรงเวลา...
"ไม่มี? อย่ามาโกหกหน่อยเลย"
"ไม่ได้โกหกซะหน่อย"
"นายกำลังทำอยู่"
"ฉันทำอะไร?"
"..."
"..."
รูเพิร์ตหยุดเดินแล้วจ้องหน้าเขาตรงๆ ...คาดคั้น...
สุดท้ายดีแลนก็ยกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นการยอมแพ้ "โอเคๆ ยอมแล้ว"
"แล้วนั่น" รูเพิร์ตชี้ที่มือที่ผ้าก๊อซพันอยู่ของอีกฝ่าย "ว่าจะถามตั้งแต่เริ่มคลาสแล้ว ไปโดนอะไรมาเหรอ?"
"แมวน่ะ"
"นายเลี้ยงแมวด้วย?"
"เปล่า" แต่...นั่นก็น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะ...
รูเพิร์ตกอดอก "สรุป เรื่องดีๆที่ว่าคือ...?"
ดีแลนถอนหายใจช้าๆ "ฉันคิดว่า...เจอคนที่ชอบเข้าแล้วน่ะ"
YOU ARE READING
[Fanfic DBH] : Chocolate Coffee
FanfictionDetroit Become Human แฟนฟิคเรื่องที่สองจ้า (RK900/Gavin)