Acı (Sasunaru)

0.5

***Naruto***

"Bu dedikodular da neyin nesi? Ne demek istiyordu o aptallar? "

Sessiz kalıp gözlerimi kaçırmakla yetindim. Benden nefret etmesinden korkuyordum. Çünkü ben ondan... Hoşlanıyorum...

"Naruto cevap ver."

Bu kez yüzümün kenarlarından tutup beni kendine çevirdi. Gözlerim onun simsiyah, karanlık bir geceyi anımsatan donuk gözleriyle karşılaşınca hafiften ürperirken suratımın tekrar domates misali kızardığını tahmin edebiliyordum. Yüzümü narince tutan elleri çok yumuşak ve buz gibiydi.

Gözlerimin dolduğunu hissettim bu kez. Ona anlatmaktan korkmuştum. O benden nefret ederse yaşayamayacak gibi hissediyordum. Yaşlar minik minik mavi gözlerimden yağmur edasıyla akmaya başladı. Durduramıyordum. Herkesten her şeyden nefret etmek istiyordum. Onların benden nefret ettikleri gibi. Ama olmaz. Ben böyle olamam. Sevgiyi hissetmek istiyorum. Ve hissediyorum da.

"Naruto. Anlat bana. Lütfen. "

Gözlerini acı çektiğini ifade eder bir şekilde tekrar benimkilerle buluşturdu. O gözler sanki hissettiği acıyla geceye bürünmüş, kalbi ise ay gibi başkalarının ışığını yansıtıyordu. Arkadaşlarının. Belki ben de o ışığın arasındayımdır. Beni de bir güneş, güneş olmasa bile bir ışık kaynağı olarak görüyordur umarım.

Ellerini yüzümün kenarlarından yukarı doğru kaydırdı ve baş parmağıyla yumuşak dokunuşlarla göz yaşlarımı sildi. Benim acı çekmemi istemiyor gibiydi. Kendisi bilmediğim şeyler mi yaşamıştı ve beni bu yüzden mi koruyordu acaba.

"Bana her şeyini anlatabileceğini biliyorsun değil mi? "

"E.. Evet. "

Sesimi kontrol etmeye çalıştım. Benim için endişelendiğini anlamıştım.

"Onu ben öldürmedim. "

Sasuke beni ilgiyke dinlemeye devam etti.

"Tam aksine. O beni öldürmeye çalıştı. "

Gözlerine bu kez şaşkınlığı davet etmişti. Ardına kadar açılan gözleri hala donuk ve tenha sokaklar gibi sessizdi. O siyahlıklar... Çok güzeller. Neden bu kadar güzel olmak zorunda ki? Devam ettim konuşmama zor da olsa.

"Sana psikolojik hastalığımdan bahsetmiştim... "

Bu çok zordu. Kendimi tutmak, gözyaşlarımın akışını engellemek çok zordu. Şu an gözlerimi kapatsam hafifçe tekrardan dökülmeye başlayacağından eminim.

"Ben.. Ben ona dayanamıyorum.. Kimseye zarar vermek istemiyorum. "

Hissedemediğim gözyaşlarımın yeniden süzülmeye başladığını Sasuke'nin gözlerime nazikçe sürttüğü zaman anlayabilmiştim.

"Ağlama artık. "

Daha önce hissettiğim ve anlamlandıramadığım duyguyu tekrardan hissettim. Ona sarılma ve onun kokusunu içine çekme arzusu. Kıyafetini sıkıca tuttum ve başımı yavaşça göğsüne koydum. Gözyaşlarım şiddetlenirken Sasuke adeta savunmasız kalbimi sarar gibi kollarını bedenime doladı. Bir elini saçlarımda gezdirmeye başladı.

"Benden bir şey saklamanı istemiyorum Naruto. Her zaman yanında olduğumu unutma. "

"Teşekkürler, Sasuke. "

Sesim inilti gibi çıkmıştı. Boş sınıf tamamen sessizdi. Belki de okulda sadece biz vardık. Ben.. Ve Sasuke. Tabi bunun doğru olmadığını kapının açılması ile anladım.

"Çocuklar siz hala gitmediniz mi? "

İçeri giren görevliyi daha önce görmemiştim ama elindeki eşyalardan temizlik görevlisi olduğu anlaşılıyordu.