Gizem

9.Bölüm ''Acı''

İnsanın yaşadıkları acılar,insanı bir uçurumdan atacak gibi. Ne yapacağını bilmeden elini kolunu bağlıyor,düşünceler içinde kaybolup gidiyor. Acılar içinde boğulmak,gerçeklere karşı göğüs germek,dayanmak insanı bazen fazlasıyla zorluyor. Odam şuan benim için bir sığınak. Yaşadıklarım gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor. Yıllarca bir yalan ile yaşamak insan için çok zor bir durum. Annemin sesiyle irkiliyorum. Aşadağıdan sesleniyor. Ama ben ona aldırış bile etmiyorum. Bugün için bir planım yok odamın duvarlarını bile izlemek mantıklı geliyor bana. Aşağıya inip yüzleşmeye cesaretim yok. Ne yapacağım hakkında en küçük bir fikrim dahi yok. Gücüm kalmadı artık. Saate doğru başımı çeviriyorum. Okul zamanı. Gitmek en iyisi ama annemler gidiyor. Unuttum. Babaannemlere gidiyorlar. En iyisi gidip aşağıya konuşayım. Kimde kalacağım ? Kapıya doğru yöneliyorum. Aşağıya iniyorum. Annemler bavullarını almış. Kapının önünde dikiliyor. Kim belir belki gelmeseydim bir hoşçakal demeden gideceklerdi. Konuşmaya başlıyorum. ''Hemen mi gidiyorsunuz?''

Annemden cevap geliyor. ''Evet.'' Bilmiyorum ama içimde bir boşluk oluşuyor. İlk defa ailemden uzak kalacaktım. Gözlerimin hafif hafif dolduğunu hissediyorum. Hızlı bir şekilde ikisinede sarılıyorum. Kapının açılış sesini duyuyorum. Fakat daha en önemli sorumu sormadım. ''Beni kim alacak nerde kalıcam?''  Annemden ses geliyor. ''Akşam saat 6 da babanın bir arkadaşı gelip alacak seni.'' Babanı deyince bir garip oldum. ''Tamam o zaman size hayırlı yolculuklar.'' Kapıdan onları uğurluyorum. ''Gittiler.'' diye içimden geçiriyorum.  Odama çıkıp üstümü değiştiriyorum. Formalarımı giyiyorum. Okul yoluna doğru çıkıyorum. Okul kapısının oraya gelince birden ''Acaba girmesem mi ?.'' diye geçiriyorum. içimden. Kafa dağıtmak için girmeye karar veriyorum. Dersler bitti. Poyraz okula gelmemişti. Saat 6 ya geliyordu. Kapının önünde koca bir çantayla bekledim gelecek adamı. Adam geldiğinde gözlerime inanamamıştım.