77th HungerGames 'Can i live without you?' (NL)

Chapter 1

Hoi! Mijn eerste echte verhaal op Wattpad! Ga lekker zitten met wat chips en geniet!
*****************************************

'En hier zijn ze, mensen! De gedoemden geliefden uit 12!' hoor ik Caeser Flickerman roepen tegen het publiek. Iedereen klapt. Hand in hand lopen Peeta en ik het podium op. Ik in een maxi-jurk in een beige print en Peeta in een net pak met precies dezelfde kleur als mijn jurk. Hoe doet Cinna het? 'Klaar voor?' vraagt Peeta. 'Klaar voor.' Zeg ik bevestigend. We lopen naar de twee stoelen. Vanaf nu hebben we elk jaar een intervieuw. 'En hoe voelt het? Om weer terug te zijn?' Vraagt Caeser als iedereen stil is. Heel even kan je een speld horen vallen in de zaal. 'Vreselijk. We haten het. Zeker na twee keer in de arena hebben gezeten.' Peeta kijkt mij vriendelijk aan. Waarom zegt hij dat nou? Ik wil niet dat we een Avox worden. 'Nee,' verbeterd Caeser hem, 'hier is het geweldig, in de arena is het een kwestie van op je hoede zijn en boos worden op het capitool. Stop, wat zeg ik nou? Wie wordt er nu boos op het Capitool?' Caeser geeft me een knipoog. Ik begrijp wat hij bedoeld. Hij wil niet dat ze hem beschuldigen. En met ze bedoel ik het Capitool. 'Maar jongens, is het waar van dat liefdes gedoe?' Ik schud mijn hoofd. 'Nou, we waren in het begin niet verliefd, het hoorde bij de act. Maar tijdens de tweede speldn werden we verliefd en ik werd zwanger.' Ik hap even naar adem. 'En waar is de baby nu?' Vraagt Caeser. 'Miskraam.' Verzin ik. 'En nu zijn we echt verliefd.' Zeg ik eerlijk. Peeta en ik waren echt verliefd. Caeser knikt. 'En Peeta, hoe verwerkte je het verlies van de kleine?' 'Euhh.. Ik heb dagen, net als Katniss, in bed gelegen om te vergeten. Maar nu worden we er weer mee geconfronteerd.' Ik veeg wat tranen weg.

Ik was negentien. Ik snap niet dat Caeser uberhaupt iets gelooft. Iemand van negentien hoort te werken, behalve als je, in mijn geval, de spelen hebt gewonnen. 'Nou, jullie kunnen gaan.' Zegt Caeser, duidelijk geïriteerd. Zuchtend sta ik op, pak Peeta's arm en samen lopen we schuifelend weg. Yeah, right. Caeser haat ons, denk ik. 'Dat was geweldig!' Roept Efffie. Ik gok erop dat ze het meent. 'Dankje.' Mompelen Peeta en ik tegelijk. Lekker, na een verhaal over onze zogenaamde baby krijg ik nachtmerrie's. Ik wil wel een kind. Zeker. Al weet ii niet of Peeta het wil. We hebben ''het'' nog nooit gedaan. 'Eten is klaar!' Kraait Effie. Alsof ze een baby is die net "Eten is klaar!" kan zeggen. Maar nee Effie, je bent heel iets ouder dan een baby. Ik loop naar de eetzaal en ga zitten. Ik schep wat op, ook dingen waarvan ik de naam niet weet. 'Wat is dat?' Vraag ik aan. 'Spinazie.' Antwoord Peeta. Ik neem een hap en mompel een "Lekker". Ik veeg snel mijn mond af voordat een Avox alle servetten weg haald. 'Ik ga slapen.' 'Ik ga mee.' Hoor ik achter me. Het is Peets. Ik knik en verstrengel mijn hand met de zijne. Ik hou echt van hem. Samen lopen we naar boven. Als ik me heb gedoucht en in bed lig, val ik binnen enkele minuten in slaap.