''Bizi birbirimize bağlayan şey aramızdaki sevgidir.Kalpler birbirine yakın olduktan sonra engeller aşılır.'' Üff sabaha kadar bulaşıkları ancak bitirmiştim.Tamam kötü olduğnu biliyorum.Ama tatlı yakışıklı Kris' in günlüğünün sadece bir kısmını okudum.Minicik bir kısım.O kadardan birşey olmaz.Hem anlayacağınıda sanıyorum.
''Kris nerede acaba ? abimgil gelmediği için sorun yok.Fakat neredeydi ? yoksa kaçtımı ? bu kadar kardeşime ihtiyacı varken kaçması mümkün değil bence aman neyse gelir yakında.O sırada annem odanın kapısını açtı.
''Abingil yokken onların odasıını mı dağıtıyorsn ? Şu dağınıklığa bak! Aslan yattığı yerden belli olur derler.
Hiç farkına varmamıştım.Kris gerçektende çok dağıtmıştı odayı.Salak kafam günlüğü görür görmez oraya koş değilmi? İnsan önce bir odaya bakar di mi ?! Annem gerçekten çok kızmıştı onu sakinleştirmem lazımdı.Annemi çok iyi tanıyordum.
Annem en çok çukulatayı severdi.Odayı mızmızlana mızmızlana topladıktan sonra doğruca anneme çukulatalı kurabiye yapmak için mutfağa gittim.Mutfağa girmekten nefret ederdim.Hala da nefret ediyorum.Lakin bunu annemi üzmeden önce düşünecektim.
''Aklıma gelmişken ben kurabiye yapmayı da bilmiyorum ki neyse hemen eceyi arayayım.Ece çok tatlı ,anlayışlı marifetli bir kız kesi dalga geçecek kurabiye yapmayı da bilmiyorsun diye.Ece aslında samimi olduğum nadir insanlardan biri beni anlamasada en azından anlamaya çalışıyor.Bu bana yetiyorda artıyor bile.
''Selam ece bana kurabiye yapmayı acilen öğretmen lazım lütfen...''
''hmm anlaşılan o ki kalbini birini kaptırmışsın kurabiyeyi seven birine ha?''
''Saçmalama biliyorsun annemi kızdırdım ona kurabiye yapıp kendimi affettireceğim.''
''Üff bende o kadar heyecanlanmıştım.Neyse şuan biraz işim var daha sonra sana mesaj atarım önce malzemeleri çıkar.''
Evet tezgaha tüm malzemeleri çıkardım.Eceden uzun süre mesaj gelmeyince interntten çukulatalı kurabiye tarifine baktım.Gerçektende bu kadar kolaymıymış demek isterdim diyemedim çünkü çok zorlandım yaparken harika kurabiyelerimizi fırına koydum.
Annem şuan odasında mışıl mışıl tıpkı bir kedi gibi uyuyordu.Demek bu yüzden mutfakta hamurla yaptığım savaş dolayısıyla çıkardığım gürültüden bir haberdi.
''ÜFff Kris ala ortalarda yok derken kapı çaldı.Koşa koşa kapıyı açtım.Gelen beklediğim kişi yani kristi.Çok telaşlı bir şekilde ''Çabuk ol takip ediliyoruz kaçmalıyız .'' dedi.Ne olduğunu bile sormama izin vermeden kolundan çekiştirdiği gibi havalı siyah arabasına bindirdi.
''Ne oldu anlatsana Kris ?
''Acele etmeliyiz tehlikeyi atlatığımız an söz veriyorum herşeyi anlatacağım.'' arabayı o kadar hızlı sürüyordu ki neredeyse kusacaktım.
Bana ''Sakın arkana bakma'' dedi.Çok meraklı ve söz dinlemeyen bir kız olduğum için arkama bakma gereği duydum.
''KAHRETSİN keşke arkama bakmasaydım o da neydi öyle? Korkmaktanda korkmaya başladığım anı yaşıyordum.Bu hayatımda ilk kez oluyordu.Hayatımda ilk kez ölümüne korkuyordum. Arkamda gördüğüm şeylere inanamadım yanlışmı görüyordum yoksa bunlar gerçektende Kurtadamlar mıydı ? Eğer öyleyse Krisle ne işleri vardı ?
