özlüyorum seni.
daha doğrusu,
'Özlem' dışı bir his bu
belki bir ihtiyaç, belki bir oyun
boşluk doldurma oyunu
sol yanımda duran boşluğu
neyle doldursam, bilemedim
kaç zaman uğraştım
çabaladım, olmadı
hiç kimseye sırtımı yaslamadım,
herkesle aramda bir mesafe bıraktım
gelip doldurursun diye,
gelmedin.
ama kızmadım, olgun davrandım
ne yapmam gerektiyse onu yaptım
bazen adımlarım kısa kaldı
bazen boyumu aşan sularda dolaştım
yine de boğulmadım.
bıraktığın her şey bana emanet
mesela yokluğun
asırlarca bekliyormuş gibi yıpranmışlığım var
her büyüğün nasihatıdır ya
Allah'tan umut kesilmez,
"Umut"
O da bana emanet
avazım çıkana kadar bağırdım, gel diye
gelmedin
gelmek bir yana
adımların hep ters yöne ilerledi
avazım çıktığı kadar susuyorum şimdi
büyüdü ruhum
gözlerimin kenarı kırıştı
yazdıklarım avucumda buruştu
hep bir adım geç kaldığım hayatın modifiyeli bir sokağı gibiydi gözlerin
bol yağmurlu bir akşamüzeri seni özledim
çocukluğumu bilinçaltımda açtığım bir ekrandan izledim
ağladım
karnımı dizlerime çekip kollarımı bağladım
gözlerimdeki yaşlar dudaklarıma çarparken
buğulu seslendim sana
'mutluyum' diye
mutlu değildim, sakladım
"çarpışan arabalarla yaşadığım mutluluğa eşdeğer,
çarparsa gözlerin gözlerime eğer."
