Thank you

EPILOOG

~ Een halfjaar later ~

Na Rose haar laatste berichtje aan de jongens heeft ze alle nummers verwijderd en geblokkeerd. Ze wilde niks meer met hen te maken hebben. Nu, een halfjaar later, is Rose weer gelukkig. Ze heeft Sophie, die er al die tijd geweest is. Ze heeft haar ouders, die haar door dik en dun steunden. Ze heeft haar broer, die alles doet wat hij kan om haar te zien lachen. En dat, dat is alles wat Rose nodig heeft.

—————

Rose loopt huppelend de supermarkt binnen als ze plots tegen iemand opbotst. Wanneer ze omhoog kijkt worden haar ogen groot. Voor haar staan de jongens van One Direction. Rose staat op het punt naar binnen te lopen als ze plots een hand rond haar pols voelt. Vlug kijkt ze omhoog, om recht in de blauwe ogen van Louis te kijken.

"Rose, can we talk?" vroeg Louis nerveus.

"Guys, I left the conversation for a reason. I deleted all your information for a reason. I moved on without you guys." vertelde Rose de jongens eerlijk, terwijl zenuwen door haar aderen gierden.

"Just 5 minutes, please? We really want to talk." vroeg nu ook Harry nerveus.

"Alright then, 5 minutes. Let's go to Starbucks." stelde Rose voor, terwijl ze diep vanbinnen doodging van de zenuwen.

—————

"Okay, you guys can explain now. I have my coffee so I am happy." vertelde Rose de jongens glimlachend. Ze wilde de jongens duidelijk maken dat ze ook zonder hen kon, al wist ze zelf goed genoeg dat ze nog maar 1 maand zónder rode ogen buiten rondliep.

"We don't really have much explaining to do. Not to sound mean or something. But we already told you everything on stage, 6 months ago." vertelde Harry haar.

"I know you guys already explained everything and apologised a lot, but I couldn't forgive you back then. It took me 5 freaking months to move on, 5 months to stop crying myself asleep because of what happened. How do I know you guys won't betray me ever again?" legde Rose haar acties uit, terwijl ze dondersgoed wist dat de jongens degene zouden moeten zijn die hun acties uitlegden.

"Just give us one chance to prove ourselves. One chance is al we ask for." smeekte Niall.

Weer heerste er minutenlang een stilte. Deze stilte was nog erger dan die op het podium, 6 maanden geleden. Het 'lot' van deze jongens lag in handen van Rose, en dat wist ze maar al te goed. Toch nam ze alle tijd die ze nodig had om een beslissing te maken.

Minuten tikten voorbij, terwijl de jongens Rose smekend bleven aankijken. Uiteindelijk nam Rose de beslissing die niet alleen het leven van de jongens zou veranderen, maar ook haar eigen leven.

"Okay, one chance."