Drit e Terr

Drit e Terr 27

- Nuk eshte e mundur .

Ishte gjithcka cka ai degjoi ne ato caste te dilte nga goja e te emes , e cila qendronte e mbytur ne lot .
Te gjith kishin lot ne sy , fjalet e tij i ben te gjith te perloten . Askush nuk guxoi te thoshte asnje fjale , askush nuk guxoi ta kundershtonte kur ai fliste dhe nxirte nga brenda te gjith ato cka kishte burgosur me vite . Dridhej tek sa fliste . E lotet i lagnin trikon e bardhe qe mbante veshur .

- Monika , Monika , je mire?

Degjoi zerin e te atit ..
Me pas degjoi te bertituren e Loles

- Maam , maaam ...

Te gjith u ngriten ne kembe , ndersa ai , ai qendronte si statuje e shihte skenen qe kishte perpara .

- Mund te nxjeresh Perlen jasht te lutem .

I kerkoi me miresjellje Albes e cila ishte afer tij . Nuk donte qe e bija te trembej e te perjetonte gjera qe ai nuk i deshironte .
Me pas tek sa te gjith po e shikonin me nje shikim keqardhes , ai ngriti duart dhe nxori bluzen e bardhe qe mbante veshur .
U habiten , te gjith u habiten nga ky veprim i tiji . Por atij as qe i interesonte . E tek sa nxori ne pah trupin e tij ter muskuj u kthye nga e ema :

- Me shikoni znj.Monika . Me shikoni mire . Ketu kam nje nishan , edhe ketu nje tjeter , kam disa te tille , i kam patur qe ne vogeli . Ndoshta , ndoshta do ju kujtohet dicka .

E ndersa ajo , e ema , e shikonte e perlotur dhe me nje mall qe po e digjte nga brenda . Ishte grua e forte , me autoritet dhe e zonja , por sot ndihej e dobet , ndihej e dobet kur perballe kishte te birin , femijen e saj te pare . E kishte ndjere kete qe ne momentin e pare kur kishte pare ne syt e Territ . E kishte ndjere pasi kishte verejtur se te rahurat e zemres i shpeshtoheshin sa here shihte Terrin . Por kurr nuk kishte menduar qe ai mund te ishte i biri .
U ngrit nga aty ku ish ulur me kembet qe i dridheshin dhe shkoi prane tij . Te gjith po e shikonin , ishin te shokuar , te tronditur nga ajo cka kishin degjuar , por ishin krenar qe perballe tyre kishin nje djal si Terri .
Ngriti koken dhe e pa ne sy per disa sekonda , me pas ngriti doren dhe e goditi fort ne faqen e tij te djathte gje qe beri qe ai te anonte nga njera ane.
Te gjith mbyllen syt .

- Monikaaa .

Bertiti i shoqi .

- Maa

Vazhdoi me pas Monerti .

Ndersa ai , Terri , nuk beri asnje levizje , thjesht ngriti koken dhe vazhdonte ta shihte ne sy . Ahh sa dhimbje ndjente ne ato momente . Jo nga ajo shpulle , por nga personi qe ja dhuroi ate shpulle . Deri diku arinte ta kuptonte te emen . Kishte te drejte , tani qe ishte bere prind vete arinte ti kuptonte disi , por serisht i dhimbte fakti qe e ema ngriti dore kundrejt tij .

- Mos guxo te thuash as edhe nje fjale me teper .

I nxori gishtin para fytyres me qellim qe ti thoshte "pusho" .
Kjo femer ishte vertet e zonja . E ai kish filluar te mendonte se guximin e kishte te trasheguar nga e ema . Nuk i besohej , ndihej e tronditur , e kishte patur nje ndjenje te cuditshme por si kish dhene dot shpjegim . Ndersa ai e shikonte pa ja ndare syt e priste qe ajo Te fliste per arsyen pse e braktisen .
Ajo nuk vonoi , vazhdoi te fliste me nje vendosmeri qe e karakterizonte :

- Mos guxo te mendosh dicka te tille . Moss guxo ... (Mori fryme thelle dhe vazhdoi me zerin qe i dridhej)
Isha 15 vjec e gjysem kur u dashurova me Albertin . Ishim te dy ne nje klase . Nisi si dashuri aventure mes femijesh , pasi atehere ishim vertet femije . Por mori krejt nje drejtim tjeter kur nje vit me pas zbulova qe isha shtatzene . U shokova , gati sa su cmenda ... Nuk mund ta mbaja ate femije , assesi , nese do e kuptonin familja ime do me vrisnin mua se bashku me Albertin . Askush nuk ishte ne dijeni te lidhjes sone pervec motres se Albertit . Nuk kisha zgjidhje , kisha mbetur ne nje udhekryq qe sdija nga te shkoja e cfar te beja . Isha femije , dhe mbaja ne bark nje te tille .
Te nesermen ne shkolle takova Albertin . I tregova gjithcka . I thash qe me dhemb shpirti dhe e dua kete femije , por nuk mundesha ta sjell ne jete pasi familja do te me detyronte te merja vendime qe do me shkateronin jeten . "Mos te lutem, do te sjell prinderit te te kerkojne per nuse , do te behemi prinder te mrekullueshem" me tha Alberti duke me premtuar shume . Dhe njejte beri , i mbajti te gjitha premtimet . Solli familjen e tij ne shtepin time dhe pas nje jave u fejuam . Askush pervec nesh nuk ishte ne dijeni te faktit qe une isha shtatzene . Ndihesha e lumtur pasi nuk isha e detyruar te hiqja foshnjen time . Isha e lumtur qe pas 7 muajsh do te vinte ne jete nje femije , nje engjell qe do te zbukuronte jeten tone. Te dy ishim te lumtur . E prisnim me padurim diten qe do ta mbanim ne krahe ate femije .
Kaloi nje muaj dhe ne u martuam . Aso kohe nuk beme dasme thjesht i beme disa adete sic e kishin zakon te paret e shtepise . Me pas u treguam per shtatzanine dhe gjithcka po shkonte me se mire . Isha me e qete se kurr . Nena e Albertit kur kuptoi filloi te me bente truke te ndryshme per te zbuluar gjinine e foshnes , dhe me tha qe eshte djale . Mbaj mend sa shum u gezuam ...
Kaluan ato muaj dhe tashme isha ne muajin e fundit te shtatzanise , prisja dita dites qe te lindja .
Ishte fillimi dhjetori , data 4 , moti ishte shum i ftohte . U shtrim per te fjetur por gjumi spo me zinte . Kisha nje siklet te madh , me dukej sikur po me merej fryma , u rrotullova disa here ne shtrat e me pas u cova . Mendova qe kete siklet e kisha ngaqe isha ne muajin e fundit te shtatzanise .
"Po me meret fryma , dicka nuk shkon , e ndjej" i thash Albertit e ai vec me perqafoi per te me qetesuar .
U shtriva per te fjetur kur nuk shkuan disa minuta dhe degjojme nje zhurme te madhe nga jasht . Sikur dikush po gjuante me shkelma deren e shtepis . U trembem , u cuam menjehere ne kembe . E kisha ndjere se dicka po nodhte . Vendosa duart tek barku dhe u luta qe foshnja ime te ishte mire . Alberti me tha te rija e qete , doli jashte per te pare cfar ishte . Ndersa une prita , prita disa minuta e me pas ore . Prita qe ai te kthehej , por kjo nuk ndodhi .
Hapa deren dhe vrapova per ne dhomen e ndenjes , aty gjeta prinderit e tij te ulur dhe me syte e perlotur . 'Cfar ndodhi? Ku eshte Alberti?" i pyeta tashme e trembur . " E moren ushtar" u pergjigj e ema . Alberti sapo kishte mbushur 18 vjec , dhe aso kohe te gjithe djemte mbi 18 vjec duhej te kryenin ushtrine . 2 vite ishte e detyrueshme .
Shpertheva ne lot , por nuk kisha cte beja tjeter . Do te lindja e vetme femijen tone , Monertin tone . Kishim vendosur ta quanim Monert . Bashkuam 3 shkronjat e para te emrit tim dhe tre te fundit te emrit te Albertit . Ai femije ishte fryt i dashuris tone .
Kaluan dite dhe jave , ndihesha e vetme , me mungonte pafund prania e Albertit ne jeten time . Edhe pse po behesha nene , perseri isha nje femije .
Me pas ... me pas erdhe ne jete ty.
Ishte acar i madh , mes i dhjetorit ,,, me dhimbte shpirti me shume se sa me dhimbte barku ne ato momente . Une po lindja dhe Alberti qe aq shum e donte kete femije nuk ishte prane meje .
Pas disa oresh mamijet te sollen prane meje . Te ndjeva aromen , mu gezua shpirti kur te mbajta ne krahe per here te pare . 'Mire se erdhe ne jete Monert' peshperita shum prane teje . Emri yt ishte Monert .
Kur dola nga spitali qendrova gati 10 dite ne shtepi . E kisha mare goxha veten . Edhe ty dukeshe mire . Nje dite tek sa po pastroja oborin e shtepise me erdhi nje leter , nje djal nga fshati ma solli . Ishte nga Alberti , e kuptova qe pa lexuar letren . "Ne oren 6 te pres tek livadhet e pashes,"
Ndjeva te rahurat e zemres te me shpeshtoheshin . E vetmja gje qe mendoja ne ato momente ishte se si te te merja dhe ty me vete , qe ai te ndjente aromen tende , aromen e te birit . Por nuk mundesha . Vendi ku me priste Alberti ishte pak larg shtepis , dhe ty akoma nuk kishe bere 2 jave . Pasi shkoi ora 6 e pasdites vrapova per ne livadhet e pashes , ishte vendi ku po me priste Alberti . E pash qe ishte ulur diku dhe qendronte i perhumbur . Vrapova pran tij dhe e perqafova fort . "me fal , smunda ta sjellja ate' i fola me ze te ulet .
"Shiko Monik , nuk kam shum kohe , nje ushtar me ka ndihmuar qe te ikja per disa ore pasi ndodheshim ketu afer . Nese dikush na sheh do te kem shum probleme . Nuk mundem Monik , nuk mund te shtyj as edhe nje dite me shum atje kur e di qe im bir ka ardhur ne jete"
Syt i shkelqenin nga lotet , e avulli i ngrohte dilte nga goja tij ne ate dimer te acarte .
"Nje shok , nje shok qe kam atje tek sektori do te na ndihmoje , te ikim , te aratisemi permes kufirit te gjelber . Te krijojme nje jete larg , shum larg nga ketu qe na detyrojne te qendrojme te ndare"
Lote te nxehte me rodhen ne ate moment .
"Nuk mundemi Albert . Ah sa do te doja por nuk mundemi . Monerti eshte shum i vogel , eshte ja kaq sa dora ime" dhe nxora para duart per ti treguar e ai vec i mori duart e mia e i puthi fort . Ishim dy femije qe kishim sjelle ne jete nje femije tjeter . "Monertin do ta leme ne Tirane tek Lida , ndersa ne do te ikim ne Gjirokaster , nga aty do mund te shkojme ne Greqi . Nje shok i imi do te na ndihmoje"
Vazhdoi me pas Alberti .
"Nuk mundem , nuk mund ta le birin tim" shtova mes loteve .
"Duhet ta bejme Monik . A deshiron ty qe Monerti jone te ritet te behet 2 vjec e mos ta njohe te atin? A deshiron ty qe une te cmendem atje nga malli per ty dhe tim bir? A ke force ta perballosh kur Monerti te filloj te therasi "baba" e une te mos jem aty? Fol Monik a mundesh?"
Tunda koken mes loteve per ti thene qe nuk mundesha .
"Do te ikim ne Greqi , atje do te gjejme nje pune dhe shum shpejt te premtoj qe do te marim birin ton e te jetojme te lumtur te tre sebashku".  Kisha mesuar tju besoja premtimeve te tij . Dhe kte here njejt ndodhi , i besova premtimit te tij .
Vrapova ne shtepi dhe te mora ne krahe , te perqafova fort e me pas te mbeshtolla me nje batanije te ngrohte e te bute . Se bashku me ty ne krahe , vrapova per ne vendin ku na priste babai yt . Me pas ai te mori ne krahe , mbeshteti fytyren ne kraharorin tend dhe u mbush thelle me fryme .
Hypem ne kamionin ku do te udhetomin drejt Tiranes. Gjat gjith rruges u kujdesem qe ty te ishe mire . Babai jot ste leshoi asnje moment nga krahet . Ato ore rruge qe udhetuam ishin oret me te bukura qe kaluam se bashku . Ndaluam me pas ne Tirane , pritem per disa minuta qe te vinte Lida , halla jote . E cila do te merte e do kujdesej per ty . Kishim besim te plote tek ajo pasi e njihnim shum mire tipin e saj . Ajo ishte nje nder njerezit me shpirtmire ne bote .
Pritem qe ajo te vinte , edhe 10 minuta nisej furgoni nga Tirana ne Gjirokaster . Dhe nese e humbnim ate furgon na ikte i gjithe mundi kot , dhe Albertit i duhej te kthehej ne ushtri ku do perballej me nje denim ose vite shtese . Te dy ndiheshim te dobet , ndiheshim te dobet per te te mbrojtur , kishim frike te ndaheshim nga ty . 'Edhe 7 minuta Albert , Lida nuk po vjen" . Shikonim te dy te hutuar nga rruga . Me ne fund , aritem te dallonim Liden ne nje distance pak te larget . U qetesuam kur pame qe ajo po vraponte drejt nesh . 'Po nisemi' Degjuam me pas zerin e shoferit qe do te niseshim per Gjirokaster . "Ju lutem prisni edhe dy minuta" i qeme lutur ne . Por ai na e ktheu qe nuk do priste asnje minut te vetme . Te dy me syt e perlotur te perqafuam fort . Te kerkuam te falur dhe te premtuam qe do te bashkoheshim shum shpejte .
Me pas Alberti nxori xhupin e tij dhe e shtriu permbi kapakun e koshit te plehrave qe ndodhej aty . E dinim qe kjo qe po benim ishte gabim , por na duhej te gabonim pasi mendonim se kjo ishte me e mira per tu bashkuar ne fund . Te shtrim ty me pas mbi xhaketen e Albertit dhe beme me dore nga Lida e cila po vraponte me te shpejte per te aritur tek ne , i treguam qe te kishim vendosur aty e ajo na beri me shenje qe gjithcka ne rregull e mund te iknim pa merak . U futem ne ate fugon me lotet qe po na mbysnin . Qame te dy , qame aq shum sa skishim qare per ter jeten . Tashme ishim te sigurt dhe te qete pasi Lida me siguri te kish mare dhe kujdesur per ty .  Me pas aritem ne Gjirokaster . Fale zotit gjithcka shkoi shum mir e shkuam ne Greqi shendosh e mire . Por mendjen dhe zemren vazhdimisht e kishim tek ty .
Me pas ne Greqi aritem te stabilizoheshim disi me ndihmen e disa miqve Shqiptar .
Pas disa ditesh ,,, pas disa ditesh na erdhi lajmi qe nje kamion kishte perplasur Liden ku si pasoje kishte humbur jeten , gjithashtu i njejti lajm na erdhi dhe per ty qe ndodheshe me te .
U shkateruam . Ishte nje dhimbje e dyfishte . Ishte dhimbja me e madhe qe nje person mund te ndjeje .
Pas gjith asaj dhimbjeje aritem te beheshim te forte . Nuk u kthyem ne Shqiperi per vite me rradhe . Kishim nje peng ne zemer qe na vriste cdo dite . Por nuk kishte me kthim pas .
Nje vit me vone kuptova qe isha serisht shtatzene . Serisht djal . U gezuam por ky gezim hapi plage te vjetra ne zemren tone .
Aritem ta kalonim edhe pse dhimbja ishte shum e madhe .
Erdhi ne jete femija jone i dyt , djali jone i dyt . E quajtem Monert , per te shuar sado pak dhimbjen qe kishim .
Me pas , tre vite me vone erdhi ne jete nje tjeter femije . Vajze . E quajtem Lola , ne kujtim te Lides , ajo e pelqente kete emer .
Monerti dhe Lola ariten ta qetesonin pak plagen ne zemren tone , por nuk e sheruan ate komplet , ishte plage e pasherueshme .
Me pas u zhvendosem nga Greqia ne Gjermani , ku sot jemi stabilizuar dhe vazhdojme nje jete normale , por per asnje moment nuk kemi reshtur se menduari per ty . Nuk e dinim qe ishe gjalle , perndryshe babai yt do kishte levizur cdo gur te botes deri sa te te gjente .
Keshtu Mon... Me fal , Terr . Mos guxo te mendosh qe prinderit te hodhen ne kosh te plehrave . Nuk do ta kishim bere kurr kete . Ndoshta ate dite , ate dite kur Lida po vraponte drejt teje , ka pesuar aksident . Me pas dikush te ka gjetur ty dhe kane menduar qe prinderit te kane hedhur ne kosh te plehrave . Oh zott ...  Fatmiresisht ti ... Ti jeton dhe je ketu prane nesh . Asgje nuk eshte me e rendesishme se kjo .

Uhhhhh . Sa suspanca emocionale me eshte dashur te kaloj tek sa e kam shkruajtur kete pjese .

Eshte ajo cka ju keni pritur qe ne pjesen e pare . Ja pra , u zbulua arsyeja e braktisjes . Une nuk kam fjale per koment pasi komentet dhe mendimet do i pres nga ju ...