Schop in de roos | MATTHIJS DE LIGT

6.

Na een uur te hebben geslapen op de bank zit ik met een warme kop thee in mijn handen tegenover Claire, die verwachtingsvol naar me kijkt.
'Oké, ik begin maar bij het begin...'
Ik denk even na hoe ik het allemaal ga verwoorden.
'Nou, ik werd dus 's ochtends gebeld door Lisette. Lucas zijn vrouw was plotseling aan het bevallen maar hij had die dag een klus dus vroeg Lisette of ik die wilde overnemen. Ik moest fotograferen bij de wedstrijd van Ajax tegen Vitesse.' Ik neem een voorzichtig slokje van mijn thee met rooibossmaak.
'Op een gegeven moment werd er een actie gemaakt waarbij een Vitesse-speler en een Ajax-speler, Matthijs, met hun hoofden tegen elkaar aan botsten. Toen is Matthijs mijn kant op gevallen en toen gebeurde dit,' terwijl ik wijs naar mijn hoofd en mijn been, die op een aantal kussens ligt om hem hoog te houden.
'Ja, dat had ik allemaal al gezien en gelezen op het internet. Maar hoe in hemelsnaam ben je in contact gekomen met die voetballers?' vraagt Claire op een ongeduldige toon.
'Matthijs lag in het ziekenhuis maar een paar kamers verderop. Hij kwam gisteravond langs op mijn kamer om te vragen hoe het ging en is toen ook van kamer gewisseld, naar die van mij toe.'
'Hoe lief! En hij wilde je ook nog eens thuisbrengen?' Claire's ogen glinsteren van het enthousiasme.
'Nou, ik had mijn ouders gebeld en die konden me niet ophalen en jij ook niet, dus toen stond hij erop dat ik met hen mee zou gaan en zij me thuis zouden brengen.'
'En je hebt zijn nummer?'
Ik knik, 'Hij wilde dat ik hem op de hoogte zou houden over hoe het met me gaat.'
'Jeetje, hij kwam wel met een goede smoes,' zegt ze lachend.
Ik glimlach, maar begrijp Claire's woorden niet helemaal.
'Kom op, het is toch duidelijk? Eerst verplaatst hij van kamer naar die van jou toe, toen stond hij erop dat hij je naar huis zou brengen, en hij vroeg je nummer. Oh ja, en volgens Carel zou je Matthijs blij maken als je hem een berichtje zou sturen. Let op mijn woorden, jij wordt een voetbalvrouw.'
Resoluut schud ik mijn hoofd, no way. 'Ik ken hem net een dag en heb nog amper met hem gepraat omdat we constant hoofdpijn hebben. Hij voelt zich gewoon heel erg schuldig over het feit dat het eigenlijk door hem komt dat ik nu zo in deze situatie zit.'
'Maar je vindt hem wel leuk?' vraagt ze door.
Ik rol lachend met mijn ogen, 'Tuurlijk, het is een leuke jongen om te zien maar ik ken hem amper. Daarbij, ik heb niks met voetbal, ik vind het een kut sport. Kun je trouwens nog een kop thee voor me maken?'
Het praten eist weer zijn tol voor mijn hoofd. Half zuchtend, half lachend staat Claire op en loopt ze naar de keuken, die zich eigenlijk gewoon in de hoek van de niet al te grote woonkamer bevindt.
'Toch wel bijzonder dat hij zo geïnteresseerd in je is nu je met zo'n hoofd rond strompelt.' hoor ik haar zeggen, terwijl ze de waterkoker vol laat lopen met water.
Een verontwaardigd geluid komt uit mijn mond. 'Geef me eens een spiegel dan.'
Het lijkt me dat het niet veel erger kan zijn hoe als het gisteren was. Het verband om mijn hoofd is inmiddels vervangen door pleisters en hoewel dat er nou ook niet zo charmant uit ziet, is het toch een hele verbetering van het verband dat eerder als een tulband om mijn hoofd zat gewikkeld.
Ik zie Claire in haar schooltas rommelen, waar ze al snel een klein handspiegeltje uit haalt die ze aan me overhandigt. Ik klap het spiegeltje open en bestudeer mijn gezicht.
'Ik denk dat je de pleisters er best af kunt halen, niet?' vraagt Claire, terwijl ze een kop dampende thee op het tafeltje voor me zet.
Voorzichtig begin ik met het lospulken van de randen van de pleister op mijn voorhoofd.

'Jeetje, ik had het niet zo erg verwacht,' zegt Claire geschrokken. Door de verwijderde pleisters zijn de verschillende wondjes op mijn voorhoofd en op mijn neus zichtbaar. Er gaan zelfs een aantal hechtingen door mijn linkerwenkbrauw.
'Lelijk, hè?'
'Hoeveel hechtingen zijn het?'
'Totaal volgens mij ongeveer 25.'
Ik kijk nog eens goed in het spiegeltje en voel voorzichtig met de toppen van mijn vingers over de hechtingen.
'Vooral die door je wenkbrauw, je hebt best kans dat er door dat littekenweefsel geen nieuwe wenkbrauwharen meer gaan groeien.'
'Mijn gezicht gaat voor de rest van m'n leven echt fucked up zijn.'
'Ach, gelukkig sta je altijd achter de camera en niet er voor,' zegt Claire lachend.
Ik lach zacht mee, al ben ik van binnen gefrustreerd dat ik waarschijnlijk niet meer mijn mooie egale huid ga terugkrijgen.
Ik sluit mijn handen om de kop thee heen en neem er een voorzichtig slokje van. Leunend met de zijkant van mijn hoofd tegen de bank aan, zucht ik kort en sluit ik mijn ogen.
'Die hoofdpijn is nog wel het ergste van alles,' mompel ik.
'Kun je niet beter even in bed gaan liggen dan?' hoor ik de stem van Claire.
'Hm, ik moet zo eerst nog even mijn ouders bellen. Mijn camera is achtergebleven in het stadion en mijn ouders zouden erachteraan gaan want als dat ding verdwenen is kan ik wel janken.'
Ik open mijn ogen weer en pak mijn mobiel van het bijzettafeltje af. Ik scroll door mijn contacten heen en stop bij het telefoonnummer van mijn moeder. Na een aantal keer overgaan wordt de telefoon opgenomen, 'Hey, lieverd.'
'Hey mam, ik ben weer thuis hoor.'
'Kijk, dat is fijn. Wie heb je er voor geregeld?'
'Matthijs de Ligt, de voetballer, mocht op hetzelfde moment als ik naar huis dus hebben hij en zijn vrienden me naar huis gebracht,' beantwoord ik de vraag van mijn moeder.
'Zo, toe maar.' Ze is even stil en ik hoor wat achtergrondgeluiden uit de telefoon komen.
'Klinkt gezellig daar,'zeg ik.
'Ja, ik moet echt weer even gaan. Een cliënt is nogal agressief op dit moment...'
'Kort vraagje dan nog, is het nog gelukt met mijn camera?' vraag ik snel.
'Stom, dat had ik vanmorgen willen uitzoeken maar toen is het er helemaal bij ingeschoten, sorry.'
'Geeft niet, dan doe ik dat zelf wel. Succes daar,' zeg ik, als ik de geluiden steeds harder hoor gaan.
Ik hang op en zie dat Claire verwachtingsvol naar me kijkt.
'Ze was er nog niet aan toegekomen dus ik ga er nu zelf wel even mee bezig.'
'Laat dat toch lekker, ik zie dat je je helemaal niet goed voelt en dan moet je je vooral niet druk maken om dat soort dingen.'
'Alles wat in die cameratas zat is samen een paar duizend euro waard plus er staat belangrijk beeldmateriaal op de camera voor de Marone. Ik moet alles echt zo snel mogelijk terug hebben,' ga ik er tegenin.
Claire weet dat ze er niet tegenin kan gaan, ik hou voet bij stuk. 'Kan ik je dan tenminste ergens mee helpen?'
Ik denk even na, 'Ik heb een telefoonnummer nodig van de Arena, die zal wel op internet staan.'
Claire pakt haar mobiel erbij en begint te typen. Niet veel later zet ze haar mobiel aan haar oor, zonder mij wat mede te delen. Het is even stil en ik hoor zacht de telefoon overgaan.
'Hallo, met Claire van Straaten. Ik bel even voor een vriendin van me. Zij was gisteren als fotografe bij de wedstrijd van Ajax en is toen in botsing gekomen met een voetballer van Ajax en afgevoerd naar het ziekenhuis.'
Claire valt stil en ik hoor zacht een stem uit de telefoon komen, al kan ik de woorden niet verstaan.
'Ah, dat verhaal is u dus al bekend. Ja, het zit dus zo. Haar camera is achtergebleven in de Arena en we weten verder niet wat er mee is gebeurd, misschien dat u iets weet?'
Weer klinkt de zachte stem uit de telefoon.
'Ah, oké. Dan proberen we het even via die manier. Bedankt in ieder geval!'
Claire sluit het telefoongesprek af en nieuwsgierig kijk ik haar aan.
'En?'
'Alle gevonden voorwerpen plaatsen ze op een speciale site, daar zou het dan op moeten staan. Ik pak wel even mijn laptop erbij.'

Het is bizar hoeveel voorwerpen worden verloren door bezoekers. Gisteren tijdens de wedstrijd alleen al zijn er vier iPhones, twee portemonnees, drie sleutels en een aantal Ajax-fanspullen gevonden. Maar geen camera.
'Ik ben bang dat dit alles is van gisteren...' zegt Claire, als ze niet meer verder met haar muis naar onderen kan scrollen.
Ik knik en zucht even. Als ik iets belangrijk vindt, dan is het wel mijn camera.
'We zouden het bij Ajax nog kunnen proberen?' stelt Claire voor. '
Heeft dat nut?' vraag ik hopeloos.
Ze haalt haar schouders op, 'Je bent geholpen door hun medische staff, toch? Best kans dat die weten wat er mee is gebeurd.'
Opeens schiet me iets te binnen, 'Er is wel beeldmateriaal van wat er gebeurde toch?'
Claire knikt, 'Alle nieuwssites staan er vol mee, maar ik denk dat we er weinig aan hebben. Er stonden zo veel mensen om je heen dat die camera door iedereen daar kan zijn meegenomen.'
'Ik kan me er eerlijk gezegd niets meer van herinneren, dus ik zou het wel graag willen zien...'
'Ah, tuurlijk. Had ik moeten weten als VIO. Een belangrijk kenmerk van een hersenschudding is dat je je niet meer herinnert wat er is gebeurd.'
'VIO?' vraag ik.
'Verpleegkundige in opleiding, slimmie. Ook al last van langetermijngeheugenverlies?' zegt ze lachend.
Ik trek een moeilijke glimlach.
Claire stopt met lachen, 'Wel?' vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op, 'Vanmiddag wist ik ons adres en mijn telefoonnummer niet meer, heel raar.'
'Ach, ik denk dat het wel redelijk normaal is, je hebt een goeie klap tegen je hoofd gekregen.' Ze typt ondertussen wat in op haar laptop en opent een artikel van de NOS.
'Hier hebben ze wel een video.' Ze richt het beeldscherm wat meer mijn kant op en drukt op de afspeelknop.
Gebiologeerd kijk ik naar de wedstrijd die zich afspeelt. Er wordt een hoge bal geschopt en je ziet een Ajax-speler en een Vitesse-speler erop afrennen, dicht bij de zijlijn.
'Dat is Matthijs,' Claire wijst de Ajax-speler aan. De twee spelers missen de bal met hun hoofd en botsen in plaats daarvan tegen elkaar aan. Vervolgens wordt Matthijs gelanceerd en vanaf daar kom ik in beeld: Matthijs' voet belandt in mijn gezicht - daar hebben we de hersenschudding -, waarna hij bovenop me terecht komt - en daar hebben we het gebroken been -. Het ziet er vrij pijnlijk uit, al zeg ik het zelf.
'Au,' mompel ik.
Ik zie dat er veel mensen op af komen rennen, waaronder dus een aantal mensen die van de medische staff lijken te zijn. Het volgende beeld dat wordt getoond is Matthijs die op een brancard wordt weggedragen, daarna komt de video tot zijn einde.
'Ik moet echt heel even plat gaan liggen, ik word een beetje duizelig...' mompel ik, als de ruimte om mij heen begin te draaien.
'Zal ik je even naar bed brengen?' vraag Claire bezorgd. Ze zet direct haar laptop op het bijzettafeltje en staat op.
Ze geeft me mijn krukken aan en helpt me overeind te komen. Heel stabiel sta ik niet, het is dan ook een wonder dat ik goed en wel in bed beland.
'Dankjewel,' zeg ik, terwijl ik de dekens over me heen sla.
'Wacht, ik doe nog even wat kussens onder je been.' Claire haalt de deken weer van me af. Ze houdt mijn been omhoog en drukt er een aantal kussens onder, waarna ze hem weer voorzichtig terug laat zakken.
'Dankje, Claire.'
'Hou je nu maar even rustig, ik zoek het allemaal wel even uit met je camera.' Ze geeft me nog een lief glimlachje en loopt dan de kamer uit. Ik sluit mijn ogen, in de hoop dat het me wat minder duizelig laat voelen, en merk dat ik langzaam in slaap val.

~

Dat moment dat je het hoofdstuk bijna af hebt en opeens de helft ervan zomaar verdwijnt? Heel zuur. Anyways, ik wilde heel graag een nieuw hoofdstuk posten dus vandaar dat 'ie nu ook pas rond middernacht online staat oepsie
Ben op de helft van mn tentamenweek, nog vier te gaan :) Bedankt allemaal voor jullie succes-wensingen hahah, doet me goed!🤗
Ennn, we hebben de 400+ lezers gehaald! Heel heel heel leuk!