Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen nasıl benim yumurta hücrelerimi çalarsın?" diyen genç kadın öfkeden kararmış gözleriyle karşısındaki adama tüm nefretini kusmaya devam ediyordu. Az şey değildi sonuçta bu yaptığı.Adam ise onun bu sinirli halinin aksine kayıtsız bir tavırla omuz silkip aynı umursamazlıkla cevap verdi. "Sen de hastanede bırakmasaydın. Hem bize hücrelerin sahibi yok denildi. Öldüğü söylendi.""Kim dedi ha? Şu an kanlı canlı karşındayım gördüğün gibi. Hemen o hücreleri istiyorum. Onlar benim çocuğumun olması için tek şansım, tek umudum. Bu yaptığınız resmen hırsızlık, sizi polise şikayet edeceğim."Adam duyduklarından sonra alayla gülümseyip devam etti. "Git polise. Ben Arslan Tunalı'yım. Kimse bir şey yapamaz. Hem," deyip kaşlarını kaldırdı. "Hücrelerini vermem mümkün değil çünkü çoktan döllendi bile."Genç kadının gözleri şokla irileşti. Doğru mu duymuştu? Yoksa zihni kötü bir kabus mu gördürüyordu? "Ne? Nasıl?""Yeni eşim taşıyıcı annelik yapmaya gönüllü oldu."Kadın duydukları ile tüm öfkesinin vücuduna paslı bir çiviymişçesine, zehir gibi işlediğini hissetti."Sen hem benim yumurtalarımı çal hem de onu başka bir kadında dölle. Benim çocuğumu başka bir kadın doğuramaz," dedikten sonra tüm hıncıyla karşısındaki hırsız adamın üzerine atladı.
