77th HungerGames 'Can i live without you?' (NL)

Chapter 4

Het kan gewoon niet. Er doen dit jaar iets van 5 kinderen van 12 mee, zelfs eentje van 11! 'Wie denken jullie dat er gaat winnen?' Vraagt Xandie. Ik moet nu niet liegen. Ik moet zeggen dat ik denk dat Xandie en Nellie dood gaan. 'Ik denk die jongen uit 5, Luke ofzo. Of anders Tommie.' Weet ik stotterend uit te brengen. 'Ik denk dat meisje uit 1.' Peeta kijkt mij aan. 'O-oh nee, ik b-ben weer m-misselijk!' Ik ren naar de wc en geef over. Weer legt Peets zijn hand op mijn schouder. En weer poets ik mijn tanden en loop terug.

Ik geef Peeta een knuffel. Hij is geweldig. 'Gaat het weer?' 'Ja.' 'Goedzo.' Simpele gesprekken kunnen de mooiste zijn. 'Euhh, Katniss?' Vraagt ineens een lief stemmetje. Nellie. 'Ja?' Antwoord ik. 'Misschien weet ik waarom je zo vaak moet overgeven. Kom even mee.' Nellie trekt me naar mijn kamer. Ik ga zitten op het bed en Nellie doet hetzelfde. 'Wat dan?' Vraag ik lief. 'Nou, hoelang geef je nu al over?' 'Euhh, ik denk één, twee weken. Hoezo dan?' 'Ben je over datum?' De lieve stem van Nellie klinkt ineens serieus. 'Ja, al bijna een maand.' Dan weet ik wat het is. 'Kan het niet zo zijn dat je, nou ja, zwanger bent?' Vraagt Nellie voorzichtig. 'Dan moeten ze een test vragen.' Zeg ik emotieloos. Zal ik echt een kind krijgen? 'Ik haal er een, tot zo.' En weg is Nellie. Ik ga rustig liggen.

'Hier,' zegt Nellie en ze drukt de test in mijn handen. 'Naar de wc.' dwingt ze me en ik loop gehoorzaam naar de wc.

Het zijn twee streepjes, die je hele leven kunnen veranderen. Twee streepjes. En ze staan voor me. Mijn leven is veranderd. Opeens begin in te huilen. Van geluk. Ik ben zwanger.

'Nellie, ik ben zwanger.' Zeg ik als ik terug kom. 'Peeta, Effie en Xandie moeten het weten.' Nellie springt blij heen en weer. 'Nee, alleen Peeta.' Ik kijk Nellie aan. 'Wat alleen Peeta?' Hoor ik opeens een stem achter me. Peeta. Shit. 'P-peeta? I-ik b-ben z-zwanger.' Even hoor ik niks. Dan stormt Peeta op me af en geeft me een knuffel. Hij wou dit altijd al. Ik wou wachten tot ik tenminste 20 was. We hadden het al een keer gedaan. 'Gefeliciteerd lieverd!' Zegt Peeta lief. Ik knik. 'Peeta, waarschijnlijk moet ons kind meedoen in de spelen.' Ik kan het niet laten om te huilen. 'Het komt goed, het komt goed.' Peeta probeert me overduidelijk te sussen. Diep vanbinnen. weten we dat het nooit goed komt, nooit. Maar dat zeggen we maar niet tegen elkaar. 'Wat is er?' Hoor ik Xandie achter me zeggen. 'Oh niks, Katniss is verdrietig om het feit dat de spelen waarschijnlijk nooit ophouden.' Oh nee, dat kwam er verkeerd uit bij Peeta. Maar toch knikt Xandie begrijpelijk. 'Wil je een kop thee?' Vraag ik aan Xandie. Hij knikt weer en loopt met me mee.

'Mango of zouthout?' Vraag ik aan Xandie. 'Mango.' Ik leg het theezakje in een kop met gloeiend water. 'Alsjeblieft.' 'Dankjewel.' Ik zet de kop thee neer voor Xandie.

'We zijn er bijna!' Effie springt, zoals gewoonlijk, op en neer. 'Willen jullie nog andere kleren aan doen?' Vraag ik. Xandie en Nellie knikken bijde. Snel rennen ze naar hun kamers. Ik geef Peeta een klein kusje op zijn neus. Zijn gevoelige plek. 'Ik hou van jou.' Mijn lippen raken de zijne. 'Ik ook van jou.' 'Tortelduifjes, tortelduifjes! Komen jullie nog?' Hand in hand lopen we Effie achter na. We stappen in de lift die ons naar verdieping 12 brengt. Xandie kijkt om zich heen. Als jongen uit de Laag is dit waarschijnlijk luxe. Nellie kijkt alleen maar Xandie aan.

'Dus dit is mijn kamer?' Vraagt Nellie als ze een kamer binnen komt lopen. Ik knik. 'En Xandie krijgt de kamer naast jou.' Dit keer knikt Nellie. Ik loop naar mijn eigen slaapkamer. Peeta is er al. 'Oh, ik ben echt zo moe.' Mompel ik. 'Ik ga nog eerst douchen.'