Schop in de roos | MATTHIJS DE LIGT

1.

'Anne? Godzijdank dat je opneemt,' hoor ik een opgeluchte stem door mijn mobiel komen.
Ik ga rechterop zitten in bed en gaap. 'Lisette? Wat is er aan de hand?' weet ik er uit te krijgen met mijn ochtendstem.
Denk je dat je een keer kunt uitslapen, wordt je wakker gebeld om half acht 's ochtends door je werkgever.
'Sorry dat ik je op dit tijdstip bel, maar we zitten met een groot probleem. Julian heeft me een half uur geleden gebeld met de mededeling dat zijn vrouw vannacht opgenomen is in het ziekenhuis met weeën.'
'Jeetje, die was nog lang niet uitgerekend, toch?' vraag ik geschrokken.
'Nee, elf weken te vroeg.'
Nog voordat ik kan reageren, praat ze alweer verder, 'En hoe erg dat ook is, wij zitten nu met een probleem. Julian zou vandaag een fotoreportage maken van de wedstrijd van Ajax. Ik heb Mirjam en Alex al proberen te bellen maar die nemen niet op en zelf zit ik nog tot morgen in Oostenrijk. Dus, ik weet dat sportreportages erg ongebruikelijk voor  je zijn maar ik heb je echt nodig en ik heb er vertrouwen in dat je dit kunt.'
Ik ben even stil van de opdracht die me op dit moment wordt opgedrongen. 'Wow, ja, tuurlijk,' breng ik uit.
'Kom dan alsjeblieft nú je bed uit en zorg dat je over anderhalf uur in de Amsterdam ArenA bent. Je hebt een perspas nodig, die ligt op het kantoor in het postvakje van Julian. Bel me als je in de auto zit, dan vertel ik je hoe je binnen komt en wat je moet doen.'
Met het besef dat Amsterdam een goed uur rijden is, spring ik mijn bed uit.
'Oké, ik ga m'n best doen.'
'Ik weet dat dat erg krap is maar na half tien kun je niet meer naar binnen, dus doe er alles aan om op tijd te komen. Desnoods met een paar boetes, maar we hebben deze reportage nodig anders hebben we echt nul inhoud voor de Marone van volgende week.'
Ik trek mijn kastdeuren open, 'Oké, ik bel je terug als ik in de auto zit.'
'Echt, ik ben je zó dankbaar, Anne. Nu, opschieten.'
Met een lach hang ik op en gooi mijn mobiel op bed. Ik scan snel de inhoud van mijn kledingkast, waarna ik er een zwarte skinny jeans met een zwart-witgestreept shirt en een okergeel vest uit pak. Ik kleed me snel om, stop mijn mobiel in mijn kontzak, grijp mijn cameratas en statief van het bijzettafeltje en loop op een hoog tempo de trap af, naar beneden. Ik stap in mijn instappers, pak een appel uit de fruitmand en trek de voordeur open.
Wanneer ik de deur achter me heb gesloten, vloek ik hardop. Autosleutels. En huissleutels. Ongeduldig druk ik op de bel en blijf ik bellen tot er open wordt gedaan, wat pas na een minuut gebeurt. Het slaperige hoofd van Claire staat voor me.
'Sorry Claire, ik heb ongelooflijk veel haast.' Ik ren naar binnen en pak de sleutels van het kastje.
'Oké, ik ga wel weer naar bed,' hoor ik een lome stem achter me zeggen. Ik ren weer naar buiten richting de kleine, zwarte peugeot, leg mijn cameraspullen op de bijrijdersstoel en stap achter het stuur, met het besef dat ik de appel ben vergeten. Een korte zucht volgt, waarna ik toch maar de auto start en het parkeervak verlaat.

Aangekomen bij het kantoor zet ik de auto pontificaal voor de ingang neer en ren weer naar binnen. Jeetje, dan denk je dat fotografe niet zo'n intensief beroep is.
Met het geluk dat de schuifdeuren automatisch open gaan én dat het postvakje direct bij binnenkomst binnen handbereik is, zit ik binnen enkele seconden alweer in de auto, mét de perspas. In hoog tempo rij ik weg, waarna ik binnen enkele minuten al de snelweg op rij. Ik zet mijn mobiel op de houder voor het handsfree bellen en klik het contact van Lisette aan. Binnen no-time wordt er opgenomen.
'Hoi Lisette, ik zit inmiddels op de snelweg,' deel ik mee, terwijl mijn ogen zich focussen op de meest linkerbaan, waar het gelukkig erg rustig is.
'Ik ben je ongelooflijk dankbaar, ik ben je nog wat tegoed.' Ik hoor Lisette kort lachen en ik lach ook.
'Oké, je kunt je auto zo parkeren in de parkeergarage onder de ArenA. Je kunt dan naar boven en via hoofdingang E naar binnen gaan. Vanaf daar hoop ik dat alles een beetje duidelijk en goed geregeld is en anders volg je de andere perslui maar. Ik wil dat je je in het begin vooral richt op de aanvoerder, Matthijs de Ligt. Twee pagina's zullen namelijk volledig over hem gaan. Hij is verdediger dus zorg ervoor dat je je juiste positie hebt ingenomen. Ook heb ik van Hakim Ziyech, middenvelder, een aantal goeie shots nodig, gezien hij veel in opspraak is door het uitblijven van een transfer en een verbeterd contract.'
'Ik heb echt nul verstand van voetbal. Kun je me die namen doorsturen zodat ik ze even kan opzoeken op internet?'
'Doe ik. Ik zal je niet meer langer afleiden van het rijden, hoelaat kom je aan?'
Ik werp snel een blik op de navigatie, die aangeeft dat het nog veertig minuten rijden is tot de ArenA. Dat betekent dat ik om tien over negen er zou kunnen zijn.
'Navigatie geeft tien over negen aan, maar ik denk dat het wel druk is rond de ArenA?'
'Ga daar maar vanuit, ja. Doe er alsjeblieft alles aan om op tijd te komen, desnoods rij je via de busbaan. Ik zorg dat de boetes op mijn rekening komen.'
Ik grijns, 'Komt goed.'
We zeggen elkaar gedag, waarna ik ophang. Ik trap het gaspedaal nog iets dieper in. Hard rijden, dat lukt me wel.

Na drie kwartier kom ik, ondanks de drukte, redelijk op tijd aan in de parkeergarage. Ik vind een plekje zo dicht als mogelijk bij de lift. Met een snelle blik op mijn horloge stap ik de auto uit. Inmiddels is het tien voor half tien, dat moet ik kunnen redden. Ik pak de grote cameratas van de  bijrijdersstoel en sla deze over mijn schouder heen. De perspas met het keycoard hang ik om mijn nek en het statief neem ik in mijn hand mee. In snelle looppas loop ik naar de lift.
Het geluk is me vandaag goed gestemd: ik kan er nog net inlopen voordat de deuren dicht schuiven. Samen met een aantal andere mensen loop ik de lift weer uit wanneer deze op de eerste verdieping aankomt.
Al snel vind ik het pad naar hoofdingang E en kan ik verder lopen wanneer ik mijn perspas heb laten scannen.
Onderweg kom ik een broodjeszaak tegen, waar ik een broodje gezond met een flesje water koop. Dat kan ook vast wel op de rekening van de baas, denk ik lachend bij mezelf.

In een mum van tijd heb ik de grote deuren gevonden die me naar het speelveld leiden. Bewonderend kijk ik om me heen. Het is de eerste keer dat ik het immense stadion vanaf de binnenkant zie.
Op het veld zie ik al verschillende spelers warmlopen en de tribunes zijn langzaam maar zeker vol aan het raken. Er is een deel voor de persfotografie afgezet met een aantal hekjes. Wanneer ik mijn perspas laat zien aan de bewaking kan ik door de hekjes heen lopen en kijk ik even om me heen. Er bevinden zich al tientallen fotografen die wat aan het kletsen zijn met elkaar en ondertussen hun uitrusting voor de wedstrijd gereed maken. Ik kijk even om me heen en besef dat ik geen enkel idee heb aan welke kant de verdediging van Ajax zal staan.
Mijn ogen dwalen af langs de verschillende fotografen. Wie ziet er vriendelijk uit? Mijn blik valt op een man van middelbare leeftijd. Met een volle bos grijs haar en een krulsnor ziet hij er wel redelijk aardig uit.
Ik loop af op de man, die bezig is met het verwisselen van een lens op zijn camera. Wanneer hij mij op zich af ziet lopen, kijkt hij op.
'Hallo meneer, weet u misschien aan welke kant de verdediging van Ajax staat?'
Er komt een zware lach uit zijn mond. Hij wijst naar de linkerkant van het veld, 'Aan die kant, meissie, zoals altijd.' Hij geeft me een knipoog.
Vriendelijk bedank ik hem. Ik loop een tiental meters richting de linkerkant van het veld. Tijdens het lopen merk ik dat vrijwel alle fotografen een stoeltje bij zich hebben. Had ik ook moeten doen. Langs het hele veld staan reclameborden, totdat ik een plekje tegenkom waar de twee reclameborden ongeveer een halve meter uit elkaar staan. Ik beschouw dit voor nu als de ideale plek: ik zit binnen het persfotografievak én ik kan op de grond zitten zonder dat ik wat van de wedstrijd mis. Daarbij zouden foto's met een perspectief laag vanaf de grond ook nog eens mooi beeld op kunnen leveren.
Ik zet mijn cameratas op de grond neer en leg het statief ernaast, waarna ik naast de spullen op de grond plof.
Ik pak het broodje erbij en begin, twee uur later dan gepland, aan mijn ontbijt. Ondertussen open ik het berichtje van Lisette, waar de twee namen van de voetbalspelers in staan.
Ik besluit een foto te maken van het veld en stuur de foto naar Lisette.

Anne: Ik heb het gehaald hoor!

Al snel zie ik dat Lisette online komt.

Lisette: Heel goed bezig! Wedstrijd begint om half elf dus succes!

Half elf, dat betekent dat ik nog drie kwartier niks te doen heb.
Ik besluit de twee verschillende namen van de voetballers op te zoeken op Google. Als eerste de middenvelder, Hakim Ziyech. Er verschijnt een Marokkaanse jongen op mijn beeld met gemillimeterd haar. Rugnummer 22. Daarna de aanvoerder, Matthijs de Ligt. Wanneer ik op een afbeelding klik bijt ik even op mijn lip. Bij een aanvoerder denk ik automatisch aan iemand die de oudste van het team is en dus het meeste ervaring heeft. In tegenstelling tot mijn verwachtingen verschijnt er een jonge jongen op mijn scherm met mooi blond haar en een goed gebouwd lichaam. Rugnummer 4. Dit is niet de meest verkeerde voetballer om op te focussen.
Ik leg mijn telefoon naast me neer op het gras en kijk even om me heen. Langzaam maar zeker nemen de andere fotografen hun plekken in. Veel aan de aanvallerskant van de Ajacieden, maar ook wel redelijk wat fotografen die zich in de buurt van mijn kant opstellen. Ik kijk over het veld heen. Ik zie de twee verschillende clubs warmlopen. Aan de linkerkant, mijn kant dus, de geel-zwartgestreepte shirts van Vitesse. Aan de rechterkant de welbekende Ajax-shirtjes.
Ik ga de gezichten en rugnummers van de spelers van Ajax af en al vrij snel heb ik de twee spelers die ik nodig heb gevonden. Ze doen op dit moment sprint-oefeningen. Een uitgelezen moment om eens te kijken hoe het is om voetballende mannen tijdens hun acties op de foto zetten. In een snel tempo pak ik mijn Nikon erbij en zet ik er de superzoomlens op. Ik schiet eerst een aantal foto's vanuit de losse hand, vlakbij de grond. Niet veel later pak ik mijn statief erbij. Ik verander ondertussen een aantal instellingen totdat ik het idee heb dat ik goed genoeg voorbereid ben voor het echte werk: de wedstrijd.