Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kahramanını kaybettiği an da diğerini bulan yaralı bir kuştu Feride..İlk acıyı çok erken tadan çocuk kalbi hep eksik hep burukken bir tek gülümsemesi eksik kalmazdı gözlerinde..Kalbinde akıttığı tüm gözyaşlarını gözlerindeki gülüşe saklarken kimse bilmezdi kalbindeki yaraları..Kimse görmezdi gözlerinde saklı gözyaşlarını..Sonra bir gün onu kalbindeki gözyaşlarından öpeceğini düşündüğü bir çocuk çıkarmıştı hayat karşısına..En büyük acısı onu yeni bir hayata sürüklerken tutulmuştu yaralı kalbi aşka..Ve tek hayali imkansızlığını kabullendiği an da gerçek olurken yeni bir hayat başlamıştı onun için..Belki de sadece öyle sanmıştı..Çünkü burası onun için hikayenin mutlu sonu değildi..Yaşanamayan bir hayalin gölgesinde, kendi hayalini gizlemek zorunda kaldığında anlamıştı Feride..Onun yerine de sevmişti ama anlamıştı ki iki kişilik sevdikçe hep iki kere yanacaktı..Ve anlamıştı ki iki kişilik sevdikçe sevdiğine hep el gibi uzak kalacaktı..🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊🍃"Korkuyorum" diye fısıldadı ela gözleri..Duymayacağını bile bile..Oysa "Neden?" diye sorsun isterdi.."Neden korkuyorsun?" Yine de söyledi..Sormasa da cevap verdi.."Korkuyorum" diye fısıldadı yine kalbinde ağlaya ağlaya.."Bir gün olur da beni seversen, o gün senden vazgeçmiş olmaktan korkuyorum.."
