Anthem of the Angels

Hoofdstuk 4

Daar zat ik dan. Het was me eigen schuld. Ik moest zo nodig nog naar Michael toe.

Nu zit ik in een klein kamertje zonder ramen. De enige voorwerpen in deze kamer waren : een bureau, twee stoelen en een staande lamp.

Ik zit hier nu al ongeveer een half uur. Dan hoor ik voetstappen en gaat de deur open. De vrouw, die mevrouw Daret word genoemd, gaat aan de andere kant van het bureau zitten.

Ze kijkt eerst een tijdje naar iets dat in de la ligt. Wat weet ik niet. Dan richt ze haar blik op mij. 'Zo'. zegt ze dan.

'Omdat je hier nog maar net bent kom je ervan af met alleen een waarschuwing. Maar de volgende keer word je gestraft.

Wat als iemand je had gezien? Dan zouden we allemaal in gevaar zijn'. 'Het spijt me mevrouw, dat was niet mijn bedoeling. Ik wou alleen afscheid nemen'.

'Dat weet ik ook wel maar toch moet je wel oppassen met de acties die je onderneemt. Voor nu kan je gaan'.

Ik sta snel op en loop weg zonder nog een woord te zeggen. Straks bedenkt ze zich nog.

Ik loop de trap op naar mijn kamer maar zie een heel andere gang. Ik ben vast de verkeerde trap opgegaan.

Ik loop naar het einde van de gang en zie dan een grote hal. Wat ziet dat er chique uit zeg! Aan de andere kant van de hal zie ik een schuifdeur.

Hij leidt naar een prachtige tuin met bloemen, een zwembad, schommelbank en zelfs een mini-bar.

'Wat doe jij hier loser, je zit in het verkeerde gebouw'. Ik draai me om en zie een groepje meiden bij de deuropening staan.

Een van die meiden is Kathy. 'Hoi Kathy'. zeg ik dan. 'Ken jij haar?!' roept de blonde met de prada tas verschrikt uit.

'Nee, ik heb haar alleen maar hier naartoe gebracht. Zij is de uitverkorene'. 'Wat ben ik?' vraag ik verward. Alle meiden kijken me ineens heel eng aan. Ik krijg er de kriebels van.

'Wat is je naam eigenlijk?' vraagt de blonde weer. 'Cloë'. zeg ik een beetje nerveus. De meiden beginnen dan rondjes om me heen te lopen en me van top tot teen te onderzoeken.

'Zo, Cloë ik neem aan dat ze je nog niks over jouw toekomst hebben gezegd'. 'Wat is daarmee dan?' 'Jij bent bijzonder Cloë. Dat hebben ze vast wel gezegd maar waarschijnlijk niet waarom hè'.

Ik dacht terug aan het gesprek met Lisette, zij zei ook dat ik speciaal was. Wat zou ze bedoelen? 'Waarom ben ik speciaal, dat zijn we toch allemaal?'

'Er is lang geleden een voorspelling ontstaan, dat er een nieuw meisje hier naartoe zou worden gebracht die ongelooflijke gaven zou bezitten.

Maar wat we niet zouden weten is aan welke kant ze staat.' Dat kan ik niet zijn, ik weet 100% zeker aan welke kant ik sta. Ik sta aan de kant van het goede!

'Wat voor krachten zou ik hebben?' vroeg ik voorzichtig. De blonde nam weer het woord. 'Ze zeiden dat je het weer kon veranderen.

Als je boos bent zou je bijvoorbeeld alles om je heen in brand kunnen zetten en wanneer je verdrietig bent kan je alles bevriezen. Ook zeiden ze dat je de rest van je krachten zelf moet ontdekken.'

Ik dacht er nog eens goed over na, waarom hebben ze mij dit niet verteld? Dit is echt geweldig! Waarom zouden ze het eigenlijk voor me verbergen?

Langzamerhand voelde ik dat ik steeds bozer werd op Lisette en Mevrouw Daret. Opeens merkte ik op dat het groepje meiden afstand had genomen.

Ik keek ze niet begrijpend aan. Een van de meiden die nog niks had gezegd wees naar een spiegel naast me.

Vol verbazing keek ik erin en zag dat ik rode ogen had. Niet zoals wanneer je hebt gehuild maar het vampier kleurtje. Ik schrok ervan en mijn ogen werden weer normaal.

Ik richte mijn aandacht weer op het groepje meiden en er verscheen een grijns op mijn gezicht. Ik was dus echt het meisje van de voorspelling!

'Wij kunnen je leren je nieuwe gaven te beheersen en de anderen te ontdekken. Kom bij ons wonen dat andere studentenhuis is hartstikke suf'.

De vraag bleef in de lucht hangen, wachtend totdat ik het zou beantwoorden. 'Nee je hebt het mis.' zei ik nog steeds met een grijns op mijn gezicht. 'Dat andere studentenhuis is cool.'

Ze keken me allemaal verward aan. Toen deed ik iets waar ik later nog spijt van zou krijgen. Ik liep naar buiten en bleef voor het andere huis staan. De meiden waren me gevolgt en stonden achter me.

Ik was me diep aan het concentreren toen ik iemand hoorde lachen. Ik keek naar het huis en het zat onder een dun laagje ijs, niettemin een heel sterk laagje.

Ik hoorde binnen meiden gillen en daarna hoorde ik dat sommige meiden op de grond vielen. Het hele huis zat onder het ijs. Ik draaide me naar de meiden.

'Ik zei toch dat het huis cool was.' Ik keek de meiden heel onschuldig aan, we barstten allemaal in lachen uit.

De meiden gaven me om de beurt een knuffel en we liepen toen allemaal weer terug naar het andere huis.

Zo dit was het alweer sorry dat het zolang duurde.

Ik ga snel verder met het volgende hoofdstuk maar ik publiceer hem pas wanneer ik 45 lezers heb.

Ook wil ik eraan toevoegen dat als je wilt dat jouw personage er in voorkomt, je dat gewoon kunt vragen.

Je kan me eigenlijk alles vragen.

p.s. aan het einde van elk hoofdstuk ga ik jullie nog wat leuke boeken adviceren.

Het boek van dit hoofdstuk is: Does it hurt? van kikika

kusjes Justnaomi