AYİN

BÖLÜM 1

     Annemin ölümü benim için çok ağır oldu.Yaşadıklarımı daha fazla kaldıramayıp bir psikolojik seansa katılmaya karar verdim.Bu seanslarda insanlar atlatamadıkları olayları,üstlerindeki bunalım halini biraz da olsa azaltmak için çemberin etrafındaki diğer insanlara anlatır ve konuşmak isteyenler bu konuyla ilgili yorumlar yaparlar.İlk seansta aklımdan geçenleri anlatmak için sıra bana geldi.

    "Annem gerçekten çok iyi bir insandı.Çevresindekiler ise onu tam aksine ketum bir insan olarak görürdü.Aslında onu biraz tanısalar yanıldıklarını fark ederlerdi.İnsanları gereksiz yere yargılamak bazıları için gerçekten de çok kolay.İnsan ailesinden birinin ölümünü nasıl kaldırabilir ki?"ağlamam ile sözüm yarıda kaldı. Salonda sadece benim sesim yankılanırken Samantha'nın konuşmaya girmesi odak noktasını değiştirdi. "Elbette kaldıramaz. Bir zamanlar kızım vardı. 12 yaşındaydı... Bir okul gezisinde otobüsünün devrilmesiyle hayatını kaybetti. Şu an 51 yaşındayım ve görmüş olduğun gibi hala bunu atlatmaya çalışıyorum." diyerek başını eğdi Samantha. Söylediklerini duyduğumda kendi acılarımızı paylaşmış olduğumuzu hissettim. Bu da üzerimdeki acının hafiflemesine sebep oldu.

Her gün olduğu gibi KuzeyKarolina Pinehurst'deki evimizde, saat 5'de akşam yemeğimizi yemek için masaya oturduk. Kocam Joseph, bana bugün neler yaptığımı anlatmamı beklercesine baktı. Fakat ben ona bir seansa katıldığımı söylemek istemedim. Ondan biraz bağımsız kalmanın bana iyi geleceğine emindim.

Kızım Mary "Baba, arkadaşlarımdan biri bugün evinde küçük bir parti verecek. Beni götürebilir misin? Yoksa Caleb'a beni almasını söyleyeceğim." diyerek lafa girdi. Joseph'in "Elbette götürürüm." demesiyle başımı yemekten kaldırdım. Onunla dün, oğlumuz Antony'i bu akşamki buz hokeyi final maçına götürmesi hakkında konuşmuştuk. Bana zorla da olsa götüreceğini söylemişti. Her saniye, Antony'den nefret ettiğini bana hissettiriyordu. Bilerek yaptığını düşündüm.  Derin bir nefes alıp Joseph'in dikkatini üzerime çektim. Sinirlendiğimi anlamış olmalıydı ki gözlerini benden kaçırarak tekrar Mary'e döndü. Antony'nin ise üzüldüğünü görmek o kadar zor değildi.

Joseph ile Mary çoktan evden çıkmışlardı. Antony'nin çantasını hazırlamasını bekledim. "Beni babamın götürmesi gerekiyordu." Diyerek bana döndü. "Biliyorum.Hadi geç kalmayalım." Diyerek arkasına sarıldım ve ardından evden ayrıldık.

"Her ne kadar yansıtmamaya çalışsan da anlayabiliyorum. Artık 22 yaşındayım. Babam benden nefret ediyor." Dedi. Gözlerimi yoldan çekip ona baktım. "Antony böyle düşünmeni istemiyorum. Elbette ki seni seviyoruz." Diyerek teselli etmeye çalıştım ve yola geri döndüm. Derin bir iç çekti. "Beni teselli etmene gerek yok anne. Alıştım artık." Dedi. "Maçına odaklanmalısın. Takımının kaderi senin elinde. Kalecisin ne de olsa." Dedim gülerek. Bu buruk bir gülümsemeydi. Bana baktığını her ne kadar ona bakmasam da hissedebiliyordum. Kafasını koltuğa daha çok gömdü. "Her zaman Mary ile birlikte, gerçekten benimle hiçbir şey yapmak istemiyor. Bazen düşünmeden duramıyorum. Bu da dikkatimin bir hayli dağılmasına sebep oluyor." dedi. Joseph'e defalarca nefretini yansıtmamasını söyledim. Bu davranışından nefret ediyorum. Antony'nin dünyaya gelmesini asla istememişti ve, sebepsiz bir şekilde oğlumuzun suratsız bir yaratığa benzediğini düşünüyordu.  Derin bir sessizlik içinde maçın yapılacağı stada ulaştık.

Stadyuma doğru ilerlerken Antony aniden dönerek "Çantam! Çantamı arabada unuttum." dedi. Çantama attığım anahtarı çıkartıp ona uzattım. "Çabuk al." dedim.Evden ayrıldığımızdan beri çok dalgın. Joseph'in davranışları kesinlikle onu çok derinden etkiliyordu. Bunu görebiliyordum. Stada girdiğimizde, buzun verdiği soğukluğu hissettim.

-

Heyecanlı bekleyişimiz sona erdi. Dengeli giden maç ilk devrenin sonlarında rakip takımın arayı iyice açmasıyla berbat bir hal aldı. İkinci devre de bu şekilde sonlandı. Son devrede ise maçın tekrar dengeli bir hal almasını umut ettim.

                                                                   ...